Długosz królewski ( Osmunda regalis ) jest paprocią rzadką, objętą ochroną gatunkową. Z krótkiego i grubego kłącza wyrastają liście o długości do 180 i szerokości 40 centymetrów. Są one osadzone na długim ogonku, podwójnie pierzaste, nie zimują. Górna część liści płonnych przekształca się w części środkowej pióropusza w liście zarodnionośne. Dymorfizm występuje w obrębie jednej blaszki, której część górna to część zarodnionośna, a część dolna - asymilacyjna. Ta część liścia jest delikatna, pokryta brunatnymi zarodniami. Dojrzałe zarodniki przez bardzo krótki okres zachowują zdolność kiełkowania. Długosz królewski jest w Polsce rzadko spotykany, objęty ochroną gatunkową. Najlepiej czuje się na torfowiskach i podmokłych lasach olszowych. Największe stanowisko znajduje się w Wielkopolsce, w okolicy Baszkowa. W górach nie występuje.
Długosz królewski ( Osmunda regalis ) jest paprocią rzadką, objętą ochroną gatunkową. Z krótkiego i grubego kłącza wyrastają liście o długości do 180 i szerokości 40 centymetrów. Są one osadzone na długim ogonku, podwójnie pierzaste, nie zimują. Górna część liści płonnych przekształca się w części środkowej pióropusza w liście zarodnionośne. Dymorfizm występuje w obrębie jednej blaszki, której część górna to część zarodnionośna, a część dolna - asymilacyjna. Ta część liścia jest delikatna, pokryta brunatnymi zarodniami. Dojrzałe zarodniki przez bardzo krótki okres zachowują zdolność kiełkowania. Długosz królewski jest w Polsce rzadko spotykany, objęty ochroną gatunkową. Najlepiej czuje się na torfowiskach i podmokłych lasach olszowych. Największe stanowisko znajduje się w Wielkopolsce, w okolicy Baszkowa. W górach nie występuje.