Question

czytanie ze zrozumieniem

załącznik. PROSZĘ BŁAGAM

Answer 1

Określ temat tekstu używając pełnego zdania: Teskst opowiada o emidemii Dżumy, jej przebiegu i rozwoju.(Powinno być ok.)

Objawy: Bóle glowy, dreszcze, poty, wysoka gorączka, krwawe znamiona na skórze.

Przyczyny: Phyły przenoszące pałeczki Dżumy na szczury żyjące w domach i wioskach. Gdy szczury zdychały, pałeczki przenosiły się na ludzi.

Pierwszy+Ostatni przypadek choroby: Pierwszy: Zanotowano w 1347 roku we Włoszech w Mesynie, gdy do portu zawinely statki wracające z Morza Czarnego.

Ostatni: Dżuma 1995 roku pojawiła się w Indiach. To ta odnotowano ostatni jej przypadek.

Obszary rozprzestrzeniania sie Dżumy według kolejności: Włochy,Azja Środkowa, Azja Wschodnia i Środkowa, Bliski Wschód, Afryka, Europa Indie.

Jak obchodzono się z ciałami ofiar: Ciała chowano pośpiesznie w zbiorowych grobach, lub - gdy nie nadążało się kopać grobów - ciała zostawiano tam gdzie dopadła je Dżuma.

Sposoby leczenia: Zalecało się spać raz na jednym, raz na drugim boku, picie dziesięcioletniego syropu zmieszanego z posiekanym wężem, odrobiną wina i 60 innymi składnikami.

Sposób myślenia o chorobie: Ludzie myśleli iż Dżuma jest karą Bożą.

Rytułały religijne: Na ulicach pojawiały się procesje biczowników, którzy biczowali się wzajemnie skórzanymi biczami zakończonymi metalowymi kulkami. Obiecali oni że będą się biczować przez 33 dni(po jednym dniu za każdy rok życia Chrystusa).

Reakcje społeczeństwa podczas emidemii: Zdrowi ludzie uciekali przed chorymi, rodzice porzucali dzieci. Powstały zakazy o hoandlu z zarażonymi obszarami.Gdy przedstawiciele władz umierali, prawo i porządek zniknęły niemal całkowicie.

Encyklopedyczna definicja dżumy:

Dżuma - potocznie zwana Czarną Śmiercią, w kika zaledwie lat usmiercila niemal 1/4 Europy. Pierwszy przypadek odnotowano we Włoszech w 1347 roku. Do głównych objawów należały m.in. Bóle głowy, poty, dreszcze, i wysoka gorączka. Dżuma przenosiła się z miejsca na miejsce więc w zaledwie kilka lat spustoszyła : Włochy, Azję Środkową i Wscgodnią, Bliski Wschód, Afrykę, Europę i Indie. Nie zniknęła do około 1995 roku. Umarłych grzebano w zbiorowych grobach lub ostawiano tam gdzie umarli. Wielu wierzyło iż epidemia jest karą Boga więc na ulicach pojawiały sie procesje biczowników którzy biczowali się nawzajem przez 33 dni (po jednym dniu na każdy rok życia Jezusa). Ludzie którzy byli zdrowi uciekali, porzucali dzieci, wydano zakazy handlu z zarażonymi obszarami. Ostatni z przypadków odnotowano w Indiach w 1995 r.

 

 

* * *

 

Mam nadzieje na naj<3 I mam nadzieje że pomogłam ;33

Answer 2

1. Tematem tekstu jest charakterystyka oraz problematyka rozprzestrzeniania się dżumy w XIV wieku.

2.

a) 

Początkowe stadium objawiało się bólami głowy, podwyższeniem gorączki, przy której występowały dreszcze i poty. Do śmierci doprowadzało pękanie węzłów chłonnych, które boleśnie obrzmiewały i ropiały wraz z krwią.

b) 

"Czarna śmierć" rozprzestrzeniała się za pomocą morskich szlaków handlowych, które z Azji Środkowej prowadziły do Europy. Po dotarciu choroby do portów szybko rozwinęła się na lądzie. Przyczyną były sprzyjające warunki średniowiecznego wszechobecnego brudu, w którym licznie prosperowały szczury, na których z kolei pasożytowały pchły - nosicielki pałeczek dżumy.

c) Pierwszy przypadek zachorowania zanotowano w 1347 roku w włoskim porcie w Mesynie, gdzie do portu przybył statek z prawie już martwą załogą.

