Daję naj!
1.Na podstawie legendy o św. Aleksym i św. Franciszku z Asyżu napisz, jakie były 2 średniowieczne wzorce osoby pobożnej i jak skronstruowana jest legenda średniowieczna.
2. Co to jest groteska i jak się ona ma do utworu "Rozmowa mistrza Polikarpa ze Śmiercią?
More Questions From This User See All
1. Rycerz,święty
2. Przykładem utworu, nazywanego arcydziełem polskiej literatury średniowiecznej jest „Rozmowa Mistrza Polikarpa ze Śmiercią”. Można go określić, jako dowód zainteresowania człowieka średniowiecza aktem ostatecznym. Rozpoczyna się inwokacją do Boga z prośbą mistrza Polikarpa, aby mógł zobaczyć Kostuchę, czyli Śmierć. Ukazuje się ona uczonemu: jest potworna i odrażająca, ma postać rozkładających się zwłok kobiecych, przepasanych chustą. Określona jako: „Chuda, blada, żółte lice Lści się jako miednica; Upadł ci jej koniec nosa, Z oczu płynie krwawa rosa; Przewiązała głowę chusta, Jako samojedź krzywousta; Nie było warg u jej gęby, Poziewając skrżyta zęby; Miece oczy zawracając, Groźną kosę w ręku mając.” Taki obraz śmierci miał przestraszyć, budzić lęk i ostrzegać. Kostucha wyjaśnia Polikarpowi reguły, jakimi się kieruje, zabierając ludzi z tego świata – występuje w roli sędziego. Z satysfakcją mówi o ukaraniu grzeszników. Chce uświadomić, że w jej obliczu wszyscy są równi – dotrze do każdego bez wyjątków. Śmierć jest jedną z najbardziej antropomorficznych postaci średniowiecza. Ma dwie strony: z jednej godna, pozbawiona męczeństwa, a z drugiej straszna i pełna cierpienia. Utwory średniowieczne tematycznie związane ze śmiercią, oswajały ludzi z nią. Żywot ludzki kończy się tańcem śmierci, która równa wszystkich. Kostucha ukaże grzesznika, a sprawiedliwych nagrodzi pobytem w raju. Celem przedstawienia śmierci w postaci budzącej strach i odrazę jest ukazanie, iż życie ziemskie i całe bogactwo człowieka nie jest warte jego starań, bo wszyscy ludzie, bez względu na stan społeczny, są równi. „Moris omnia adeqat” – śmierć wszystkim jednaka. Człowiek okresu średniowiecza oswojony był ze śmiercią. Pojęcie końca życia kojarzone było z ascezą, czyli umartwieniem, dzięki której człowiek pozbywał się pragnień ciała. Działalność śmierci w utworze „Rozmowa Mistrza Polikarpa ze Śmiercią” można uznać za pożyteczną, gdyż porządkuje ona normy moralne, zgładzając grzeszników. Warta podkreślenia jest w owym utworze również pewna dynamiczność, która cech*je tytułową postać. Mimo, że w trakcie rozwoju akcji, nie zmienia ona swojej powierzchowności, to przerażenie jej odrażającym widokiem powoli maleje. Odbiorca zaczyna „przyzwyczajać się” do niej i dostrzega jej słabości. Obraz śmierci ukazany w utworze sprawia, że ma ona charakter groteskowy.