Według punktów: 1.Autor i tytuł dzieła. Edvard Munch, Krzyk, malarz norweski
2. Rodzaj malarstwa, czas powstania i miejsce ekspozycji Olej na tekturze, 1893 rok, Galeria Narodowa w Oslo.
2. I plan Postać z wielką głową i wykrzywionymi ustami które krzyczą( ze strachu, przerażenia), rękoma obejmuje głowę, sylwetka zarysowana, odrealniona, przypominająca widmo.
4. Cel ukazania twarzy Pokazanie emocji, oddanie stanu psychocznego człowieka
7.Kompozycja dzieła Deformacja kształtów, wijące się fale ukazane za pomocą barw, mocne odczucia, silny dzwięk podkreślony za pomocą linii, obraz ma cechy ekspresjonizmu i symbolizmu,
8. Dlaczego "krzyk"
Proszę o napisanie opisu z uwzględnieniem punktów(Chodzi o kolejność) i informacji podanych powyżej, proszę o nie ściąganie opisu z internetu (Oczywiście dodatkowe informacje mogą być zaczerpnięte :) )
Pozdrawiam
ona59
Obraz norweskiego malarza, Edvarda Muncha „Krzyk” powstał w 1893 roku. Przedstawia krzyczącą postać . Osoba na pierwszym planie stoi na moście. Nie wiemy kim ona jest.Jej głowa wydaje się za duża w stosunku do szczupłej sylwetki i zbyt ciężka dla podtrzymujących ją rąk. Ma na sobie ciemny strój, co tworzy wyrazisty kontrast z jasną barwą ciała. Twarz wyraża przerażenie: usta są otwarte do krzyku. Za sobą ma dwa cienie: ścigających czy tylko światków? Przestrzeń wokół wywołuje wrażenie niepokoju i lęku. Most nie ma początku ani końca. Tłem sytuacji jest morze lub zatoka w kolorach czerni, szarości i jadowitej żółci. Uzupełnieniem całej sceny jest pomarańczowo-żółte niebo charakterystyczne dla zachodu słońca. Zarówno morze jaki i niebo przypominają substancje stała. Opisywany obraz budzi w widzu grozę. Odważne użycie koloru przez artystę ma na celu wzmocnienie ładunku emocjonalnego. Wzrok przykuwa również obojętność postaci na drugim planie, które zachowują się tak, jakby nie dostrzegały krzyczącego mężczyzny. Malując swój obraz przelał on na płótno swoją duszę, swoje odczucia.
4 votes Thanks 2
Niewiemnic16
Autorem słynnego obrazu "Krzyk" jest norweski artysta Edvarda Muncha. Powstał on w 1893 roku farbami olejnymi na tekturze. Miejscem ekspozycji jest Galeria Narodowa w Oslo. Na I planie znajduje się postać z wielką głową i wykrzywionymi ustami które krzyczą z przerażenia. Ukazany stwór rękoma obejmuje głowę. Jego sylwetka jest zarysowana, odrealniona, a sama postać przypomina widmo. Celem ukazania twarzy jest pokazanie emocji, oddanie stanu psychicznego człowieka. Tło jest kontrastowe. Niebo ma kolor czerwony i wygląda jakby płonęło. Czerń postaci oddaje jej emocji. Kształty są zdeformowane, wijące się fale ukazane są za pomocą różnorodnych barw. Obraz posiada charakterystyczne cechy dla ekspresjonizmu i symbolizmu. Według mnie tytuł ten spowodowany jest tym co ukazane jest na obrazie, czyli krzyczącej postaci.
Przedstawia krzyczącą postać .
Osoba na pierwszym planie stoi na moście. Nie wiemy kim ona jest.Jej głowa wydaje się za duża w stosunku do szczupłej sylwetki i zbyt ciężka dla podtrzymujących ją rąk. Ma na sobie ciemny strój, co tworzy wyrazisty kontrast z jasną barwą ciała. Twarz wyraża przerażenie: usta są otwarte do krzyku. Za sobą ma dwa cienie: ścigających czy tylko światków? Przestrzeń wokół wywołuje wrażenie niepokoju i lęku. Most nie ma początku ani końca. Tłem sytuacji jest morze lub zatoka w kolorach czerni, szarości i jadowitej żółci. Uzupełnieniem całej sceny jest pomarańczowo-żółte niebo charakterystyczne dla zachodu słońca. Zarówno morze jaki i niebo przypominają substancje stała.
Opisywany obraz budzi w widzu grozę. Odważne użycie koloru przez artystę ma na celu wzmocnienie ładunku emocjonalnego. Wzrok przykuwa również obojętność postaci na drugim planie, które zachowują się tak, jakby nie dostrzegały krzyczącego mężczyzny.
Malując swój obraz przelał on na płótno swoją duszę, swoje odczucia.
Na I planie znajduje się postać z wielką głową i wykrzywionymi ustami które krzyczą z przerażenia. Ukazany stwór rękoma obejmuje głowę. Jego sylwetka jest zarysowana, odrealniona, a sama postać przypomina widmo.
Celem ukazania twarzy jest pokazanie emocji, oddanie stanu psychicznego człowieka.
Tło jest kontrastowe. Niebo ma kolor czerwony i wygląda jakby płonęło. Czerń postaci oddaje jej emocji.
Kształty są zdeformowane, wijące się fale ukazane są za pomocą różnorodnych barw. Obraz posiada charakterystyczne cechy dla ekspresjonizmu i symbolizmu.
Według mnie tytuł ten spowodowany jest tym co ukazane jest na obrazie, czyli krzyczącej postaci.