Innym przykładem literatury są „Kamienie na szaniec” Aleksandra Kamińskiego. Jest to opowieść o wyjątkowych chłopcach, którzy podejmowali czynną walkę z okupantem. Najpierw zajmowali się małym sabotażem, który doprowadzał Niemców do wściekłości, a Polaków podnosił na duchu. Następnie przyszedł czas na prawdziwe akcje dywersyjne. Młodzi chłopcy, niewiele starsi ode mnie, decydowali się na nie, zdając sobie sprawę, że mogą zginąć. „Kamienie na szaniec” są również reportażem, reportażem – gawędą. Aleksander Kamiński był harcmistrzem, pisarzem i duchowym przywódcą Szarych Szeregów. Znał on głównych bohaterów doskonale wiedział, jakie więzy ich łączą, o czym myślą, jakie mają marzenia. Jaką atmosferę roztaczają wokół siebie. Swoją książkę oparł na bezpośrednich kontaktach z chłopcami i zapiskach-pamiętnikach Zośki, który był dowódcą i autorytetem moralnym dla swoich kolegów. „Kamieni na szaniec” to piękna opowieść, opowiadająca o bohaterskich czynach młodych ludzi, ale zarazem tragiczna, mówiąca o ich śmierci.
Innym przykładem literatury są „Kamienie na szaniec” Aleksandra Kamińskiego. Jest to opowieść o wyjątkowych chłopcach, którzy podejmowali czynną walkę z okupantem. Najpierw zajmowali się małym sabotażem, który doprowadzał Niemców do wściekłości, a Polaków podnosił na duchu. Następnie przyszedł czas na prawdziwe akcje dywersyjne. Młodzi chłopcy, niewiele starsi ode mnie, decydowali się na nie, zdając sobie sprawę, że mogą zginąć. „Kamienie na szaniec” są również reportażem, reportażem – gawędą. Aleksander Kamiński był harcmistrzem, pisarzem i duchowym przywódcą Szarych Szeregów. Znał on głównych bohaterów doskonale wiedział, jakie więzy ich łączą, o czym myślą, jakie mają marzenia. Jaką atmosferę roztaczają wokół siebie. Swoją książkę oparł na bezpośrednich kontaktach z chłopcami i zapiskach-pamiętnikach Zośki, który był dowódcą i autorytetem moralnym dla swoich kolegów. „Kamieni na szaniec” to piękna opowieść, opowiadająca o bohaterskich czynach młodych ludzi, ale zarazem tragiczna, mówiąca o ich śmierci.