Zgłoś nadużycie!
Od pradawnych czasów ludzie pisali na otaczających ich ścianach. Człowiek tworzył już od czasów prehistorycznych, utrwalając odciski swych dłoni, obrysowując ich kształt linią czy tworząc inne ciekawe kompozycje. W okresie paleolitu rysował otaczające go przedmioty i zwierzęta. Później wynalazł idealny sposób przekazywania swoich myśli innym - czynił to za pomocą znaków - symboli, piktogramów. Była to pierwotna forma pisma.
W starożytnym Egipcie wypisywano swoje imiona na muraIţ
Jedno z pierwszych graffiti, podobnych do tych dzisiejszych, prawdopodobnie zostało zrobione 3500 lat temu przez starożytnego turystę na piramidzie. Napisane jest na niej hieroglifami: 'Jestem pod wielkim wrażeniem piramidy faraona Dżesera. Podpisy na ruinach zaatakowanych miejsc - od Anglii do Konstantynopola - zostawiali również Wikingowie. W czasach nam bliższych warto odnotować, że w 1731 roku w Londynie pod pseudonimem Hurlo-Trumbo działał niejaki Merry Thought. Wydrapywał on poetyckie zapisy na szybach - oknach toalet publicznych. O jego działalności wiadomo z zachowanych akt policyjnych.
Natomiast żyjący w latach 1795-1831 Josef Kyselak wypisywał na ścianach imię "Kyselak" lub "Kyselak tu był!" na terenie całych Austro-Węgier.
Terminu "graffiti" użył jako pierwszy w 1856 roku archeolog Raphael Garucchi podczas badania Pompei. Natomiast w 1904 roku została opublikowana praca naukowa pt.: "Anthropopytheia" opisująca napisy tworzone w miejskich toaletach itp. Autor pracy F. S. Krauss dyskutował nad ich znaczeniem. Graffiti Rozdział 1: Od prehistorii do współczesnych- rap graffiti breakdance
Podczas II wojny światowej w USA i Europie można było spotkać napis "Kilroy was here", wykonywany przeważnie przez amerykańskich żołnierzy przekraczających Atlantyk, później przez zwykłych, anonimowych ludzi w ryzykownych miejscach. Oryginalny Kilroy, o ile wiadomo, to James J. Kilroy z Halifax, który pracował dla "Bethlehem Steel Company". Badając części okrętu wojennego podczas jego budowy od 1941 roku, zostawiał wiadomości napisane na szczytach masztów żółtym pastelem.
W 1956 zostały opublikowane zdjęcia Brassai'a (Guyla Halasz, 1899-1984) przedstawiające graffiti wydrapane na fasadzie domu w Paryżu. "Na początku lat 50. graffiti posługiwali się członkowie awangardowego ugrupowania Lettrist International (m.in. Isidore Isou, a następnie sytuacjoniści (Guy Debord, Raoul Vaneigem, Ivan Chtcheglov). Ich wkład w upowszechnianie graffiti miał znaczący wpływ na paryski Maj'68 (m. in. słynne hasła: "Nigdy nie pracuj!", "Władza w ręce wyobraźni", "Plaża na ulicach").
Współcześnie uznaje się, że graffiti jest działaniem plastycznym. Wyrażane w formie napisów namalowanych na zewnętrznych ścianach budynków czy w miejscach publicznych może zarówno szpecić, jak i upiększać przestrzeń miejską. Ten rodzaj aktywności, który możemy zaobserwować prawie na całym globie i określamy potocznie mianem graffiti zaczął się na przełomie lat 70. i 80. w USA. Wraz z pojawieniem się w sklepach pierwszych grubych pisaków-flamastrów młodzież zaczęła podpisywać się na ścianach, skrzynkach pocztowych, budkach telefonicznych, oraz w metrze. Wypisywano przeważnie swoje imiona lub pseudonimy. Nazwano to "single-hitting", a później "tagging". Z czasem powstawało coraz więcej tagów i wytworzyła się specyficzna konkurencja pomiędzy grafficiarzami. Ta forma graffiti ("tagowanie") rozwinęła się w Filadelfii około 1960roku dzięki takim "pionierom" jak Cornbread (jako pierwszy namalował swój pseudonim na skrzydłach samolotu, wykonał ten niebezpieczny czyn w późnych latach 60 na lotnisku w Filadelfii), Cool Earl oraz Top Cat 126.
