Przyjaźń jest możliwa między każdym. Wystarczy by osoby, które mają się zaprzyjaźnić potrzebowały bliższej relacji z drugą osobą. Bez chęci jest to kompletnie nie możliwe. Osoby te muszą też być otwarte, nie mogą kryć swoich uczuć ponieważ przyjaźń polega również na niesieniu pomocy sobie na wzajem. Jeśli będziemy chować w sobie wszystko nie będzie to miało żadnego sensu. Będziemy dla siebie jak znajomi nie jak przyjaciele. Skoro powierzamy komuś dane sprawy naszego życia również mu ufamy co jest niezbędne do zaprzyjaźnienia. Nawet jeśli dajmy na to ja jestem wychowywany w dobrej rodzinie a przyjaciel albo osoba która ma się nim stać jest z rodziny gdzie może występować patologia lub uczy się przestępstw to jest możliwość przyjaźni. Do póki chcemy dzielić się z kimś emocjami, pomagać mu i przeżywać z nim życie do póty będzie nam brakowało przyjaciela jeśli go nie mamy. Przyjaźń ale prawdziwa jest wyrozumiała. Nie obchodzi jej pochodzenie, majętność bądź cechy charakteru. Jest prawie jak miłość. Jeśli ktoś chce być w relacji nazywanej przyjaźnią musi też sam się do niej nadawać - chodzi tu o sposób w jaki druga osoba postrzega przyjaźń. Przyjaźń męska często jest bardziej ostra, dochodzi w niej do kłótni pomimo tego jest szczera i zazwyczaj trwalsza od kobiecej. Kobieta z mężczyzną też mogą się przyjaźnić lecz często jednak dochodzi do chęci życia aż do śmierci czyli krótko mówiąc miłości. Ale bywa i tak, że dane osoby tego nie chcą lecz rozumieją się na tyle, że nie chcą zrywać ze sobą kontaktu. Poza tym tracenie znajomości nigdy nie było czymś dobrym a skoro trzeba tracić to dlaczego akurat osobę z którą się jest blisko?
Przyjaźń ludzi z różnych środowisk jest możliwa ,gdy obie strony się lubią ,nie kłócą się ani nie przeszkadzają sobie w codziennym życiu.
Tylko tak uiem na te pytanie odpowiedzieć :)
Przyjaźń jest możliwa między każdym. Wystarczy by osoby, które mają się zaprzyjaźnić potrzebowały bliższej relacji z drugą osobą. Bez chęci jest to kompletnie nie możliwe. Osoby te muszą też być otwarte, nie mogą kryć swoich uczuć ponieważ przyjaźń polega również na niesieniu pomocy sobie na wzajem. Jeśli będziemy chować w sobie wszystko nie będzie to miało żadnego sensu. Będziemy dla siebie jak znajomi nie jak przyjaciele. Skoro powierzamy komuś dane sprawy naszego życia również mu ufamy co jest niezbędne do zaprzyjaźnienia. Nawet jeśli dajmy na to ja jestem wychowywany w dobrej rodzinie a przyjaciel albo osoba która ma się nim stać jest z rodziny gdzie może występować patologia lub uczy się przestępstw to jest możliwość przyjaźni. Do póki chcemy dzielić się z kimś emocjami, pomagać mu i przeżywać z nim życie do póty będzie nam brakowało przyjaciela jeśli go nie mamy. Przyjaźń ale prawdziwa jest wyrozumiała. Nie obchodzi jej pochodzenie, majętność bądź cechy charakteru. Jest prawie jak miłość. Jeśli ktoś chce być w relacji nazywanej przyjaźnią musi też sam się do niej nadawać - chodzi tu o sposób w jaki druga osoba postrzega przyjaźń. Przyjaźń męska często jest bardziej ostra, dochodzi w niej do kłótni pomimo tego jest szczera i zazwyczaj trwalsza od kobiecej. Kobieta z mężczyzną też mogą się przyjaźnić lecz często jednak dochodzi do chęci życia aż do śmierci czyli krótko mówiąc miłości. Ale bywa i tak, że dane osoby tego nie chcą lecz rozumieją się na tyle, że nie chcą zrywać ze sobą kontaktu. Poza tym tracenie znajomości nigdy nie było czymś dobrym a skoro trzeba tracić to dlaczego akurat osobę z którą się jest blisko?