Question

Mam spr z muzyki i potrzebuje odpowiedzi na poniższe polecenia :

1 Podaj cechy romantyczne oraz date powstania

2 Opisz sylwetkę Stanisława Moniuszki

3 Opisz czeską szkołe narodową

4 co to jest opera

5 CO TO JEST OPERA BUFA (ps te bufa niewiem jak sie pisze heh)

6 opisz życie i twórczośc fryderyka chopena

z góry jestem Ci bardzo wdzięczny ;)

Answer 1

1. ROMANTYZM w muzyce

(obejmuje XIX wiek, trzy daty rozpoczęcia:

1801 - data powstania Sonaty fortepianowej nr 14 cis-moll op. 27 nr 2 L. van Beethovena

1821 - wystawienie opery Wolny Strzelec Karola Marii Webera

1830 - wykonanie symfonii "fantastycznej" H. Berlioza)

 Kierunek w muzyce XIX wieku, którego główną cechą była więź muzyki z innymi rodzajami sztuki np. z poezją, dramatem, tańcem, malarstwem. Romantycy twierdzili, że muzyka jest zdolna do wyrażania różnych uczuć i nastrojów. Najwybitniejsi kompozytorzy XIX w. (m.in. F.Schubert, R.Schumann, F.Mendelssohn-Bartholdy, w Polsce – S.Moniuszko) w swojej twórczości wokalnej, biorąc pod uwagę potęgę wyrazową słowa, korzystali z tekstów wielkich poetów romantycznych (np.: A.Mickiewicz, A.Puszkin, J.W.Goethe, H.Heine, F.Ruckert, J.Eichendorff, G.Byron).

Charakterystyczne cechy muzyki romantycznej to:

subiektywizm,

indywidualizm,

dążenie do wypowiedzi uczuciowej;

nowe podejście do materii muzycznej przejawiające się w coraz większym uwrażliwieniu na  wartości  czysto brzmieniowe;

dążenie do integracji sztuk – współdziałanie muzyki z poezją, tańcem, dramatem, malarstwem;

wzrastające znaczenie pierwiastków narodowych (tzw. szkoły narodowe);

pojawienie się i rozkwit nowych form :

- miniatura instrumentalna (zwłaszcza fortepianowa)

- poemat symfoniczny

- artystyczna pieśń solowa z akompaniamentem

- symfonia programowa

- dramat muzyczny

rozwój instrumentacji – H.Berlioz twórca tzw. kolorystyki dźwiękowej.

W okresie romantyzmu powstawała bogata literatura wokalna (pieśni), która wywarła wpływ na muzykę instrumentalną. Pieśni wykorzystywano jako tematy do wariacji, sonat, kwartetów, fantazji. Również tworzono miniatury fortepianowe na wzór pieśni. Elementy liryczne przenikały do bardziej rozbudowanych form (sonaty, ballady, fantazje ) i odegrały poważną rolę w kształtowaniu się poematu symfonicznego, dla którego podłożem była głównie literatura. Dramat muzyczny uważał R. Wagner za najdoskonalszy utwór artystyczny, w związku z możliwością ścisłego zespolenia wszystkich sztuk w jednym dziele.

 

2. STANISŁAW MONIUSZKO to polski kompozytor, organista, dyrygent i pedagog.

S. Moniuszko jest, oprócz  F. Chopina, najwybitniejszym kompozytorem polskim XIX wieku, głównym przedstawicielem stylu narodowego w Polsce, a przede wszystkim twórcą polskiej opery narodowej i pieśni.

Urodził się  w 1819 r. w Ubielu, zmarł w 1872 r. w Warszawie. Pochodził z rodziny szlacheckiej osiadłej na Białorusi. Od najmłodszych latwykazywał wielkie zamiłowanie do muzyki. Pierwszą nauczycielką gryna fortepianie była matka. Przejawiał też nieprzeciętne zdolności muzyczne i kiedy miał osiem lat rodzice przenieśli się do Warszawy, aby zapewnić mu edukację muzyczną. W wieku 18 lat Moniuszko wyjechał do Berlina, gdzie studiował harmonię i kontrapunkt. Z tego okresu pochodzą też pierwsze jego kompozycje. W roku 1840, po ukończeniu studiów, osiadł na stałe w Wilnie, gdzie założył rodzinę. Zajmował tam stanowisko organisty w kościele Świętego Jana. W Wilnie skomponował wiele pieśni wydanych w zeszytach ( 1- 6, 1844 – 1859 ) jako „Śpiewniki domowe” ( z .7 –12 zostały wydane pośmiertnie w latach 1876 – 1910 ). Z ponad 300 pieśni solowych,  pisanych przez całe życie, najpopularniejsze to : „Dziad i baba”, „Pieśń wieczorna”, „O, matko moja”, „ Prząśniczka”.

