Dlaczego w XVIIw. nastąpił wzrost pobożności? Jak on się przejawiał?
Recommend Questions
Usuario de Brainly
May 2021 | 0 Replies
URGENTE!!! El contexto histórico de los primeros años del siglo XX se caracterizan por: I. Europa poseía la supremacía política, económica y cultural en el mundo II. La ''cuestión social'' se transformó en el problema permanente hasta princios de la ''Gran Guerra'' o ''Primera Guerra Mundial'' III. En las mentes de las grandes potencias mundiales a comienzos del siglo XX, solo hay un objetivo: ''Progresar'' ''Innovar'' y ''Cambiar el mundo'' a) I y II b) II y III c) I y III d) I, II y III
było to w epoce RENESANSU ,
Ludzie , którzy bali się każdego nstępnego dnia , nie wiedząc czy zginął czy przeżyją zaczęli szukać pomocy w Bogu .
Zaczęto więcej się modlić , chodzić na pielgrzymki, zakładać zakony , odprawiać msze i misteria . Właśnie dlatego wzrosła pobożność , Zaczęła się wtedy epoka BAROKU <
W tych czasach panowania religijności nie słyszymy o ateistach, indyferentów było mało. Wiek XIII przyniósł ogromne pogłębienie religijności w masach, a zarazem oczyścił z pozostałości pogańskich obyczaje i wierzenia. Ślady ich spotykamy w XV w., ale raczej jako przeżytki. Obok wiary występuje gwałtowność i brutalność, niezłagodzona przez praktykę cnót chrześcijańskich. W średniowieczu obok Boga nikt nie przechodził obojętnie. W średniowieczu łatwo wierzono w cuda i cudowności poszukiwano. Masy były łatwowierne. Wierzyły wszelkim opowieściom o cudach. Wiara zwracała zainteresowanie ku życiu Chrystusa. Stąd płynęło powodzenie jakim cieszyły się apokryfy, a szczególniej u nas „ewangelia Nikodema", tolerowana przez Kościół, która przyniosła tyle szczegółów z życia Matki Boskiej.
Obawa przed diabłem i wiara w czary nie były tak rozpowszechnione w średniowieczu, jak w XVI, XVII i XVIII w. Wzrost tych zjawisk daje się zauważyć u schyłku XV w., a wiara ta napływała z Niemiec. Procesy czarownic były częstsze w czasach nowożytnych niż w średniowieczu. Religijność średniowiecza da się określić przez cztery cechy zasadnicze:
1. Wysunięcie na plan pierwszy Nowego Testamentu,
2. kult świętych,
3. wzrost kultu człowieczeństwa Chrystusa,
4. wzrost kultu maryjnego.
W Polsce w XIII w. rozwinął się kult maryjny bardzo silnie. Szerzył go zapewne św. Jacek, co stało się później źródłem legendy o Madonnie Jackowej, którą wyniósł z Kijowa w czasie najazdu tatarskiego. W Polsce franciszkanie szerzyli kult maryjny przez jasełka i pieśni o Matce Boleściwej. W XIV i XV w. karmelici, popierani przez królową Jadwigę, wprowadzają szkaplerz mariański. W ten sposób powstają kręgi religijności maryjnej, urabiając z wolna styl religijności polskiej. Tak więc istniały kręgi: benedyktyński - Wniebowzięcia, franciszkański - Matki Radosnej i Bolesnej, karmelitański - szkaplerzny, później powstał bernardyński - Niepokalanej, dominikański - różańcowy, jezuicki - mariańskiej ascezy sodalicyjnej i wreszcie polska szkoła mistyki.