W Nowym Jorku, ten styl pojawił się jako "Broadway Elegant". Lecz nie był popularny do czasu gdy dotarł do systemu metra w Nowym Jorku, gdzie zaczął przyjmować coraz bardziej wyszukaną artystyczną formę, rozrastając się od tagów, do rozwiniętych prac "wrzutów" (ang. Pieces). Jeden z twórców [ty1] tagów graffiti w Nowym Jorku, TAKI 183, Amerykanin pochodzący z Grecji, który jako miejski posłaniec codziennie bywał w drodze, znakował swoje przezwisko dookoła ulic Nowego Jorku. Jego tag przedstawiał zdrobniałą formę od imienia, a liczba183 pochodziła od jego adresu zamieszkania. Wprawdzie inni aktywni pisarze (taggerzy) zaistnieli w Nowym Jorku jeszcze przed Takim 183 (np. JULIO 204), ale dopiero artykuł o "TAKI'm 183" w 'New York Times' po raz pierwszy skupił na tym zjawisku uwagę wielu osób. Wraz z rozwojem tego nurtu, taggerzy - by zyskać szerszą widownię - zaczęli eksperymentować. W swej działalności zaczęli preferować farby w sprayu. Jednym z powodów był fakt, że twórcy musieli malować swe prace szybko, by uniknąć policji i strażników ochrony. Ponadto farba w sprayu szybko wysychała, dzięki czemu można było na nią nakładać np. warstwy. Zaczęto także wprowadzać kaligrafię (np.: chińskie litery) i można było malować więcej, dokładniej, a - co najważniejsze - szybciej. To pozwalało na pokrycie całego wagonu. Podobno najwcześniejszy prototypowy model sprayu został użyty podczas II Wojny Światowej w dżungli przez USA do zwalczania owadów.
W 1949 firma Rustoleum wypuściła pierwsze dwa kolory na rynek: czarny i biały. Wandal malujący graffiti stawał się "writerem", a grupy zrzeszonych "writerów" - załogami "crews". Ruch rozprzestrzeniał się na ulicach i przeniósł się na linie kolejowe, gdzie spopularyzował taga, rozciągając się na całe Stany Zjednoczone. Jedną z najwcześniej aktywnych na scenie graffiti kobiet była "Pink Lady" (znana też jako Sandra Fabra). W wieku 18 lat zagrała ona główną rolę w klasycznym filmie hip-hopowym z 1982 roku "Wildstyle". Natomiast w 1984 roku, w filmie "Beat Street" udokumentowano wszystkie elementy hip-hopu oraz wiele osobowości wczesnego ruchu hip-hop. Zjawisko graffiti jest silnie wyeksponowane w filmie, jednym z głównych bohaterów jest writer, który tworzy na ścianach i na wagonach metra. Inni tworzący w tym czasie taggerzy to: JOE136, BARBARA62, ELL159 ,YANK135, EVA62. Graffiti jako specyficzną formę wizualnego przekazu wykorzystały również gangi dla oznaczenia swoich terytoriów. Po opublikowaniu wywiadu z TAKI'm183 setki młodych ludzi w całym Nowym Yorku mieście zaczęło pisać wszędzie, gdzie się dało. Podpisy, których było najwięcej i które były wypisane w niebezpiecznych lub najtrudniej osiągalnych miejscach, stawały się sławne, a ich twórcy byli lokalnymi idolami. Kiedy na rynku pojawiła się farba w aerozolu, graffiti stało się na tyle popularne i widoczne, że po pewnym czasie na ścianach zabrakło miejsca i nowe tagi ginęły wśród setek innych. Potrzebą zatem stało się rozwijanie stylu, który zwróciłby na siebie uwagę.
