Bursztyn bałtycki (sukcynit) jest żywicą pochodzącą sprzed 40-35 milionów lat. Powstawał w okresie trzeciorzędowym na terenach obecnej Skandynawii i Morza Bałtyckiego w bogato żywicujących lasach bursztynowych. Drzewa porastające te lasy wytwarzały ogromne ilości żywicy, która spływała i gromadziła się na podmokłych terenach. Przez wieki powoli utwardzała się w wodzie. Rzeki transportowały ją, osadzając w północnej, płytkiej strefie brzegowej eoceńskiego morza. Są to rejony dzisiejszej delty chłapowsko-sambijskiej od Karwii i Chłapowa u nasady Półwyspu Helskiego w Polsce, Półwysep Sambijski w Rosji. W wyniku zlodowaceń i przesuwania się lodowca, część osadów bursztynu została rozrzucona aż do linii Sudetów i Karpat, nagromadzając się jednak głównie wzdłuż brzegów Bałtyku w nadmorskim pasie dzisiejszej Polski. Są to wtórne osady czwartorzędowe o szczególnej urodzie i różnorodności powstałej w wyniku wietrzenia i działania zmiennych temperatur. Wygrzewany w wydmach przez słońce, wietrzejący w piaskach, czy pod naciskiem lodowca, bursztyny tych osadów ma wyjątkową rozmaitość barw i urodę.
W starożytności bursztyn znad Zatoki Gdańskiej docierał do Imperium Rzymskiego, a w późniejszych wiekach do odległych krańców Europy. W okolicach Stegny i Jantara funkcjonowały, w różnych okresach dziejów, setki, a nawet tysiące warsztatów bursztynniczych. Bursztyn związany także z jantarem występuje tylko na południowym brzegu Morza Bałtyckiego, lecz jego wyjątkowe właściwości: piękny wygląd, przyjemny zapach, ciepło, właściwości zdrowotne, ślady dawnego życia w postaci inkluzji, powodują, że od wieków po dzień dzisiejszy fascynuje, stając się elementem światowego dziedzictwa.
17 votes Thanks 18
Vika98
Spróbuje krótko i na temat: Dawno temu, tam gdzie jest teraz Bałtyk były kiedyś lasy. Żywica z tych drzew łapała owady, zastygała i odłamywała się. Laty te zalało Morze Bałtyckie i wszystkie odłamki zastygniętej żywicy (a sporo ich było) leży na dnie morza i porusza się razem z ruchem fal.
Bursztyn bałtycki (sukcynit) jest żywicą pochodzącą sprzed 40-35 milionów lat. Powstawał w okresie trzeciorzędowym na terenach obecnej Skandynawii i Morza Bałtyckiego w bogato żywicujących lasach bursztynowych. Drzewa porastające te lasy wytwarzały ogromne ilości żywicy, która spływała i gromadziła się na podmokłych terenach. Przez wieki powoli utwardzała się w wodzie. Rzeki transportowały ją, osadzając w północnej, płytkiej strefie brzegowej eoceńskiego morza. Są to rejony dzisiejszej delty chłapowsko-sambijskiej od Karwii i Chłapowa u nasady Półwyspu Helskiego w Polsce, Półwysep Sambijski w Rosji. W wyniku zlodowaceń i przesuwania się lodowca, część osadów bursztynu została rozrzucona aż do linii Sudetów i Karpat, nagromadzając się jednak głównie wzdłuż brzegów Bałtyku w nadmorskim pasie dzisiejszej Polski. Są to wtórne osady czwartorzędowe o szczególnej urodzie i różnorodności powstałej w wyniku wietrzenia i działania zmiennych temperatur. Wygrzewany w wydmach przez słońce, wietrzejący w piaskach, czy pod naciskiem lodowca, bursztyny tych osadów ma wyjątkową rozmaitość barw i urodę.
W starożytności bursztyn znad Zatoki Gdańskiej docierał do Imperium Rzymskiego, a w późniejszych wiekach do odległych krańców Europy. W okolicach Stegny i Jantara funkcjonowały, w różnych okresach dziejów, setki, a nawet tysiące warsztatów bursztynniczych. Bursztyn związany także z jantarem występuje tylko na południowym brzegu Morza Bałtyckiego, lecz jego wyjątkowe właściwości: piękny wygląd, przyjemny zapach, ciepło, właściwości zdrowotne, ślady dawnego życia w postaci inkluzji, powodują, że od wieków po dzień dzisiejszy fascynuje, stając się elementem światowego dziedzictwa.
Dawno temu, tam gdzie jest teraz Bałtyk były kiedyś lasy. Żywica z tych drzew łapała owady, zastygała i odłamywała się. Laty te zalało Morze Bałtyckie i wszystkie odłamki zastygniętej żywicy (a sporo ich było) leży na dnie morza i porusza się razem z ruchem fal.