Question

Kalendarium historii chrześcijaństwa w imperium rzymskim od śmierci Chrystusa do ogłoszenia chrześcijaństwa religią panującą.

Answer 1

CHRZEŚCIJAŃSTWO W IMPERIUM ROMANUM

Kalendarium
I w. - działalność Jezusa Chrystusa; powstanie chrześcijaństwa
49 r. - tzw. Sobór Jerozolimski - zgromadzenie większości apostołów i uzgodnienie reguł obowiązujących chrześcijan nawróconych z pogaństwa
~ 60 r. - prawdopodobna data powstania najstarszej Ewangelii (św. Marka)
62 - 64 - śmierć św. Pawła i św. Piotra w Rzymie, prześladowania chrześcijan za Nerona po pożarze Rzymu
~ 100 r. - tradycyjna data śmierci ostatniego z apostołów, św. Jana (w Efezie)
II w. - rozwój gmin chrześcijańskich w różnych obszarach cesarstwa
III w. - szerokie rozpowszechnienie się chrześcijaństwa; najsilniejsze prześladowania chrześcijan, edykty cesarzy przeciwko chrześcijanom
301 r. - chrześcijaństwo religią panującą w Armenii
313 r. - edykt mediolański - przyznanie chrześcijanom wolności wyznania
380 r. - chrześcijaństwo religią państwową w cesarstwie
~ 400 r. - tłumaczenie Biblii na łacinę (tzw. Wulgata - św. Hieronim)

W I wieku n.e. w Imperium Romanum zaczęła się rozprzestrzeniać nowa, monoteistyczna religia - chrześcijaństwo.

W III w. zostały ogłoszone edyktami cesarzy prześladowania na bardzo szeroką skalę. Jednak krwawe i budzące grozę represje były mało skuteczne i wywoływały często reakcje odmienne od zamierzonych - Kościół chrześcijański zyskiwał nowych wyznawców.

Religia chrześcijańska przyciągała do siebie przedstawicieli różnych grup społecznych. Początkowo nazywana była religią niewolników i biedoty, później zaczęła gromadzić również przedstawicieli patrycjuszy rzymskich. Jednak długo pozostała wiarą ludzi z miast, gdyż wieś trzymała się tradycyjnych kultów i przyjęła chrześcijaństwo dopiero w V -VI w.
W 311 roku edykt tolerancji religijnej cesarza Galeriusza umożliwił chrześcijanom swobodę wyznania.
W 313 roku został w Mediolanie wydany edykt cesarski, który umożliwił chrześcijanom swobodę wyznania, a jeden z jego wystawców, cesarz Konstantyn I Wielki, stał się opiekunem i czynnym propagatorem tej religii; na łożu śmierci przyjął chrzest.

W 380 r. cesarz Teodozjusz wydał edykt zakazujący kultu pogańskiego w całym cesarstwie rzymskim.

Chrześcijaństwo stało się religią państwową. Zamknęło się koło historii - z religii prześladowanej stało się prześladującą. Tylko Żydzi mieli prawo wyznawać swoją wiarę, chronieni przez cesarzy ze względów ekonomicznych. Mimo to byli wielokrotnie prześladowani przez gorliwych chrześcijan podburzających tłumy. Właśnie u schyłku starożytności dopełniła się izolacja Żydów od innych mieszkańców cesarstwa.

Pierwsi chrześcijanie żyli w oczekiwaniu rzeczy ostatecznych i przyjścia Jezusa, w czystości moralnej, wspierając się wzajemnie, często praktykując wspólnotę majątkową. Na czele gmin chrześcijańskich stali prezbiterowie - starsi, wybierani spośród wiernych. Łączność pomiędzy gminami utrzymywali wędrowni apostołowie i kaznodzieje. W miarę wzrostu majątku gminy potrzebny stał się jego nadzorca - biskup. Stopniowo przekształcił się on w głównego kierownika gminy, nie tylko organizacyjnego, ale również ściśle religijnego. Jako następcy apostołów przydano jego autorytetowi charakter nadprzyrodzony. Szczególną pozycję zajmował biskup Rzymu, uważany za następcę św. Piotra.