Question

Mam zrobic zielnik i potrzebuje informacji(o drzewach) takich jak:
1. wszystko o oklonie zwyklym,kolorowym i ozdobnym,
2.wszystko o orzechu,
3.wszystko o forsycji
4.wszystko o leszczynie,
5.wszystko o wierzbie kolorowej i karlowatej
6.wszystko o brzozie,
7.wszystko o bzie czarnym

pomozcie prosze.!


z gory dziekuje.

Answer 1

ORZECH
Rodzaj roślin z rodziny orzechowatych, obejmujący kilkanaście gatunków drzew, o owocach zwanych potocznie orzechami, w rzeczywistości będących pestkowcami. Gatunkiem typowym jest Juglans regia .

FORSYCJA
Rodzaj krzewów należący do rodziny oliwkowatych. Obejmuje 6 lub 7 gatunków. Występuje w Azji Wschodniej oraz w Europie na Półwyspie Bałkańskim. Łacińska nazwa rodzajowa upamiętnia szkockiego botanika Williama Forsytha

LESZCZYNA
Jest stara jak świat. Już w okresie polodowcowym należała do podstawowych gatunków w podszycie naszych lasów liściastych. Zwykle jest wielopniowym krzewem, rzadziej małym drzewem wielkości 4-5 m, o zielonych liściach, szorstkich z wierzchu, a od spodu miękko owłosionych. Leszczyna należy do najwcześniej kwitnących roślin. Często już w styczniu pojawiają się jej zwisające, żółte kotki długości 3-7 cm (męskie kwiatostany). Zwiastują wiosnę nie tylko ludziom, jej kwiaty bowiem mają mnóstwo pyłku, który jest ważnym i jedynym o tej porze źródłem pokarmu dla pszczół budzących się z zimowego snu. Warto wiedzieć, że pączki kwiatowe leszczyny zawiązują się już jesienią i przez kilka miesięcy pozo-stają w uśpieniu.

KLON ZWYKŁY
Zrzucające liście, rozłożyste drzewo o piramidalnej koronie. Liście duże, klapowane, purpurowofioletowe, jesienią pomarańczowo-czerwone.(zdj.3)
Wymagania glebowe niewielkie, stanowiska słoneczne. Polecany do większych ogrodów i parków oraz zieleni osiedlowej jako mocny akcent kolorystyczny. Dobrze znosi warunki miejskie i zanieczyszczenia przemysłowe.

BRZOZA
Wysokość brzozy brodawkowatej dochodzi do 25 m, przy średnicach do ok. 60 cm; często także w postaci karłowatej. Pień do wysokości ok. 12-15 m wolny od gałęzi, cylindryczny, niekiedy zniekształcony przy odziomku; na niekorzystnych siedliskach także skrzywiony. Kora mlecznobiała, dająca się oddzierać cienkimi poprzecznymi pasmami, wiekiem pstra, spękana w dolnej części pnia, gruba i czarnawa. Młode pędy pokryte brodawkami. Liście skrętoległe, pojedyncze, podwójnie ząbkowane, jajowato zakończone lub trójkątne. Długość liścia do 7 cm, szerokość ok. 3 cm, kolor zielony - na jesieni żółty . Kwiatostany w postaci długich kotek. Orzeszki ok. 3mm, dookoła błoniasto oskrzydlone. Brzoza jest drzewem wykorzystywanym w przemyśle i lecznictwie. Surowcem leczniczym są głownie liście, jak również grzyb (tzw. guz brzozy) oraz sok, zawarty w pniu i gałęziach Liście brzozy zbiera się w okresie wiosny, gdy są jeszcze lepkie, obrywając ręcznie i susząc w temperaturze do 40o stopni C. Guz brzozy zawiera związki sterolowe i trójterpeny. Liście brzozy brodawkowatej są jednym ze starszych leków ludowych. Kiedyś świeżych liści brzozy używano do okładów przeciw reumatyzmowi, a naparu z liści i pączków - przy czerwonce i biegunce. Obecnie wyciąg z liści brzozy stosuje się przy przewlekłych chorobach dróg moczowych, z małym wydzielaniem moczu, szczególnie przy obrzękach na tle nerkowo-sercowym. Pomocniczo przyjmuje się go przy kamicy nerkowej i gośćcu. Ma on także zastosowanie zewnętrzne przy niektórych schorzeniach skóry: łojotoku, łuszczycy i trądziku młodzieńczym, do obmywa przy zaczerwienieniu skóry i pielęgnacji włosów. Liście brzozy wchodzą w skład mieszanek i leków ziołowych, takich jak Reumergan, Urogran, Fitolizyna. Guz brzozy brodawkowatej stosowany jest przy chorobach nowotworowych, przewlekłych chorobach przewodu pokarmowego i bakteryjnych schorzeniach wątroby. Niezależnie od tego z kory brzozowej otrzymuje się aromatyczny olejek leczniczy, a z drewna, korzeni i kory - dziegieć, smołę i olej juchtowy. W warunkach domowych jako środka moczopędnego używamy wywaru z liści brzozy, biorąc łyżeczkę liści na 2 szklanki wody i gotując 3 minuty i pije się 3 razy dziennie po pół szklanki miedzy posiłkami.

BEZ CZARNY
Krzew lub małe drzewo. Liście nieparzysto-pierzastosieczne, krótkoogonkowe, pojedyncze, trochę podłużne, ostro zakończone, brzegiem ząbkowane, spodem lekko owłosione, a rdzeń biały. Kwiaty białokremowe, zebrane w szerokie i płaskie baldachy o silnym i nieco duszącym zapachu. Owoce jako jagody pestkowe.

Surowiec

Kwiaty i owoce ścinane całymi baldachami; kwiaty osmykuje się z rusztowania baldachów, a owoce - najlepiej widelcem. Kwiaty suszymy w temperaturze nie wyższej niż 35° C, zaś owoce, jeśli nie przeznaczamy ich na soki, powidła lub inne cele suszymy tak samo, jak czarne jagody i borówki.

Główne związki, ich właściwości i zastosowanie

Należy na wstępie podkreślić, że owoce bzu czarnego muszą być zbierane zupełnie dojrzałe, fiołkowoczarne, bowiem niedojrzałe mogą być szkodliwe dla zdrowia. Owocu bzu czarnego nie wolno poddawać fermentacji, np. przy wyrobie wina domowego, gdyż tworzą się wtedy trujące substancje alkoholowe szkodliwe dla zdrowia.

Surowiec bzu czarnego zawiera obok wielu czynnych substancji także olejek lotny, sole mineralne, garbniki, śluzy, glukozę oraz kwasy organiczne, a owoc dodatkowo więcej cukrów redukcyjnych, karotenoidy, dużo witaminy C, a także witaminy z grupy B. Oba surowce, a zwłaszcza kwiaty, działają silnie napotnie i przeciwgorączkowo, moczopędnie i przeciwskurczowo i dlatego są tak często stosowane w medycynie ludowej przy grypie, kaszlu, przeziębieniach, chronicznych zapaleniach i nieżytach dróg oddechowych, najczęściej jako napar w połączeniu z kwiatem lipy lub rumianku.

Występowanie : W pobliżu osiedli, pod płotami, przy drogach, na rumowiskach, w zaroślach i polanach leśnych.