Question

- Gdzie najczęściej spotykamy rzeżby romańskie, jaką miały tematykę ?

- Co robili mnisi w klasztorach ?

Answer 1

Rżeźby

Rzeźba romańska wykonywana była najczęściej z kamienia, rzadziej z drewna i brązu. Charakterystyczną jej cechą było to, że była nierozerwalnie związana z architekturą. Najczęściej wypełniała miejsca na portalach, w tympanonachi zagłębieniach muru. Umieszczano ją również na kapitelach i trzonach kolumn. Tematyką rzeźby romańskiej była przede wszystkim hagiografia oraz sceny ze Starego Testamentu przeplatane motywami roślinnymi i zwierzęcymi. Często rzeźbiono również Biblia Pauperum. W rzeźbie romańskiej stosowano tzw. prawo ram które kazało komponować postacie ludzkie tak, aby mieściły się one w polu przedstawienia. Efektem tego prawa były nierealistyczne proporcje przedstawianych sylwetek.

Rzeźba jest podporządkowana architekturze. Głównym jej zadaniem staje się ukazanie boskiego tryumfu nad złem. Koncentrowała się przede wszystkim w tympanonach nad portalami, gdzie zazwyczaj przedstawiano postaćChrystusa. Bogata i ekspresyjna oraz silnie zróżnicowana powstała we Francji (np. Moissac, Vézelay, Souillac) czasem obejmowała całą fasadę (Poitiers). Szczytowym osiągnięciem stylu romańskiego jest dekoracja rzeźbiarska katedry w Autun, dzieło Gislebertusa. Znakomitym twórcą późnoromańskiej rzeźby we Włoszech był Benedetto Antelami. W Niemczech pojawiły się rzeźby nie związane z architekturą (brązowy krucyfiks z Werden).

Malarstwo także pozostawało na usługach doktryny kościoła. Malowidła ścienne wypełniały ściany kościołów, we Włoszech popularne były przedstawienia w postaci mozaik. Pozostałości są zachowane w licznych kościołach Francji (Saint-Savin-sur-Gartemp), Niemiec (Schwarzrheindorf), północnej Hiszpanii (Tahull), Włoch (S. Angelo in Formis, mozaiki w Wenecji i Palermo).

Również rękopisy wykonywane i ozdabiane w skryptoriach osiągnęły wysoki poziom artystyczny, zwłaszcza popularne iluminacje reprezentacyjnych dzieł.

 

 

Mnisi:

Każdy z zakonników miał obowiązek publicznego wyznania grzechów przed współbraćmi. Dotyczyło to wykroczeń przeciwko zakonnej regule. Obyczaj ten nazywał się kapitułą win. Podczas jej trwania każdy zakonnik wyznawał swoje grzechy, jeśli jednak nie czuli skruchy, lub zatajali jakieś przewinienia pozostali mnisi donosili na nich. W klasztorze istniała specyficzna funkcja - brata investigatora, który miał obowiązek zapisywać na tabliczkach grzechy popełnione przez innych braci i potem ujawniać je przed kapitułą win. Przełożony klasztoru wymierzał karę za popełnione grzechy a także wygłaszał publiczną naganę. Do praktyk powszednich należało umartwianie się. Służyło to poskramianiu wszelkich niezdrowych namiętności. Zakonnicy poddawali swoje ciała różnym cierpieniom jak biczowanie, tarzanie się krzewach cierniowych, znane są także praktyki odmawiania całego psałterza z wyciągniętymi ramionami. Szwedzka zakonnica - święta Brygida polewała swoje ciało gorącym woskiem aby przywołać w pamięci cierpienia Chrystusa.

 

 

Liczę na naj

Answer 2

Ja mogę powiedzieć jedynie tyle :(

 

Mnisi w klasztoach pisali księgi. Czasami napisanie jednej księgi zajmowało mnichowi całe jego życie.

 

Przepraszam że tylko tyle ale tylko na ten temat wiem tylko to :(