Charakterystyka: Autor akcentuje przede wszystkim jej kobiecość: urodę, wdzięk, delikatność, subtelność. Jest jednak niewątpliwie jeden znaczący rys charakteru Izoldy - odwaga. Jest kobietą, ale żyje w niespokojnych czasach, kiedy kobiety bywają zmuszone do "męskich" zajęć. Izolda jest gotowa pomścić śmierć wuja (Morhołta), mało brakuje, aby zabiła Tristana, nakłania kochanka do zabicia zdrajcy Gondoina (sama właściwie kieruje łukiem) i w końcu, co prawda już w imię miłości, bez wahania ściska rozpalone żelazo, ufając (rzeczywiście składając swe zeznanie nie kłamała) w swą niewinność. Izolda nie jest papierową, szablonową postacią kochanki. Autor musiał znać kobiecą naturę, ponieważ doskonale przedstawił tak charakterystyczne cechy jak zmienność, przekora, spryt (sytuacja, kiedy spotykają się w sadzie i podgląda ich odbijający się w wodzie Marek), kokieteria, chęć zemsty, kiedy czuje się zdradzona (na wieść o tym, że Tristan poślubił Izoldę o Białych Dłoniach jego ukochana odtrąciła go i okrutnie wyśmiała). To żywa, barwna i ciekawie skonstruowana postać. Przede wszystkim kochanka. Kocha Tristana nad życie, jest dla niego gotowa na wszystko, a jednak, kiedy podejrzewa jego zdradę, stać ją na zaparcie się samej siebie, szyderstwo z ukochanego i odepchnięcie go. Jest wówczas okrutna, w odróżnieniu od Tristana, który ufa Izoldzie bezgranicznie i nigdy by się na coś takiego nie zdobył. Oboje nie mogą bez siebie żyć, dlatego Izolda umiera przy ukochanym.
Charakterystyka: Autor akcentuje przede wszystkim jej kobiecość: urodę, wdzięk, delikatność, subtelność. Jest jednak niewątpliwie jeden znaczący rys charakteru Izoldy - odwaga. Jest kobietą, ale żyje w niespokojnych czasach, kiedy kobiety bywają zmuszone do "męskich" zajęć. Izolda jest gotowa pomścić śmierć wuja (Morhołta), mało brakuje, aby zabiła Tristana, nakłania kochanka do zabicia zdrajcy Gondoina (sama właściwie kieruje łukiem) i w końcu, co prawda już w imię miłości, bez wahania ściska rozpalone żelazo, ufając (rzeczywiście składając swe zeznanie nie kłamała) w swą niewinność. Izolda nie jest papierową, szablonową postacią kochanki. Autor musiał znać kobiecą naturę, ponieważ doskonale przedstawił tak charakterystyczne cechy jak zmienność, przekora, spryt (sytuacja, kiedy spotykają się w sadzie i podgląda ich odbijający się w wodzie Marek), kokieteria, chęć zemsty, kiedy czuje się zdradzona (na wieść o tym, że Tristan poślubił Izoldę o Białych Dłoniach jego ukochana odtrąciła go i okrutnie wyśmiała). To żywa, barwna i ciekawie skonstruowana postać. Przede wszystkim kochanka. Kocha Tristana nad życie, jest dla niego gotowa na wszystko, a jednak, kiedy podejrzewa jego zdradę, stać ją na zaparcie się samej siebie, szyderstwo z ukochanego i odepchnięcie go. Jest wówczas okrutna, w odróżnieniu od Tristana, który ufa Izoldzie bezgranicznie i nigdy by się na coś takiego nie zdobył. Oboje nie mogą bez siebie żyć, dlatego Izolda umiera przy ukochanym.