Biocenoza to ożywiona część ekosystemu, czyli naturalny zespół wszystkich organizmów zajmujących określone nieożywione środowisko, powiązanych ze sobą wzajemnymi zależnościami. Wyróżniamy biocenozy sztuczne (np. biocenozę stawu hodowlanego, pola, sadu, pastwiska), w których powstawaniu uczestniczył człowiek i biocenozy naturalne (np. biocenozę jeziora, morza, rzeki, torfowiska, lasu, łąki), w których powstawanie człowiek nie ingerował. Każdą biocenozę charakteryzują prawidłowości dotyczące organizacji, zachodzących procesów oraz występujących związków. Wyróżnia się kilka zasadniczych cech biocenozy: Jedność biotopu i biocenozy – wszystkie elementy biotyczne i abiotyczne są ze sobą ściśle powiązane i wpływają wzajemnie na siebie. Warunkiem trwałej i samodzielnej egzystencji biocenozy w przyrodzie jest istnienie trzech współzależnych biologicznie grup organizmów: producentów, konsumentów i reducentów, dzięki których utrzymuje się w biocenozie zamknięty obieg materii. Organizacja biocenozy – zintegrowany układ oparty na wielostronnych powiązaniach pokarmowych i konkurencyjnych pomiędzy poszczególnymi komponentami. Obejmuje ona skład gatunkowy (rozmaitość gatunków), stosunki ilościowe, interakcje, strukturę troficzną opartą na łańcuchach i sieciach pokarmowych, strukturę przestrzenną. Autonomia biocenozy – związana jest z jej odrębnością terytorialną, organizacją wewnętrzną oraz powiązaniami i wzajemnymi uwarunkowaniami wszystkich komponentów. Względna równowaga biocenotyczna (stabilizacja układu) wyrażająca się stosunkowo stałym składem gatunkowym i równowagą stosunków wewnętrznych, będących wynikiem adaptacji organizmów do przeciętnych warunków środowiska. sukcesja ekologiczna – prowadząca do większej stabilizacji biocenozy. Wynika ona ze stopniowego rozwoju wskutek zwiększanie integracji komponentów oraz dostosowania się do zmieniających się warunków środowiska.
Biocenoza to ożywiona część ekosystemu, czyli naturalny zespół wszystkich organizmów zajmujących określone nieożywione środowisko, powiązanych ze sobą wzajemnymi zależnościami.
Wyróżniamy biocenozy sztuczne (np. biocenozę stawu hodowlanego, pola, sadu, pastwiska), w których powstawaniu uczestniczył człowiek i biocenozy naturalne (np. biocenozę jeziora, morza, rzeki, torfowiska, lasu, łąki), w których powstawanie człowiek nie ingerował.
Każdą biocenozę charakteryzują prawidłowości dotyczące organizacji, zachodzących procesów oraz występujących związków. Wyróżnia się kilka zasadniczych cech biocenozy:
Jedność biotopu i biocenozy – wszystkie elementy biotyczne i abiotyczne są ze sobą ściśle powiązane i wpływają wzajemnie na siebie.
Warunkiem trwałej i samodzielnej egzystencji biocenozy w przyrodzie jest istnienie trzech współzależnych biologicznie grup organizmów: producentów, konsumentów i reducentów, dzięki których utrzymuje się w biocenozie zamknięty obieg materii.
Organizacja biocenozy – zintegrowany układ oparty na wielostronnych powiązaniach pokarmowych i konkurencyjnych pomiędzy poszczególnymi komponentami. Obejmuje ona skład gatunkowy (rozmaitość gatunków), stosunki ilościowe, interakcje, strukturę troficzną opartą na łańcuchach i sieciach pokarmowych, strukturę przestrzenną.
Autonomia biocenozy – związana jest z jej odrębnością terytorialną, organizacją wewnętrzną oraz powiązaniami i wzajemnymi uwarunkowaniami wszystkich komponentów.
Względna równowaga biocenotyczna (stabilizacja układu) wyrażająca się stosunkowo stałym składem gatunkowym i równowagą stosunków wewnętrznych, będących wynikiem adaptacji organizmów do przeciętnych warunków środowiska.
sukcesja ekologiczna – prowadząca do większej stabilizacji biocenozy. Wynika ona ze stopniowego rozwoju wskutek zwiększanie integracji komponentów oraz dostosowania się do zmieniających się warunków środowiska.