W roku 1846 Moniuszko przyjechał na krótko do Warszawy i powziął pomysł stworzenia opery, której akcja rozgrywałaby się w Polsce, a muzyka nawiązywałaby do muzycznych tradycji narodowych. Tak narodziła się „Halka” - z librettem Włodzimierza Wolskiego, najpierw jako utwór dwuaktowy ( Wilno 1848 ), a następnie czteroaktowy, wystawiony  w Teatrze Wielkim w Warszawie ( 1858 ). "Halka" napisana została pod wrażeniem krakowskiego powstania 1846 r. i tłumaczyła dlaczego podburzeni przez Austriaków chłopi nie poparli powstania zbrojnego i zwrócili się przeciwko szlachcie.

 Treść opery to dramat góralskiej dziewczyny - Halki, który przedstawiony został na tle nierówności społecznej w dawnej Polsce szlacheckiej. Oprócz Halki, do głównych postaci występujących w operze należą: Jontek - góral, wierny towarzysz Halki, Janusz - młody szlachcic, Zofia - szlachcianka, narzeczona Janusza, Stolnik - jej ojciec, Dzięba - zaufany ojca. Akcja rozgrywa się na Podhalu. Tragiczne przeżycia Halki, doprowadzają ją do obłędu i samobójstwa. Jest to skutek zawodu, jaki ją spotkał, za naiwną wiarę w trwałość uczucia i uczciwość szlachcica. Inni bohaterowie - przedstawiciele ludu, przestrzegają przed tego rodzaju naiwnością, bowiem nie wierzą szlachcie, a postawa ich jest wroga.

Po entuzjastycznym przyjęciu opery kompozytor wyjechał do Weimaru, gdzie poznał Franciszka Liszta. Następnie odbył podróż do Paryża –   w tym mieście poznał Gioacchina Rossiniego. W roku 1858 przeniósł się na stałe do Warszawy. Tam otrzymał posadę dyrygenta opery. W latach 1864 – 1872 był profesorem Instytutu Muzycznego w Warszawie, gdzie wykładał harmonię i kontrapunkt. Zmarł na atak serca w Warszawie i pochowany został w Alei Zasłużonych na cmentarzu powązkowskim.

 

Ważniejsze kompozycje S. Moniuszki:

opery – „Halka”; „ Hrabina”; „Verbum nobile”; „ Straszny dwór”; „ Paria”; „ Flis”

operetki – „ Nocleg w Apeninach”; „ Nowy Don  Kichot”; „ Loteria”; „ Jawnuta”

balety – „ Monte Christo”; „ Na kwaterunku”; „ Figle szatana’ ponad 300

pieśni – zebranych w 6 zeszytach  „Śpiewnikach domowych” – wydanych  za życia Moniuszki, oraz dalszych 6 zeszytów – wydanych po  śmierci.

kantatymuzyka instrumentalna – uwertura fantastyczna „Bajka”; 2 kwartety smyczkowe; uwertury i tańce.

utwory fortepianowemuzyka religijna – 6 mszy.

 

3. Pod wpływem Rewolucji Francuskiej w 1789 r., ktorej hasła: wolność, równość, braterstwo głęboko zapadły w świadomości ludzi, wzrosło poczucie tożsamości narodowej wszystkich niemal ludów europejskich. Do tej pory muzyka europejska miała charakter międzynarodowy, stanowiąc wspólny zbiór, w którym największe znaczenie miały: Włochy, Francja i Niemcy. Szkoły narodowe były to więc kierunki, które wyodrębniły się  w połowie XIX wieku w muzyce szeregu krajów, akcentujące elementy rodzime pod wpływem budzącego się poczucia narodowej odrębności. Czynnikiem inspirującym twórczość muzyczną stał się rodzimy folklor, w tematyce oper i poematów symfonicznych nawiązywano często do scen z historii narodu.

Kultura muzyczna w Czechach bardzo podupadła, po utracie niepodległości w 1620 r. . Mimo to muzycy czescy działaliw wielu krajach europejskich. Ważnym wydarzeniem, które przyczyniło sie do odrodzenia kultury muzycznej w Czechach było otwarcie w 1811 r. Konserwatorium w Pradze. Wzrastające poczucie narodowe pozwoliło rozwinąć swą działalność wielkim indywidualnościom twórczym, korzystającym świadomie z tradycji,  również na gruncie muzyki czeskiej. Byli to dwaj kompozytorzy: Bedrich  Smetana oraz Antonin Dworzak.

