Sytuacja w Polsce pod rządami tzw. chjeno-piasta (koalicji endecji i PSL „Piast”) nie była dobra. Pojawiały się liczne problemy gospodarcze, związane głównie z wojną celną z Niemcami (15 VI 1925 wygasła ważność nakazu nakładającego na Niemcy obowiązek dopuszczenia na swój rynek bez cła 500 tys. ton węgla z Polski). Polska 1 VII wprowadziła maksymalne taryfy celne na artykuły importowane z Niemiec, a Niemcy w odpowiedzi zrobili to samo z artykułami z Polski). Duże zaniepokojenie budziła także sytuacja Polski na arenie międzynarodowej. Układ w Locarno z 1925 roku gwarantujący granice Niemiec z zachodnimi sąsiadami, natomiast niewspominający nic o Polsce i Czechach był dla Polaków jasnym sygnałem, że Niemcy nie rezygnują z chęci przesunięcia swej wschodniej granicy kosztem Polski. Innym problemem było także zacieśnianie się współpracy radziecko-niemieckiej (układ z Rapallo 1922 r.)
Wszystkie te problemy wewnętrzne jak i zewnętrzne coraz bardziej zwiększały popularność J. Piłsudskiego. Był on powszechnie uważany za jedyną osobę, która może wprowadzić porządek w targanym konfliktami partyjnymi państwie. Był on przez wielu kreowany na męża opatrznościowego, posiadał także poparcie większości wojska. Jednak marszałek przez dłuższy czas wstrzymywał się od konkretnych działań. Ze swojego Sulejówka w sposób krytyczny recenzował poczynania rządu, co przysparzało mu jeszcze popularności. Oprócz wielu wojskowych (wywodzących się głównie z legionów), Piłsudskiego popierały partie lewicowe, z których się wywodził (PPS, PSL „Wyzwolenie”).
Sytuacja w Polsce pod rządami tzw. chjeno-piasta (koalicji endecji i PSL „Piast”) nie była dobra. Pojawiały się liczne problemy gospodarcze, związane głównie z wojną celną z Niemcami (15 VI 1925 wygasła ważność nakazu nakładającego na Niemcy obowiązek dopuszczenia na swój rynek bez cła 500 tys. ton węgla z Polski). Polska 1 VII wprowadziła maksymalne taryfy celne na artykuły importowane z Niemiec, a Niemcy w odpowiedzi zrobili to samo z artykułami z Polski). Duże zaniepokojenie budziła także sytuacja Polski na arenie międzynarodowej. Układ w Locarno z 1925 roku gwarantujący granice Niemiec z zachodnimi sąsiadami, natomiast niewspominający nic o Polsce i Czechach był dla Polaków jasnym sygnałem, że Niemcy nie rezygnują z chęci przesunięcia swej wschodniej granicy kosztem Polski. Innym problemem było także zacieśnianie się współpracy radziecko-niemieckiej (układ z Rapallo 1922 r.)
Wszystkie te problemy wewnętrzne jak i zewnętrzne coraz bardziej zwiększały popularność J. Piłsudskiego. Był on powszechnie uważany za jedyną osobę, która może wprowadzić porządek w targanym konfliktami partyjnymi państwie. Był on przez wielu kreowany na męża opatrznościowego, posiadał także poparcie większości wojska. Jednak marszałek przez dłuższy czas wstrzymywał się od konkretnych działań. Ze swojego Sulejówka w sposób krytyczny recenzował poczynania rządu, co przysparzało mu jeszcze popularności. Oprócz wielu wojskowych (wywodzących się głównie z legionów), Piłsudskiego popierały partie lewicowe, z których się wywodził (PPS, PSL „Wyzwolenie”).