Question

cześć musze napisac referat na temat :mocarta i bethowena ( musi być to ich zycie i twórczośc ) tylko nie kopiowac z innych stron bo zgłosze ! DAJĘ NAJ

Answer 1

WOLFGANG AMADEUSZ MOZART

( ur. w 1756 r. w Salzburgu, zm. w 1791 r. w Wiedniu )

 Kompozytor austriacki, jeden z klasyków wiedeńskich. Pochodził z rodziny mu- zycznej. Ojciec Leopold Mozart, był skrzypkiem, kompozytorem i dyrygentem kapeli arcybiskupiej w Salzburgu. Jako genialne dziecko Wolfgang zaczął występować w wieku 6 lat razem z ojcem i siostrą ( utalentowaną pianistką ), grając na klawikordzie, skrzypcach, fortepianie i organach na dworach królewskich, w salonach arystokracji austriackiej, niemieckiej, francuskiej, angielskiej. Koncertował też w Szwajcarii, Włoszech, czy Belgii. Małego Wolfganga, „cudowne dziecko” znała cała utytułowana Europa. Obdarzony był niezwykłymi zdolnościami muzycznymi: absolutny słuch ( umiejętność rozpoznawania wszelkiej bezwzględnej wysokości dźwięków bez potrzeby porównywania ją z jakąś wzorcową wysokością np. dźwiękiem a1 ) oraz niespotykaną pamięćmuzyczną.

Wolfgang w wieku 8 lat napisał pierwszą symfonię, w wieku 11 lat pierwszą operę, a w wieku 12 lat wystąpił jako dyrygent. Jako młody człowiek otrzymał dwa poważne wyróżnienia: order Złotej Ostrogi od papieża oraz został przyjęty do Accademii dei Filharmonici jako „compositore” w Bolonii. W latach 1769-1777 i 1779-1781 był koncertmistrzem na dworze arcybiskupa w Salzburgu. Jednak niechęć arcybiskupa Colloredo  do licznych wyjazdówkompozytora spowodowała, iż Mozart wycofał się z pracy. Był to pierwszy w historii muzyki przypadek, kiedy kompozytor nie chciał być na służbie u możnego chlebodawcy, lecz sam chciał kierować swoją karierą artystyczną.  W 1781 roku wyjechał z tego miastai osiadł na stałe w Wiedniu. Mimo początkowego powodzenia oraz wytężonej pracy twórczej kompozytor nie był wolny od trosk materialnych. Sześć lat później otrzymał stanowisko nadwornego kompozytora cesarskiego, o co bardzo się starał nie tylko ze względu na prestiż, lecz przede wszystkim na stałe dochody.

Po śmierci , której przyczyny nie są do dziś wyjaśnione (według jednej wersji został otruty, według innej zmarł z powodu szalejącej w mieście zarazy), został pochowany we wspólnym grobie, a za jego trumną szła garstka znajomych, którzy z powodu złej pogody rozeszli się przed cmentarzem. Z nie wyjaśnionych powodów nie uczestniczyła w pogrzebie także żona. Do dziś nie udało się ustalić miejsca wiecznego spoczynku Mozarta.

W. A. Mozart to jeden z najwybitniejszych i najbardziej wszechstronnych muzyków na świecie. Pierwszy artysta klasycyzmu, który zerwał ze zwyczajami feudalnymi. Jego olbrzymia spuścizna twórcza, powstała w stosunkowo krótkim okresie, świadczy o olbrzymiej pracy kompozytorskiej i wielkim talencie, popartym niezwykłą wyobraźnią i pamięcią, pozwalającą na prowadzenie pracy twórczej bez uciekania się do szkiców, prób i poprawek. Twórczość obejmuje niemal wszystkie ważniejsze ówczesne formy, zarówno w dziedzinie muzyki instrumentalnej, wokalnej, jak i dramatycznej.

 

Ważniejsze kompozycje W. A. Mozarta:

19 oper:

opera seria – opera poważna – np. Idomeneo, król Krety;

opera buffa – opera komiczna – np. Wesele Figara, Cosi fan tutte, czyli tak czynią wszystkie, Don Giovanni;

singspiel – „śpiewogra” – utwór sceniczny, gdzie pojawia się tekst i wstawki muzyczne mówione – Uprowadzenie z Seraju, Czarodziejski flet, Bastien i Bastienne.

