W starożytności wyrocznią (łac.oraculium, gr.manteion) nazywano miejsce święte, gdzie bogowie, za pośrednictwem kapłanów, przepowiadali przyszłość, wyrażali swoją wolę i udzielali rad w sprawach prywatnych i państwowych.
Wyrocznia, w starożytności miejsce (najczęściej świątynia, ale też święta grota, święte drzewo, źródło itp.), gdzie udzielano odpowiedzi na pytania o przyszłość lub o sposób postępowania w określonej sytuacji. Ponadto określenie samej takiej odpowiedzi.
Wg tradycji wyrocznia pochodziła od bóstwa, najczęściej zaś przekazywana była za pośrednictwem medium. Wyrocznie starożytne istniały do 405, kiedy to ich działalności zakazał specjalnym edyktem cesarz Teodozjusz I Wielki. Najsłynniejsza była wyrocznia Apollina w Delfach, a obok niej m.in.: egipska wyrocznia Amona w oazie Siwa oraz wyrocznia Tanit w Kartaqinie i wyrocznia Zeusa w Dodonie.
W starożytności wyrocznią (łac. oraculium, gr. manteion) nazywano miejsce święte, gdzie bogowie, za pośrednictwem kapłanów, przepowiadali przyszłość, wyrażali swoją wolę i udzielali rad w sprawach prywatnych i państwowych.
Wyrocznia, w starożytności miejsce (najczęściej świątynia, ale też święta grota, święte drzewo, źródło itp.), gdzie udzielano odpowiedzi na pytania o przyszłość lub o sposób postępowania w określonej sytuacji. Ponadto określenie samej takiej odpowiedzi.
Wg tradycji wyrocznia pochodziła od bóstwa, najczęściej zaś przekazywana była za pośrednictwem medium. Wyrocznie starożytne istniały do 405, kiedy to ich działalności zakazał specjalnym edyktem cesarz Teodozjusz I Wielki. Najsłynniejsza była wyrocznia Apollina w Delfach, a obok niej m.in.: egipska wyrocznia Amona w oazie Siwa oraz wyrocznia Tanit w Kartaqinie i wyrocznia Zeusa w Dodonie.