1) utwór muzyczny na instrument solo i orkiestrę. Nazwa "concerto" odnosiła się początkowo do muzyki zarówno instrumentalnej, jak i wokalnej, oznaczając styl oparty na dialogu i współzawodnictwie (przeciwstawianiu) głosów i instrumentów. 2) publiczne wykonanie utworu muzycznego. Początkowo odbywało się w kościołach i dworach. W XVI w. we Włoszech powstawały stowarzyszenia muzyczne zwane akademiami lub kolegiami, organizujące koncerty dla zamkniętych kręgów. Pierwsze otwarte koncerty publiczne zorganizował w Londynie J. Banister (1672-1678). Nowoczesny ruch koncertowy rozwinął się w XVIII w. W 1725 F.A. Philidor zainicjował w Paryżu koncerty publiczne zwane Concerts spirituels, od 1781 odbywały się w Lipsku koncerty w domu cechów odzieżowych Gewandhaus, w latach 80. i 90. XVIII w. abonamentowe koncerty symfoniczne organizował w Londynie niemiecki skrzypek i kompozytor J.P. Salomon (J. Haydn skomponował na tę okoliczność 12 symfonii "londyńskich").
Kaprys
- forma muzyczna.
W muzyce renesansu, żywa improwizowana kompozycja instrumentalna oparta na zasadzie kontrapunktu. Nazwy często używane zamiennie to: toccata, ricercar, lub kancona. (rycerski poemat liryczny pisany oktawą; kontrapunktowa forma świeckiej muzyki wokalnej) W muzyce romantycznej zwykle miniatura instrumentalna o wirtuozerskim charakterze. Gatunek zapoczątkował Pietro Locatelli. Często wiązana z kompozycjami o charakterze narodowym. Scherzo, utwór muzyczny typowy dla muzyki klasyczno-romantycznej, zazwyczaj o lekkim lub żartobliwym charakterze. Nazwą scherzo określano na początku XVII w. utwory wokalne (m.in. Scherzi musicali C. Monteverdiego, 1607).
Jako klasyczna trzecia część cyklu sonatowego po raz pierwszy pojawia się w kwartetach smyczkowych J. Haydna, ale dopiero L. van Beethoven wprowadził na stałe scherzo zamiast menueta w cyklu sonatowym.
Scherzo klasyczne charakteryzowało metrum 3/4, tempo szybkie, trzyczęściowa forma z częścią środkową trio. Scherzo jako niezależne formy o większych rozmiarach, zachowujące jednak trzyczęściową budowę i szybkie tempo, tworzył F. Chopin.
Tarantela - muzyczna forma taneczna oparta na tańcu tarantela
Ma bardzo szybkie tempo, w takcie 6/8 lub 3/8, rytmika polega na jednostajnym ruchu ósemkowym. Jest to forma figuracyjna, podstawą budowy jest ewolucyjne kształtowanie motywu. Zazwyczaj utwór płynie wartko, bez podziałów formalnych. Zdarza się jednak budowa okresowa, forma trzyczęściowa (A B A), lub nawet rondowa.
Forma taranteli zaczęła być stosowana od epoki romantyzmu, głównie w muzyce fortepianowej (np. F. Chopin), ale również kameralnej (np. K. Szymanowski) i operowej, a także jako forma pieśni (np. G. Rossini)
Koncert,
Kaprys1) utwór muzyczny na instrument solo i orkiestrę. Nazwa "concerto" odnosiła się początkowo do muzyki zarówno instrumentalnej, jak i wokalnej, oznaczając styl oparty na dialogu i współzawodnictwie (przeciwstawianiu) głosów i instrumentów.
2) publiczne wykonanie utworu muzycznego. Początkowo odbywało się w kościołach i dworach. W XVI w. we Włoszech powstawały stowarzyszenia muzyczne zwane akademiami lub kolegiami, organizujące koncerty dla zamkniętych kręgów. Pierwsze otwarte koncerty publiczne zorganizował w Londynie J. Banister (1672-1678). Nowoczesny ruch koncertowy rozwinął się w XVIII w. W 1725 F.A. Philidor zainicjował w Paryżu koncerty publiczne zwane Concerts spirituels, od 1781 odbywały się w Lipsku koncerty w domu cechów odzieżowych Gewandhaus, w latach 80. i 90. XVIII w. abonamentowe koncerty symfoniczne organizował w Londynie niemiecki skrzypek i kompozytor J.P. Salomon (J. Haydn skomponował na tę okoliczność 12 symfonii "londyńskich").
- forma muzyczna.
W muzyce renesansu, żywa improwizowana kompozycja instrumentalna oparta na zasadzie kontrapunktu. Nazwy często używane zamiennie to: toccata, ricercar, lub kancona. (rycerski poemat liryczny pisany oktawą; kontrapunktowa forma świeckiej muzyki wokalnej) W muzyce romantycznej zwykle miniatura instrumentalna o wirtuozerskim charakterze. Gatunek zapoczątkował Pietro Locatelli. Często wiązana z kompozycjami o charakterze narodowym. Scherzo, utwór muzyczny typowy dla muzyki klasyczno-romantycznej, zazwyczaj o lekkim lub żartobliwym charakterze. Nazwą scherzo określano na początku XVII w. utwory wokalne (m.in. Scherzi musicali C. Monteverdiego, 1607).Jako klasyczna trzecia część cyklu sonatowego po raz pierwszy pojawia się w kwartetach smyczkowych J. Haydna, ale dopiero L. van Beethoven wprowadził na stałe scherzo zamiast menueta w cyklu sonatowym.
Scherzo klasyczne charakteryzowało metrum 3/4, tempo szybkie, trzyczęściowa forma z częścią środkową trio. Scherzo jako niezależne formy o większych rozmiarach, zachowujące jednak trzyczęściową budowę i szybkie tempo, tworzył F. Chopin.
Tarantela - muzyczna forma taneczna oparta na tańcu tarantela
Ma bardzo szybkie tempo, w takcie 6/8 lub 3/8, rytmika polega na jednostajnym ruchu ósemkowym. Jest to forma figuracyjna, podstawą budowy jest ewolucyjne kształtowanie motywu. Zazwyczaj utwór płynie wartko, bez podziałów formalnych. Zdarza się jednak budowa okresowa, forma trzyczęściowa (A B A), lub nawet rondowa.
Forma taranteli zaczęła być stosowana od epoki romantyzmu, głównie w muzyce fortepianowej (np. F. Chopin), ale również kameralnej (np. K. Szymanowski) i operowej, a także jako forma pieśni (np. G. Rossini)