Barbarzyńca (gr.βαρβάρους/bárbaros, łac.barbarus - cudzoziemiec) – człowiek dziki, pierwotny, niecywilizowany, okrutny, o prymitywnych odruchach, nieznający kultury europejskiej. W starożytnej Grecji każdy cudzoziemiec, w Rzymie ten, kto nie był Rzymianinem lub Grekiem. Homer podkreślał obcość Karów (sojuszników Trojan) nazywając ich βάρβαροφονοι/Barbarophonoi, czyli mówiących "bar-bar", a więc wydających bezsensowne, niezrozumiałe dźwięki.
Wandalizm-najczęściej wandalizm to zamiana lub wstawienie do treści artykułu wulgaryzmów, wyzwisk lub innego typu treści zupełnie bez związku z tematem artykułu.
Cesarstwo Bizantyjskie (albo Bizancjum) – termin historiograficzny używany od XIX wieku na określenie greckojęzycznego, średniowiecznego Cesarstwa Rzymskiego ze stolicą w Konstantynopolu. Używane zamiennie określenie Cesarstwo Wschodniorzymskie jest bardziej popularne w odniesieniu do okresu poprzedzającego upadek Cesarstwa Zachodniorzymskiego.
Barbarzyńca (gr. βαρβάρους/bárbaros, łac.barbarus - cudzoziemiec) – człowiek dziki, pierwotny, niecywilizowany, okrutny, o prymitywnych odruchach, nieznający kultury europejskiej. W starożytnej Grecji każdy cudzoziemiec, w Rzymie ten, kto nie był Rzymianinem lub Grekiem. Homer podkreślał obcość Karów (sojuszników Trojan) nazywając ich βάρβαροφονοι/Barbarophonoi, czyli mówiących "bar-bar", a więc wydających bezsensowne, niezrozumiałe dźwięki.
Wandalizm-najczęściej wandalizm to zamiana lub wstawienie do treści artykułu wulgaryzmów, wyzwisk lub innego typu treści zupełnie bez związku z tematem artykułu.
Cesarstwo Bizantyjskie (albo Bizancjum) – termin historiograficzny używany od XIX wieku na określenie greckojęzycznego, średniowiecznego Cesarstwa Rzymskiego ze stolicą w Konstantynopolu. Używane zamiennie określenie Cesarstwo Wschodniorzymskie jest bardziej popularne w odniesieniu do okresu poprzedzającego upadek Cesarstwa Zachodniorzymskiego.