Aurelia Jedwabińska (w powieści ona sama przedstawia się jako: Genowefa Lompke, Sztompke, Trombke, Bombke, Zombke, Rombke) - sześcioletnia dziewczynka, córka Ewy i Eugeniusza Jedwabińskich. Choć jest jeszcze mała, przeżywa bardzo poważne problemy - w swoim domu nie czuje rodzicielskiej miłości, czuje się samotna i opuszczona. Szuka ciepła i miłości w domach obcych ludzi, przychodzi „na obiadki”, szybko się zaprzyjaźnia, wtedy staje się wesoła i ufna. W domu czuje się bardzo źle. Na szczęście jej historia dobrze się kończy. Pani Ewa zaczyna rozumieć potrzeby córeczki, uczy się okazywać miłość - Aurelia staje się szczęśliwym dzieckiem.
Dziewczynka wykazała się dużą inteligencją oraz przyjemnym charakterem, radząc sobie dzięki temu z trudną sytuacją w domu. Uwielbiała żartować i była posiesznym, bardzo otwartym na świat dzieckiem, przez co radziła sobie, wpraszając się do innych na obiadki, a rodziny które ją gościły, zawsze zapraszali ją ponownie.
Aurelia Jedwabińska (w powieści ona sama przedstawia się jako: Genowefa Lompke, Sztompke, Trombke, Bombke, Zombke, Rombke) - sześcioletnia dziewczynka, córka Ewy i Eugeniusza Jedwabińskich. Choć jest jeszcze mała, przeżywa bardzo poważne problemy - w swoim domu nie czuje rodzicielskiej miłości, czuje się samotna i opuszczona. Szuka ciepła i miłości w domach obcych ludzi, przychodzi „na obiadki”, szybko się zaprzyjaźnia, wtedy staje się wesoła i ufna. W domu czuje się bardzo źle. Na szczęście jej historia dobrze się kończy. Pani Ewa zaczyna rozumieć potrzeby córeczki, uczy się okazywać miłość - Aurelia staje się szczęśliwym dzieckiem.
Dziewczynka wykazała się dużą inteligencją oraz przyjemnym charakterem, radząc sobie dzięki temu z trudną sytuacją w domu. Uwielbiała żartować i była posiesznym, bardzo otwartym na świat dzieckiem, przez co radziła sobie, wpraszając się do innych na obiadki, a rodziny które ją gościły, zawsze zapraszali ją ponownie.