Natura ludzka w utworze Dostojewskiego została przedstawiona w różny sposób - każdy bohater powieści prezentuje inny system wartości i opowiada się po stronie innych ideałów.
Rodion Raskolnikow jest człowiekiem zamkniętym w sobie, który izoluje się od świata zewnętrznego. Jego odseparowanie się od rzeczywistości pozwala mu spokojnie zastanawiać się nad wieloma kwestiami dotyczącymi życia - tutaj pojawia się filozoficzna natura bohatera.
Rzeczywistość, w której przyszło żyć Rodionowi przeraża go, a jednocześnie brzydzi - ludzi uważa za istoty bez wartości. To właśnie to przeświadczenie i mizantropia popychają go do czynu, wokół którego oscylować będzie fabuła całego utworu - zabójstwa starej lichwiarki, którą Rodion uważa, choć zasadniczo niesłusznie, za powód nieszczęścia jego i ludzi, z którymi żyje.
Raskolnikow tworzy swoją własną filozofię życiową - klasyfikuje ona ludzi na "zwykłych", którzy muszą podporządkować się zasadom oraz "niezwykłych" (mówi się w utworze np. o Napoleonie), których normy i zasady nie obowiązują. Raskolnikow uważa, że tylko działania jednostek wybitnych determinują postęp, sam uważa się za jedną z nich.
Rodion jest bardzo ekscentrycznym samotnikiem, który stopniowo zaczyna poznawać swoją psychikę po popełnieniu przestępstwa - dokładne studium psychologiczne jego postaci pozwala prześledzić to, jakie uczucia towarzyszą bohaterowi i jak determinują jego działania.
Ludzka natura w utworze pokazana jest również w inny sposób - za pomocą osoby lichwiarki, dla której liczyły się tylko zyski. Jest ona przykładem skrajnej materialistki, która potrafiła zrobić wszystko, aby zabierać ludziom, którzy zapożyczali się u niej, różnego rodzaju kosztowności.
W powieści porusza się również tematykę miłości, choć jej obraz został zaprezentowany przez Dostojewskiego w specyficzny sposób - jest to uczucie na początku nieodwzalemnione. Sonia, wiedząc, że Rodion może liczyć po popełneniu zbrodni tylko na jej wsparcie, postanawia się poświęcić i znosić wszystkie jego uwagi i złośliwości, wie bowiem, że tylko ona jest w stanie mu pomóc, bowiem nikt poza nią nie potrafi go zrozumieć.
Takie postrzeganie miłości, zwaną agape, można porównać do bezwarunkowego oddania.
Dostojewski pokazuje, że pomimo wszystkich złych cech bohaterów, ludzie potrafią być również dobrzy - nawet mimo osobistych niepowodzeń, które przecież dotykają każdego człowieka, można być wartościową osobą i pomagać innym, nawet tak, jak Sonia pomogła Rodionowi.
Natura ludzka w utworze Dostojewskiego została przedstawiona w różny sposób - każdy bohater powieści prezentuje inny system wartości i opowiada się po stronie innych ideałów.
Rodion Raskolnikow jest człowiekiem zamkniętym w sobie, który izoluje się od świata zewnętrznego. Jego odseparowanie się od rzeczywistości pozwala mu spokojnie zastanawiać się nad wieloma kwestiami dotyczącymi życia - tutaj pojawia się filozoficzna natura bohatera.
Rzeczywistość, w której przyszło żyć Rodionowi przeraża go, a jednocześnie brzydzi - ludzi uważa za istoty bez wartości. To właśnie to przeświadczenie i mizantropia popychają go do czynu, wokół którego oscylować będzie fabuła całego utworu - zabójstwa starej lichwiarki, którą Rodion uważa, choć zasadniczo niesłusznie, za powód nieszczęścia jego i ludzi, z którymi żyje.
Raskolnikow tworzy swoją własną filozofię życiową - klasyfikuje ona ludzi na "zwykłych", którzy muszą podporządkować się zasadom oraz "niezwykłych" (mówi się w utworze np. o Napoleonie), których normy i zasady nie obowiązują. Raskolnikow uważa, że tylko działania jednostek wybitnych determinują postęp, sam uważa się za jedną z nich.
Rodion jest bardzo ekscentrycznym samotnikiem, który stopniowo zaczyna poznawać swoją psychikę po popełnieniu przestępstwa - dokładne studium psychologiczne jego postaci pozwala prześledzić to, jakie uczucia towarzyszą bohaterowi i jak determinują jego działania.
Ludzka natura w utworze pokazana jest również w inny sposób - za pomocą osoby lichwiarki, dla której liczyły się tylko zyski. Jest ona przykładem skrajnej materialistki, która potrafiła zrobić wszystko, aby zabierać ludziom, którzy zapożyczali się u niej, różnego rodzaju kosztowności.
W powieści porusza się również tematykę miłości, choć jej obraz został zaprezentowany przez Dostojewskiego w specyficzny sposób - jest to uczucie na początku nieodwzalemnione. Sonia, wiedząc, że Rodion może liczyć po popełneniu zbrodni tylko na jej wsparcie, postanawia się poświęcić i znosić wszystkie jego uwagi i złośliwości, wie bowiem, że tylko ona jest w stanie mu pomóc, bowiem nikt poza nią nie potrafi go zrozumieć.
Takie postrzeganie miłości, zwaną agape, można porównać do bezwarunkowego oddania.
Dostojewski pokazuje, że pomimo wszystkich złych cech bohaterów, ludzie potrafią być również dobrzy - nawet mimo osobistych niepowodzeń, które przecież dotykają każdego człowieka, można być wartościową osobą i pomagać innym, nawet tak, jak Sonia pomogła Rodionowi.