Pasożytnictwo, parazytyzm – forma antagonistycznego współżycia dwóch organizmów, z których jeden czerpie korzyści ze współżycia, a drugi ponosi szkody. Termin ten stosowany jest w biologii – w odniesieniu do dwóch organizmów różnych gatunków – oraz w socjologii, gdzie pasożytnictwem nazywany jest próżniaczy tryb życia osoby zdolnej do pracy. Zbliżonymi do pasożytnictwa formami – spotykanymi w biologii rozwoju – są szczególne taktyki rozrodcze prowadzone przez parazytoidy, pasożyty lęgowe oraz niektóre gatunki tzw. pasożytów płciowych (np. matronicowate).
pasożytnictwo zewnętrzne – pasożyt (zwany ektopasożytem, ectoparasita lub zewnętrzniakiem) pozostaje przyczepiony do zewnętrznej powierzchni ciała gospodarza lub przebywa w jamach komunikujących się ze środowiskiem zewnętrznym (np. jama gębowa, jamy skrzelowe), nie tracąc kontaktu ze środowiskiem zewnętrznym (np. pchły, pijawki, kleszcze, kanianka). W razie śmierci żywiciela ginie także pasożyt. Z tego powodu pasożyty starają się pozostawiać swego żywiciela przy życiu, np. w organizmie ludzkim może żerować tylko jeden tasiemiec. W niektórych przypadkach (np. owsiki) pasożyt nie jest jednak tak dobrze przystosowany do funkcjonowania w ciele żywiciela. Większa liczba osobników przyczynia się do rozwoju owsicy i może doprowadzić do śmierci żywiciela. Wówczas giną również pasożyty, które tracą dostęp do pokarmu. pasożytnictwo wewnętrzne – pasożyt (zwany endopasożytem, endoparasita lub wnętrzniakiem) przebywa całkowicie wewnątrz ciała gospodarza, między- lub wewnątrztkankowo (np. tasiemiec, zarodziec zimnicy), a nawet wnika do komórek (pasożyt wewnątrzkomórkowy).
Pasożytnictwo, parazytyzm – forma antagonistycznego współżycia dwóch organizmów, z których jeden czerpie korzyści ze współżycia, a drugi ponosi szkody. Termin ten stosowany jest w biologii – w odniesieniu do dwóch organizmów różnych gatunków – oraz w socjologii, gdzie pasożytnictwem nazywany jest próżniaczy tryb życia osoby zdolnej do pracy. Zbliżonymi do pasożytnictwa formami – spotykanymi w biologii rozwoju – są szczególne taktyki rozrodcze prowadzone przez parazytoidy, pasożyty lęgowe oraz niektóre gatunki tzw. pasożytów płciowych (np. matronicowate).
pasożytnictwo zewnętrzne – pasożyt (zwany ektopasożytem, ectoparasita lub zewnętrzniakiem) pozostaje przyczepiony do zewnętrznej powierzchni ciała gospodarza lub przebywa w jamach komunikujących się ze środowiskiem zewnętrznym (np. jama gębowa, jamy skrzelowe), nie tracąc kontaktu ze środowiskiem zewnętrznym (np. pchły, pijawki, kleszcze, kanianka). W razie śmierci żywiciela ginie także pasożyt. Z tego powodu pasożyty starają się pozostawiać swego żywiciela przy życiu, np. w organizmie ludzkim może żerować tylko jeden tasiemiec. W niektórych przypadkach (np. owsiki) pasożyt nie jest jednak tak dobrze przystosowany do funkcjonowania w ciele żywiciela. Większa liczba osobników przyczynia się do rozwoju owsicy i może doprowadzić do śmierci żywiciela. Wówczas giną również pasożyty, które tracą dostęp do pokarmu. pasożytnictwo wewnętrzne – pasożyt (zwany endopasożytem, endoparasita lub wnętrzniakiem) przebywa całkowicie wewnątrz ciała gospodarza, między- lub wewnątrztkankowo (np. tasiemiec, zarodziec zimnicy), a nawet wnika do komórek (pasożyt wewnątrzkomórkowy).pasożyt- organizm cudzożywny, który wykorzystuje stale lub okresowo organizm żywiciela jako źródło pożywienia i środowisko życia
pasożytnictwo zewnętrzne
pasożytnictwo wewnętrzne
pasożytnictwo obligatoryjne (bezwarunkowe)
pasożytnictwo fakultatywne (przygodne)
pasożytnictwo pracy
Pozdrawiam