49 symfonii (m. in.: D-dur „Paryska” KV 297; C-dur „Linzka” KV 425; D-dur „Haffnerowska” KV 385; D-dur „Praska” KV 425; Es – dur KV 543; g – moll KV 550; C-dur „Jowiszowa” KV 551);

28 koncertów fortepianowych ( m. in.: Koncert fortepianowy d – moll KV 466, Koncert fortepianowy c – moll KV 491 );

koncerty na inne instrumenty:

5 koncertów skrzypcowych, Koncert C – dur na dwoje skrzypiec; 4 koncerty na róg,  2 koncerty na flet ( G- dur KV 313, D – dur KV 314 ), Koncert na klarnet A – dur KV 622, Koncert na fagot B – dur KV 191 i inne;

18 sonat fortepianowych 32 sonaty skrzypcowe

Ponad 30 divertimenti,

11 serenad (m.in.: „Eine kleine Nachtmusik” KV 525)

Ponad 100 pieśni i arii

18 mszyRequiem KV 626

Wiele drobnych utworów na różne instrumenty i utworów kameralnych.

 

W. A. Mozart to jeden z najwybitniejszych i najbardziej wszechstronnych muzyków na świecie. Pierwszy artysta klasycyzmu, który zerwał ze zwyczajami feudalnymi. Jego olbrzymia spuścizna twórcza, powstała w stosunkowo krótkim okresie, świadczy o olbrzymiej pracy kompozytorskiej i wielkim talencie, popartym niezwykłą wyobraźnią i pamięcią, pozwalającą na prowadzenie pracy twórczej bez uciekania się do szkiców, prób i poprawek. Twórczość obejmuje niemal wszystkie ważniejsze ówczesne formy, zarówno w dziedzinie muzyki instrumentalnej, wokalnej, jak i dramatycznej.

Twórczość Mozarta traktowana jest w dziejach muzyki jako zjawisko szczególne i wyjątkowe.

Mozart był człowiekiem genialnym. Jego słuch muzyczny, pamięć oraz inteligencja nie mieściły się w kategoriach przeciętnych norm.

Pod kierunkiem ojca, już jako dziecko, w pełni opanował rzemiosło muzyczne. Pisał nuty bardzo szybko, muzykę na papier przelewał od razu w wersji skończonej, doskonałej, bez poprawek i skreśleń. Skomponowal blisko 700 utworów. Gdyby dziś ktokolwiek zechciał zaledwie przepisać (a nie stworzyć) ręcznie wszystkie jego utwory, to oceniono, ze zabrakłoby mu tych 35 lat, które przeżył Mozart, aby to uczynić.Talent Mozarta rozwijał sie więc bardzo szybko. Niewielu jest kompozytorów, którzy w wieku zaledwie kilku lat odbyli tournees do Monachium, Wiednia, Moguncji, Frankfurtu, Brukseli, Paryża, londynu, Mediolanu i Rzymu. Nie zna też historia muzyki innego - poza Mozartem - kompozytora, który w wieku 14 lat dyrygował własnym dziełem.

Los Mozarta postawił jednak w dużej sprzeczności z jego geniuszem - talent nie przyniósł mu dobrobytu. Jeden z najwybitniejszych muzyków świata zmuszony był wielokrotnie i bezskutecznie prosić o pracę.

 

 Mozart w swojej twórczości osiągnął zdumiewającą wszechstronność i swobodę muzyczną. Umiał odnaleźć się we wszystkich gatunkach muzyki, które znacznie rozwinął. Jeśli można w muzyce mówić o idealnej zgodności formy i treści, należy tę umiejetność przypisać właśnie Mozartowi i traktować jego twórczość jako najdoskonalszy wzór muzyki klasycznej. Szczególne miejsce w jego twórczości zajmuje teatr muzyczny. Mozart stworzył własną estetykę operową, wznosząc się ponad schematyczny podział: seria i buffa. Twórczość instrumentalna Mozarta obejmuje przede wszystkim formy cykliczne: symfonie, koncerty i sonaty, oparte na klasycznym schemacie formy sonatowej. Bogaty zbiór stanowi również muzyka kameralna. Związany przez dłuższy czas z dworem biskupim, Mozart pozostawił także utwory religijne. Ukoronowaniem jego twórczości jest słynne Requiem – ostatnie zamówienie, dokończone już po jego śmierci przez jego ucznia Sűsmay`a. Jest to dzieło doskonałe pod względem muzycznym, ale także głęboko religijne, bardzo osobiste, o wstrząsającej sile wyrazu.

 

Przedwczesna i dramatyczna śmierć kompozytora w wieku skończonych zaledwie 35 lat, w niewyjaśnionych do końca okolicznościach, oznacza koniec wielkiego rozdziału w historii muzyki. Jednak muzyka Mozarta wciąż jest żywa, jest synonimem muzycznego piękna i klasycznej harmonii, wzorcem dla pokoleń.

Twórczość Mozarta jest szczytem osiągnięć muzycznych jego epoki. Bez jego muzyki każde kolejne pokolenie byłoby nieskończenie uboższe.