W starożytnym Egipcie wypisywano swoje imiona na muraIţ
Jedno z pierwszych graffiti, podobnych do tych dzisiejszych, prawdopodobnie zostało zrobione 3500 lat temu przez starożytnego turystę na piramidzie. Napisane jest na niej hieroglifami: 'Jestem pod wielkim wrażeniem piramidy faraona Dżesera. Podpisy na ruinach zaatakowanych miejsc - od Anglii do Konstantynopola - zostawiali również Wikingowie. W czasach nam bliższych warto odnotować, że w 1731 roku w Londynie pod pseudonimem Hurlo-Trumbo działał niejaki Merry Thought. Wydrapywał on poetyckie zapisy na szybach - oknach toalet publicznych. O jego działalności wiadomo z zachowanych akt policyjnych.
Natomiast żyjący w latach 1795-1831 Josef Kyselak wypisywał na ścianach imię "Kyselak" lub "Kyselak tu był!" na terenie całych Austro-Węgier.
Terminu "graffiti" użył jako pierwszy w 1856 roku archeolog Raphael Garucchi podczas badania Pompei. Natomiast w 1904 roku została opublikowana praca naukowa pt.: "Anthropopytheia" opisująca napisy tworzone w miejskich toaletach itp. Autor pracy F. S. Krauss dyskutował nad ich znaczeniem.
Graffiti Rozdział 1: Od prehistorii do współczesnych- rap graffiti breakdance
Podczas II wojny światowej w USA i Europie można było spotkać napis "Kilroy was here", wykonywany przeważnie przez amerykańskich żołnierzy przekraczających Atlantyk, później przez zwykłych, anonimowych ludzi w ryzykownych miejscach. Oryginalny Kilroy, o ile wiadomo, to James J. Kilroy z Halifax, który pracował dla "Bethlehem Steel Company". Badając części okrętu wojennego podczas jego budowy od 1941 roku, zostawiał wiadomości napisane na szczytach masztów żółtym pastelem.
W 1956 zostały opublikowane zdjęcia Brassai'a (Guyla Halasz, 1899-1984) przedstawiające graffiti wydrapane na fasadzie domu w Paryżu. "Na początku lat 50. graffiti posługiwali się członkowie awangardowego ugrupowania Lettrist International (m.in. Isidore Isou, a następnie sytuacjoniści (Guy Debord, Raoul Vaneigem, Ivan Chtcheglov). Ich wkład w upowszechnianie graffiti miał znaczący wpływ na paryski Maj'68 (m. in. słynne hasła: "Nigdy nie pracuj!", "Władza w ręce wyobraźni", "Plaża na ulicach").
Współcześnie uznaje się, że graffiti jest działaniem plastycznym. Wyrażane w formie napisów namalowanych na zewnętrznych ścianach budynków czy w miejscach publicznych może zarówno szpecić, jak i upiększać przestrzeń miejską. Ten rodzaj aktywności, który możemy zaobserwować prawie na całym globie i określamy potocznie mianem graffiti zaczął się na przełomie lat 70. i 80. w USA. Wraz z pojawieniem się w sklepach pierwszych grubych pisaków-flamastrów młodzież zaczęła podpisywać się na ścianach, skrzynkach pocztowych, budkach telefonicznych, oraz w metrze. Wypisywano przeważnie swoje imiona lub pseudonimy. Nazwano to "single-hitting", a później "tagging". Z czasem powstawało coraz więcej tagów i wytworzyła się specyficzna konkurencja pomiędzy grafficiarzami. Ta forma graffiti ("tagowanie") rozwinęła się w Filadelfii około 1960roku dzięki takim "pionierom" jak Cornbread (jako pierwszy namalował swój pseudonim na skrzydłach samolotu, wykonał ten niebezpieczny czyn w późnych latach 60 na lotnisku w Filadelfii), Cool Earl oraz Top Cat 126.