Bedrich Smetana ( 1824 – 1884 ) połączył osiągnięcia Liszta w zakresie poematu symfonicznego oraz Wagnera w dziedzinie dramatu muzycznego z elementami czeskiego folkloru. jego miejsce w kulturze czeskiej jest analogiczne do tego, jakie ma u nas S. Moniuszko. W XIX wieku dzieła Smetany miały znaczenie nie tylko w sferze artystycznej, ale również politycznej i społecznej. W okresie utraconej niepodległości kompozytor sławił piękno swojej ojczyzny, nawiązując do jej dawnej świetności. Kompozytor nie wprowadził autentycznych cytatów muzyki czeskiej, lecz charakterystyczne dla niej zwroty rytmiczno-melodyczne i stylizacje. Stworzył własną wizję narodowej muzyki. Najbardziej reprezentatywnymi dziełami jego są: opera komiczna „Sprzedana narzeczona”, uchodząca za czeską operę narodową, cykl poematów symfonicznych o treści patriotycznej „Moja ojczyzna”, poematy symfoniczne o tematyce historycznej "Ryszard III" i "Obóz Wallensteina" oraz kwartet smyczkowy e-moll o charakterze autobiograficznym „Z mojego życia”.

Antonin Dworzak ( 1841 – 1904 ) nie od razu zainteresował się czeskim folklorem. Początkowo pozostał pod wpływem XIX wiecznej muzyki niemieckiej, lecz w miarę dojrzewania jego własnego języka muzycznego, związek z rodzimą tradycją stawał sie coraz wyraźniejszy.Dojrzały styl muzyki orkiestrowej wzbogacał Dworzak pierwiastkami ludowymi. Śmiało stosował zarówno cytaty, jak i typowe dla folkloru czeskiego zwroty melodyczno - rytmiczne. Wykorzystywał stylizacje tańców, sięgając również do innych kultur słowiańskich: polskiej, ukraińskiej, słowackiej, serbskiej. We wszystkim potrafił znaleźć doskonałe proporcje pomiędzy czeskim a europejskim (światowym) charakterem swych dzieł.

Dworzak odkrył nowe obszary czeskiej liryki stylizując pieśni, tworząc nowe struktury form ( np. do sonaty wprowadził dumkę ). Jego dorobek stawia go wśród najwybitniejszych kompozytorów późnego romantyzmu: 9 symfonii ( m.in. IX symfonia g-moll „Z nowego świata” ), uwertury, poematy symfoniczne, opery i utwory kameralne.

Dworzak kontynuował idee zapoczątkowane przez Smetanę, tworzenia muzyki, która umacniałaby świadomość narodową społeczeństwa czeskiego. Jednak, podczas gdy muzyka Smetany miała chrakter raczej lokalny - czeski, Dworzak, stał się jednym z największych kompozytorów XIX wieku. Do historii przeszedł głównie jako twórca muzyki orkiestrowej o charakterze programowym.

 

4. Opera to nazwa większego utworu muzycznego, w którym muzyka współdziała z akcją dramatyczną. Istnieją różne gatunki opery ze względu na charakter treści i rodzaj jej współczynników. Pod względem treści rozróżniamy dwa podstawowe gatunki: operę poważną (seria) i komiczną (buffa). Ponadto istnieje gatunek pośredni, tzw. opera semiseria – jest to zazwyczaj opera poważna z elementami komicznymi.

Podstawowymi współczynnikami są:

partie wokalne – solowe, zespołowe i chóralne, partie instrumentalne, wstawki baletowe, w niektórych gatunkach partie mówione.

 

5. Opera buffa to inaczej opera komiczna.

 