Niestety echo dżumy jest słyszalne współcześnie w postaci doniesień o zachorowaniach w 1995 roku w Indiach.

d) Kolebką "czarnej śmierci" jest Azja Środkowa, z której za pośrednictwem szlaków handlowych morskich i lądowych choroba rozprzestrzeniała się na rejony Azji Wschodniej krocząc przez Bliski Wschód, będący bramą do dalszej inwazji na Afrykę i Europę. 

e) Zwłoki zadżumionych były chowane w grobach zbiorowych a gdy zabrakło rąk do tej pracy pozostawiano chorych w miejscu gdzie dżuma zabrała im ostatni oddech czyli zazwyczaj w domach. 

f) Ze względu na średniowieczną, pełną zabobonów wiedzę, którą się kierowano nakazywano spanie na przemian na jednym i drugim boku, spożywanie specjalnego syropu, w którego skład wchodził m.in. posiekany wąż, wino oraz ponad sześćdziesiąt innych specyfików. 

g) Społeczeństwo odnosiło się do dżumy jako kary bożej zesłanej na grzeszników, która była elementem końca świata.

h) Niektórzy członkowie religijni popadając w fanatyzm publicznie biczowało się trzy razy dziennie przez trzydzieści i trzy dni symbolizując tym samym lata życia, które spędził na ziemi Jezus Chrystus. Chłostanie się było częścią wędrówki między miastami półnagich biczowników.

i) Choroba sprawiło, że życie społeczne popadło w niebezpieczne skrajności. Jedni chowali się w zaciszu domowym, inni używali przyjemności ziemskich jakimi była rozkosz cielesna. Dżuma nie patrząc na więzy rodzinne czy przyjacielskie unaoczniła ucieczkę zdrowych przed zarażonymi pustosząc całe miasta.

3. Dżuma, także czarna śmierć, średniowieczna epidemia, która rozprzestrzeniła się w XIV wieku w Europie uśmiercając co czwartego jej mieszkańca. Epicentrum choroby uznaje się Azję Środkową, która stopniowo opanowała Azję Wschodnią, Bliski Wschód oraz Afrykę i Europę. Pierwszym odnotowanym przypadkiem jest statek z zadżumionymi ludźmi i szczurami, na których pasożytujące pchły przenosiły pałeczki dżumy, który wpłynął do włoskiego portu w Mesynie w 1347 roku. Początkowe stadium objawiało się bólami głowy, podwyższeniem gorączki, przy której występowały dreszcze i poty. Do śmierci doprowadzało pękanie węzłów chłonnych, które boleśnie obrzmiewały i ropiały wraz z krwią. Zwłoki zadżumionych były chowane w grobach zbiorowych a gdy zabrakło rąk do tej pracy pozostawiano chorych w miejscu gdzie dżuma zabrała im ostatni oddech czyli zazwyczaj w domach. Ze względu na średniowieczną, pełną zabobonów wiedzę, którą się kierowano nakazywano spanie na przemian na jednym i drugim boku, spożywanie specjalnego syropu, w którego skład wchodził m.in. posiekany wąż, wino oraz ponad sześćdziesiąt innych specyfików. 

Społeczeństwo odnosiło się do dżumy jako kary bożej zesłanej na grzeszników, która była elementem końca świata. Niektórzy członkowie religijni popadając w fanatyzm publicznie biczowało się trzy razy dziennie przez trzydzieści i trzy dni symbolizując tym samym lata życia, które spędził na ziemi Jezus Chrystus. Chłostanie się było częścią wędrówki między miastami półnagich biczowników. Choroba sprawiło, że życie społeczne popadło w niebezpieczne skrajności. Jedni chowali się w zaciszu domowym, inni używali przyjemności ziemskich jakimi była rozkosz cielesna. Dżuma nie patrząc na więzy rodzinne czy przyjacielskie unaoczniła ucieczkę zdrowych przed zarażonymi pustosząc całe miasta.

Ostatnim odnotowanym przypadkiem zachorowania było doniesienie z 1995 z Indii.