W Nowym Jorku, ten styl pojawił się jako "Broadway Elegant". Lecz nie był popularny do czasu gdy dotarł do systemu metra w Nowym Jorku, gdzie zaczął przyjmować coraz bardziej wyszukaną artystyczną formę, rozrastając się od tagów, do rozwiniętych prac "wrzutów" (ang. Pieces). Jeden z twórców [ty1] tagów graffiti w Nowym Jorku, TAKI 183, Amerykanin pochodzący z Grecji, który jako miejski posłaniec codziennie bywał w drodze, znakował swoje przezwisko dookoła ulic Nowego Jorku. Jego tag przedstawiał zdrobniałą formę od imienia, a liczba183 pochodziła od jego adresu zamieszkania. Wprawdzie inni aktywni pisarze (taggerzy) zaistnieli w Nowym Jorku jeszcze przed Takim 183 (np. JULIO 204), ale dopiero artykuł o "TAKI'm 183" w 'New York Times' po raz pierwszy skupił na tym zjawisku uwagę wielu osób. Wraz z rozwojem tego nurtu, taggerzy - by zyskać szerszą widownię - zaczęli eksperymentować. W swej działalności zaczęli preferować farby w sprayu. Jednym z powodów był fakt, że twórcy musieli malować swe prace szybko, by uniknąć policji i strażników ochrony. Ponadto farba w sprayu szybko wysychała, dzięki czemu można było na nią nakładać np. warstwy. Zaczęto także wprowadzać kaligrafię (np.: chińskie litery) i można było malować więcej, dokładniej, a - co najważniejsze - szybciej. To pozwalało na pokrycie całego wagonu. Podobno najwcześniejszy prototypowy model sprayu został użyty podczas II Wojny Światowej w dżungli przez USA do zwalczania owadów.
W 1949 firma Rustoleum wypuściła pierwsze dwa kolory na rynek: czarny i biały. Wandal malujący graffiti stawał się "writerem", a grupy zrzeszonych "writerów" - załogami "crews". Ruch rozprzestrzeniał się na ulicach i przeniósł się na linie kolejowe, gdzie spopularyzował taga, rozciągając się na całe Stany Zjednoczone. Jedną z najwcześniej aktywnych na scenie graffiti kobiet była "Pink Lady" (znana też jako Sandra Fabra). W wieku 18 lat zagrała ona główną rolę w klasycznym filmie hip-hopowym z 1982 roku "Wildstyle". Natomiast w 1984 roku, w filmie "Beat Street" udokumentowano wszystkie elementy hip-hopu oraz wiele osobowości wczesnego ruchu hip-hop. Zjawisko graffiti jest silnie wyeksponowane w filmie, jednym z głównych bohaterów jest writer, który tworzy na ścianach i na wagonach metra. Inni tworzący w tym czasie taggerzy to: JOE136, BARBARA62, ELL159 ,YANK135, EVA62. Graffiti jako specyficzną formę wizualnego przekazu wykorzystały również gangi dla oznaczenia swoich terytoriów. Po opublikowaniu wywiadu z TAKI'm183 setki młodych ludzi w całym Nowym Yorku mieście zaczęło pisać wszędzie, gdzie się dało. Podpisy, których było najwięcej i które były wypisane w niebezpiecznych lub najtrudniej osiągalnych miejscach, stawały się sławne, a ich twórcy byli lokalnymi idolami. Kiedy na rynku pojawiła się farba w aerozolu, graffiti stało się na tyle popularne i widoczne, że po pewnym czasie na ścianach zabrakło miejsca i nowe tagi ginęły wśród setek innych. Potrzebą zatem stało się rozwijanie stylu, który zwróciłby na siebie uwagę.