Question

Mam problem... musze napisać WYPRACOWANIE(dość długie),NA TEMAT: ,,Jakie są różnice między grupą śpiewaków,a chórem".
BARDZO PROSZĘ WAS O POMOC... POTRZEBUJE TO NA PONIEDZIAŁEK... BĘDE BARDZO WDZIĘCZNA... Z GÓRY DZIĘKUJE... ;)
PS. PRZYPOMINAM,ZE TO KONIECZNIE MUSI BYĆ WYPRACOWANIE...

Answer 1

W tragedii antycznej chór pełnił bardzo ważną, wręcz kluczową rolę: wprowadzał aktorów, oceniał bohatera, doradzał mu, komentował wydarzenia na scenie, wygłaszał opinie i pewne prawdy absolutne oraz pomagał w interpretacji. Był podstawowym składnikiem sztuki. Szekspir w znacznej większości dramatów całkowicie z niego zrezygnował lub ograniczył do minimum — tak dzieje się w „Romeo i Julii” (warto zauważyć, że już Eurypides próbował ograniczyć rolę chóru, tworząc zeń oderwaną grupa śpiewaków). W historii o kochankach chór pojawia się zaledwie (albo aż!) dwa razy — przed I i II aktem, pełniąc podobną funkcję, jak w antyku (przedstawia bohaterów, ich historię, komentuje, zapowiada wydarzenia przyszłe). Główną konsekwencją takiego zabiegu jest wieloznaczność akcji i samych bohaterów. Szekspir nie narzuca interpretacji, nie moralizuje bezpośrednio — pozwala natomiast bohaterom mówić samym za siebie. Chór w tragedii Szekspirowskiej został zastąpiony monologami postaci (szczególnie dotyczy to Hamleta), a jego eliminowanie pozwoliło również na dynamizację toku zdarzeń. Nie trzeba opowiadać, co się dzieje, ponieważ widz sam to obserwuje. Widzi i sam wyciąga wnioski.
Świadectwa o istnieniu grup śpiewaczych i pojedynczych mistrzów śpiewu („raspiewszczikow”) odnaleźć można w średniowiecznych kronikach. Najwcześniejsze kroniki, pochodzące z okresu przed najazdem Mongołów, ograniczają się jedynie do wspominania imion poszczególnych mistrzów śpiewu i nazw grup, takich, jak: pochodzącego z Nowogrodu domestyka (główny śpiewak i dyrygent) Kirika, czy też pochodzącego z Włodzimierza domestyka Łukasza. Późniejsze dzieła dostarczają bardziej konkretnych informacji, które pozwalają domniemywać o rodzaju działalności mistrzów śpiewu i grup śpiewaczych. I tak, np. w pamiętniku z XVII w. „Predisłowije otkuda i ot kakogo wremieni naczasia byti w naszej Rustiej ziemli osmogłasnoje pienije” można odnaleźć wiadomości o trzech pokoleniach rosyjskich mistrzów śpiewu i całkiem szczegółowe informacje o poszczególnych mistrzach.
Grupy śpiewacze istniały przy każdej świątyni i monasterze – były to klirosy (chóry), których było po dwa (tzw. prawy i lewy), i które umiejscawiały się podczas nabożeństw po obu stronach ołtarza. Szczególnie duże grupy śpiewaków istniały przy soborach katedralnych. Śpiewały one na nabożeństwach z udziałem biskupa i utrzymywane były przez niego.
Także jedną z pierwszych, i w pewnym sensie funkcjonującą do dziś grupą śpiewaczą była korporacja dworskich diaków, w XVIII w. przekształcona na Nadworną Kapelę Śpiewaczą, a jeszcze później funkcjonująca w formie Państwowego Chóru Leningradzkiego im. Glinki. Zespól ten powstał w epoce cara Iwana III (1462-1505) w charakterze carskiej kapeli. Chór dworskich diaków stanowił jakby wzór, na podobieństwo którego tworzone były inne chóry – na przykład, po ustanowieniu patriarchatu na Rusi, utworzono chór patriarszych diaków.