 

 

LUDWIG VAN BEETHOVEN urodził się  w 1770 r. w Bonn, a zmarł w 1827 w Wiedniu. Pochodził z rodziny muzyków i wcześnie zaczął się naukę podstaw muzyki. Dziadek Ludwiga był kontrabasistą i kapelmistrzem kapeli dworskiej w Bonn, a ojciec pracował jako tenor w operze bońskiej. Ojciec wcześnie zauważył wyjątkowy talent muzyczny Ludwiga. Początkowo mały Ludwig uczył się muzyki u ojca i u znajomych muzyków: nie tylko na instrumentach klawiszowych, ale także na skrzypcach. Ojciec pragnął uczynić z niego „drugiego Mozarta”. Zmuszał go do wielogodzinnych ćwiczeń, bił i znęcał się nad nim. Mając lat 9 Ludwig rozpoczął naukę kompozycji u Ch. G. Neefego. Kształcił się także w zakresie gry na instrumentach klawiszowych. Po trzech latach nauki Beethoven zaczął zastępować swojego nauczyciela pełniąc funkcję klawesynisty w kapeli dworskiej. W wieku lat 14 otrzymał stałą pensję muzyka dworskiego.

Z chwilą śmierci matki w 1787 r. na Ludwigu spoczął obowiązek utrzymania rodziny. Aby sprostać temu zadaniu, zaczął udzielać lekcji prywatnych. W wieku 19 lat Beethoven podjął studia na wydziale filozofii uniwersytetu w Kolonii. Tymczasem ojciec, nękany przez alkoholizm, został zwolniony ze służby dworskiej. Ludwig otrzymywał połowę jego uposażenia na utrzymanie rodzeństwa. Sam zarabiał jako altowiolista i organista dworski.

W wieku 22 lat wyjechał do Wiednia, gdzie pobierał lekcje m.in. u J. Haydna i A. Salierego. Opuścił Bonn na zawsze. Studia u Haydna nie układały się jednak dobrze – nauczyciel zbyt skrupulatnie korygował utwory młodego kompozytora. W rezultacie więc Ludwig zaniechał ich.

W niedługim czasie Beethoven rozpoczął swoją działalność koncertową. Dał się poznać jako znakomity pianista i improwizator. Wyjeżdżał do Norymbergii, Pragi, Drezna, Berlina. Lata 1804-1810 stały się okresem największego rozkwitu jego twórczości.

Kłopoty ze słuchem miał już w wieku 24 lat. Mimo chwil załamania kompozytor intensywnie pracował. Stan zdrowia kompozytora pogarszał się, zaczęły się także kłopoty finansowe. W roku 1815 musiał już porozumiewać się z otoczeniem pisemnie, za pomocą zeszytów do notowaniapytań i odpowiedzi.

Po śmierci brata w 1815 r. Beethoven zaopiekował się jego synem Karolem. Prowadził procesy z matką chłopca o prawo do opieki nad dzieckiem. Wychowanie bratanka nastręczało mu potem wielu trudności i skończyło się porażką – Karol usiłował popełnić samobójstwo. Choć była to próba nieudana, Beethoven bardzo boleśnie przeżył ten fakt. Jesienią tego samego roku (1826 r.) przeziębił się i zachorował na płuca. Po długich i ciężkich zmaganiach z chorobą zmarł w marcu 1827 roku. 

 

TWÓRCZOŚĆ:

9 symfonii m.in. :

   III zwana „Eroiką”

   VI „Pastoralna” – 5 częściowa

   IX utwór wokalno-instrumentalny z kantatą do tekstu „Ody do radości”

kameralna :

32 sonaty na fortepian

10 sonat na skrzypce

5 sonat na wiolonczelę i fortepian

16 kwartetów smyczkowych

2 kwintety smyczkowe

4 tria smyczkowe

6 triów fortepianowych

utwory na instrumenty dęte

koncerty :

5 koncertów fortepianowych

koncert skrzypcowy

koncert potrójny na fortepian, skrzypce i wiolonczelę

pieśni (liryczne i arie)

opera „Fidelio”

muzyka religijna – m.in. „Missa solemnis”

 

L. van Beethoven wytyczył rozwój muzyki na wiek XIX. Był wybitnym nowatorem w zakresie formy, instrumentacji orkiestrowej, rozszerzył zasób środków harmonicznych, zapoczątkował rozwój romantycznej liryki fortepianowej. W zakresie kontrapunktu zerwał ostatecznie z polifonią baroku. Stworzył typ koncertu symfonicznego, który został przejęty i rozwinięty przez kompozytorów romantycznych.

Beethoven przełamał schemat 4-częściowej symfonii klasycznej, komponując pięć części i rezygnując z jednoznacznego podkreślenia początku i końca trzech ostatnich na rzecz płynnych połączeń (Symfonia Pastoralna). Jest to pierwsza symfonia z „programem”, w której muzyka plastycznie maluje sceny i wydarzenia. W swojej ostatniej IX Symfonii d-moll wprowadził do finału kantatę do słów "Ody do radości" Friedricha von Schillera.

 

Pozdrawiam.