Urodzony ok. 1187 r., zmarł 31 sierpnia1247 r., młodszy syn Kazimierza Sprawiedliwego i Heleny, księżniczki znoimskiej, żonaty z księżniczką ruską, Agafią. Po śmierci Mieszka Starego w 1202 r. objął rządy nad Kujawami i Mazowszem. Wspólnie ze swym bratem, Leszkiem Białym, podejmował wyprawy zbrojne na Ruś i przeciw Prusom, popierał reformę kościelną arcybiskupa Henryka Kietlicza, współdziałał przy udzielaniu przywilejów dla kościołów w Borzykowej i Wolborzu, a także walczył z Władysławem Laskonogim. Wspierał akcje misyjne cystersów na terenie Prus. W 1222 r. nadał biskupowi pruskiemu Chrystianowi liczne dobra w zdobytej przez siebie ziemi chełmińskiej i wziął udział w wyprawie krzyżowej przeciw Prusom. W latach 1225-1226 podjął rozmowy z Krzyżakami, wypędzonymi z Siedmiogrodu przez króla Węgier, i osadził ich w ziemi chełmińskiej, a w 1228 r. poczynił nadania dla braci dobrzyńskich. W tym samym roku porwał Henryka Brodatego z wiecu w Spytkowicach pod Zatorem. Na prośbę żony Henryka, Jadwigi, zwolnił go, w zamian za zrzeczenie się przez tamtego praw do Krakowa, który Konrad zajął w 1229 r. Henryk odzyskał jednak miasto w 1231 r., uzyskawszy od papieża unieważnienie deklaracji złożonej pod przymusem. Konrad zajął Kraków ponownie w 1241 r., po najeździe tatarskim. Zwoławszy do Skarbimierza przedstawicieli niechętnych mu wielkich rodów krakowskich (Gryfitów, Starżów, Odrowążów i Awdańców), uwięził ich. Wcześniej, w 1233 r. uwięził także na zamku w Czersku księżnę Grzymisławę i jej syna Bolesława Wstydliwego. W 1242 r. został wypędzony z Krakowa przez wojewodę Klemensa z Ruszczy Gryfitę. W 1243 r. pokonał go pod Suchodołem Bolesław Wstydliwy i wyparł z Małopolski. Konrad cieszył się opinią człowieka okrutnego. W 1217 r. skazał na oślepienie wojewodę mazowieckiego, Krystyna, a w 1239 r. wydał na męki i kazał powiesić płockiego scholastyka, Jana Czaplę, za co został obłożony klątwą. Aby uzyskać cofnięcie klątwy, poczynił liczne nadania i fundacje dla Kościoła. Autor lokacji Płocka (1237 r.), aktu, na mocy którego kupcy mieli podlegać prawu rycerskiemu i być połączeni w gminę z własnym sołtysem i jurysdykcją. Prawdopodobnie pochowany w katedrze Płockiej.
Urodzony ok. 1187 r., zmarł 31 sierpnia1247 r., młodszy syn Kazimierza Sprawiedliwego i Heleny, księżniczki znoimskiej, żonaty z księżniczką ruską, Agafią. Po śmierci Mieszka Starego w 1202 r. objął rządy nad Kujawami i Mazowszem. Wspólnie ze swym bratem, Leszkiem Białym, podejmował wyprawy zbrojne na Ruś i przeciw Prusom, popierał reformę kościelną arcybiskupa Henryka Kietlicza, współdziałał przy udzielaniu przywilejów dla kościołów w Borzykowej i Wolborzu, a także walczył z Władysławem Laskonogim. Wspierał akcje misyjne cystersów na terenie Prus. W 1222 r. nadał biskupowi pruskiemu Chrystianowi liczne dobra w zdobytej przez siebie ziemi chełmińskiej i wziął udział w wyprawie krzyżowej przeciw Prusom. W latach 1225-1226 podjął rozmowy z Krzyżakami, wypędzonymi z Siedmiogrodu przez króla Węgier, i osadził ich w ziemi chełmińskiej, a w 1228 r. poczynił nadania dla braci dobrzyńskich. W tym samym roku porwał Henryka Brodatego z wiecu w Spytkowicach pod Zatorem. Na prośbę żony Henryka, Jadwigi, zwolnił go, w zamian za zrzeczenie się przez tamtego praw do Krakowa, który Konrad zajął w 1229 r. Henryk odzyskał jednak miasto w 1231 r., uzyskawszy od papieża unieważnienie deklaracji złożonej pod przymusem. Konrad zajął Kraków ponownie w 1241 r., po najeździe tatarskim. Zwoławszy do Skarbimierza przedstawicieli niechętnych mu wielkich rodów krakowskich (Gryfitów, Starżów, Odrowążów i Awdańców), uwięził ich. Wcześniej, w 1233 r. uwięził także na zamku w Czersku księżnę Grzymisławę i jej syna Bolesława Wstydliwego. W 1242 r. został wypędzony z Krakowa przez wojewodę Klemensa z Ruszczy Gryfitę. W 1243 r. pokonał go pod Suchodołem Bolesław Wstydliwy i wyparł z Małopolski. Konrad cieszył się opinią człowieka okrutnego. W 1217 r. skazał na oślepienie wojewodę mazowieckiego, Krystyna, a w 1239 r. wydał na męki i kazał powiesić płockiego scholastyka, Jana Czaplę, za co został obłożony klątwą. Aby uzyskać cofnięcie klątwy, poczynił liczne nadania i fundacje dla Kościoła. Autor lokacji Płocka (1237 r.), aktu, na mocy którego kupcy mieli podlegać prawu rycerskiemu i być połączeni w gminę z własnym sołtysem i jurysdykcją. Prawdopodobnie pochowany w katedrze Płockiej.