Kim może być osoba mówiąca w wierszu Edwarda Stachury "Prefacja" (podmiotem lirycznym) ?
Wiersz :
Zaprawdę godnym i sprawiedliwym
Słusznym i zbawiennym jest
Śmiać się głośno
Płakać cicho
Deszcz ustaje sady kwitną
I tego trzymać się trzeba
Zaprawdę godnym i sprawiedliwym
Słusznym i zbawiennym jest
Iść i padać
Z- padłych- wstawać
Przeszła wojna
Wstaje trawa
I tego trzymać się trzeba
Zaprawdę godnym i sprawiedliwym
Słusznym i zbawiennym jest
Śledzić gwiazdy
Grać na skrzypcach
Astronomia
I muzyka
I tego trzymać się trzeba
Zaprawdę godnym i sprawiedliwym
Słusznym i zbawiennym jest
Być uważnym
Pełnym pasji
Dobra wasza
Gwiżdżą ptaki
I tego trzymać się trzeba
Zaprawdę godnym i sprawiedliwym
Słusznym i zbawiennym jest
Żeby człowiek
W życiu onym
Sprawiedliwym
Był i godnym
Żeby człowiek
Był człowiekiem
Lecą liście
Szumi w lesie
Wiatr z obłoków
Warkocz plecie
I tego trzymać się trzeba
Podmiotem lirycznym w wierszu "Prefacja" Edwarda Stachury jest według mnie niezwykle wrażliwy poeta-wędrowiec, optymistycznie nastawiony do życia. Podziwia przyrodę, kwitnące sady, wstającą trawę i gwizd ptaków. Mówi, aby w życiu trzymać się prostych zasad. Śmiać się głośno, płakać cicho, obserwować gwiazdy, grać na skrzypcach, być pełnym pasji, a nade wszystko aby pozostać człowiekiem. Powtarzający sie fragment zaczerpnięty z mszy katolickiej: " zaprawdę godnym i sprawiedliwym, słusznym i zbawiennym jest" nadają utworowi cech modlitwy.