6. FRYDERYK FRANCISZEK CHOPIN ( ur. w 1810 r. w Żelazowej Woli, zm. w 1849 r. w Paryżu ) to najwybitniejszy kompozytor polski, pianista, twórca stylu narodowego, jeden z najbardziej znanych komozytorów na przestrzeni dziejów. Urodził się w Żelazowej Woli w 1810 roku, jednak dokładna data tego wydarzenia do dziś pozostaje niewyjaśniona. Zapis w księdze metrykalnej kościoła parafialnej w Brochowie oraz zachowana metryka chrztu wymieniają dzień 22 lutego. Natomiast z korespondencji rodziny wynika, że urodziny Fryderyka obchodzone były zawsze 1 marca. Rodzicami Chopina byli: Justyna Krzyżanowska i Mikołaj Chopin. Państwo Chopinowie pracowali na dworze hrabiego Skarbka w Żelazowej Woli. Pani Justyna pomagała hrabinie w prowadzeniu domu, a Mikołaj Chopin - Francuz od dawna w Polsce zasiedziały - pełnił funkcję guwernera. Fryderyk był drugim spośród czworga rodzeństwa. Miał starszą siostrę Ludwikę i młodsze: Izabelle i Emilię. W tym roku, kiedy urodził się Fryderyk, jesienią, rodzina Chopina przeniosła się do Warszawy. Mikołaj Chopin otrzymał w stolicy pracę, najpierw jako nauczyciel języka francuskiego w młodszych klasach Liceum Warszawskiego, a później w Szkole Artylerii i Inżynerii. Wreszcie uzyskał stanowisko profesora Liceum. Państwo Chopinowie prowadzili także pensjonat dla zamiejscowych uczniów, ulokowany w oficynie Pałacu Kazimierzowskiego przy Krawowskim Przedmieściu.

Edukacja muzyczna Fryderyka Chopina rozpoczęła się bardzo wcześnie. Początkowo uczyła go matka. W wieku 6 lat  rozpoczął naukę gryna fortepianie u Wojciecha Żywnego. To on przybliżyl mu twórczość J. S. Bacha, która odcisnęła wielkie piętno na jego dojrzałym stylu muzycznym. W następnym roku powstały pierwsze kompozycje – utwory te zapisywał ojciec Fryderyka – m.in. „Polonez g-moll”. W latach 1818 – 1819 grywał jako „cudowne dziecko” w salonach warszawskich. W roku 1826, po ukończeniu Liceum Warszawskiego, zapisał się na I rok Szkoły Głównej kierowanej przez Józefa Elsnera, u którego się uczył w latach 1826 – 1829. W tymże roku ( 1826 ) pojawiły się pierwsze wzmianki o chorobie. W roku 1829 koncertował w Wiedniu, a następnym roku opuścił Warszawę, by w 1831 roku  osiąść  w Paryżu. Po wyjeździe często koncertował w Niemczech, Czechach, Anglii i Francji, zyskując sławę europejską. Największy rozkwit mocy twórczej i talentu przypada na lata 1835 – 1840. Chopin zaprzyjaźnił się z wieloma wybitnymi artystami, w tym z Delacroix, Balzakiem, Norwidem. W czasie podróży do Niemiec odnowił znajomość z rodziną Wodzińskich i oświadczył się, prosząc -  bez powodzenia - o rękę Marii Wodzińskiej. W roku 1836 poznał francuską pisarką George Sand, z którą się związał wiele lat. Wywarła ona duży wpływ na życie kompozytora.W latach 1839-1846 (z wyj. 1840) spędzali lato w Nohant, zimą wracając do Paryża. Od 1839 r. stan zdrowia się pogarszał z każdym rokiem.

Zgon nastąpił w nocy 17 października 1849 r. Najprawdopodobniej jednak Fryderyk Chopin nie zmarł na gruźlicę, jak powszechnie się uważało. Wątpliwości na ten temat pojawiły się już po sekcji zwłok kompozytora. Ostatecznie mogą to potwierdzić badania genetyczne serca artysty. Zapiski z sekcji na temat choroby Fryderyka Chopina wskazują, że na powierzchni jego serca znajdowały się guzki. Nie świadczy to jednak o gruźlicy. Najnowsze analizy prof. Wojciecha Cichego z Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu sugerują, że mogły to być objawy mukowiscydozy. Świadczyć ma o tym tzw. beczkowata klatka piersiowa, pałeczkowate palce oraz to, że Chopin nie pozostawił po sobie potomstwa.

 

F. Chopin skomponował:

utwory na fortepian z orkiestrą: - m.in. 2 koncerty fortepianowe: f-moll op. 21 i e-moll op. 11;

utwory na fortepian: - sonaty, impromptus, Fantazję f-moll, ballady, ronda, cykle wariacji, scherza, etiudy, preludia, nokturny, polonezy, mazurki, walce i inne;

utwory na fortepian i instrumenty smyczkowe

19 pieśni i piosenek ( np. „Hulanka”, „Wojak”, „Życzenie”, „Leci liście z drzewa”, „Moja pieszczotka” )

 

 

W razie pytań, proszę o kontakt. Pozdrawiam.