Krótkie wypracowanie z tomiku "Matka odchodzi" T. Różewicza które bedzie zawierało:
-dorosły człowiek wobec śmierci matki-różewicz żegnając matkę żegna swoje dzieciństwo
- „Oczy matki wciąż patrzą na mnie”- słowa poety świadectwem wpływu matki na całe życie człowieka.
More Questions From This User See All
„Matka odchodzi” Tadeusza Różewicza to dosyć trudna do określenia pozycja literatury. Pod względem tekstu można uznać ja za tren, natomiast formalnie wykazuje pewien kolaż gatunkowy i autorefleksyjny szkic. Zawiera wiersze poety, fragment jego pamiętnika, luźne teksty, wspomnienia matki i dwóch braci. Różnorodne portrety matki zarysowują wiersze i wspomnienia. Matka przedstawiana jest jako pracowita, zaradna, a przede wszystkim dobra i kochana kobieta. Z synami musiała łączyć ją bardzo silna więź. Spostrzeżenia Różewicza napisane wiele lat po jej śmierci, świadczą o głębokiej miłości synowskiej. Autor nie poprawił żadnego tekstu – relacje matki pozostawił dokładnie takie, jakimi je pisała. Stylizacja literacka zanika wi ęc na rzecz całkowitej otwartości. Każdy z zamieszczonych wierszy ukazuje inny dystans autora, wobec siebie i rodziny, wobec intymności i zbiorowości. Przekraczając granice prywatności i wstydu spowoduje, że ta literatura przestała już być tylko samą „literaturą”.
Już na początku, pod portretem matki Tadeusza Różewicza, Stefanii Różewicz, widnieje napis: „Oczy matki spoczywają na mnie”. Czytelnik zapoznając się z tą treścią ma wrażenie, że jej oczy faktycznie spoczywają na każdym napisanym słowie i są świadectwem wpływu matki na całe dotychczasowe życie podmiotu lirycznego. Jest również opis życia rodziny, wspomnienie starszego brata Janusza, który zginął przez gestapowców. Niekiedy odczuwamy wrażenie, jakby autor był zbiorowy, a słowa płynęły do nas od ust wielu osób - ma to wymiar symboliczny. Również pozbawienie tekstu jednoznacznego odbiorcy nadaje mu ogromną moc uogólnienia. Różewicz uczynił swoją rodzinę czymś najgłębiej intymnym, a jednocześnie gatunkowym i uniwersalnym. Jest to pozycja o stosunku do umierania, o matce stojącej wobec śmierci i o jej synu wobec śmierci matki. Bardzo intymne i szczere wyznania, odzwierciedlają rozdarcie autora pomiędzy chęcią zatrzymania ukochanej osoby a ulżenia jej w cierpieniu. Jest tam wiele świadectw, wspomnień o poczuciu winy, o odpowiedzialności, o świadomości grzechu, o złym i dobrym stosunku wobec własnego sumienia. Autor sugeruje, że śmierć matki jest nie tylko głębokim urazem. Jest także, tak jak w życiu każdego człowieka, końcem świata opartego na podstawowym ładzie moralnym, kresem poczucia bezpieczeństwa. Autor, będąc już dorosłym człowiekiem wraz z jej śmiercią, żegnając matkę, żegnał również swoje dzieciństwo. Jeśli pozostało jeszcze do tej chwili w nas coś z dziecka, którym niegdyś byliśmy, to właśnie to dziecko wtedy, wraz ze śmiercią matki, umiera. Przecież płaczemy zarówno nad matką, jak i nad sobą. Uczucia Różewicza przez lata naturalnie zmieniają się, ale matka zawsze pozostaje ważną postacią.
Tekst nie jest kopią, jest moim opracowaniem. Pozdrawiam :)