cechy charakterystyczne stylu barokowego w architekturze i sztuce + przykłady, na pół strony A4
prosze szybko pomozcie mi
i tylko zeby nie bylo zywcem z neta
" Life is not a problem to be solved but a reality to be experienced! "
© Copyright 2013 - 2024 KUDO.TIPS - All rights reserved.
Styl barkowoy w architekturze charakteryzował się przede wszystkim przepychem wnętrza, bardzo bogatymi, najczęściej złotymi zdobieniami. Architektura jest monulentalna i dynamiczna; występuje bogactwo różnego rodzaju ornamentyki. W architekturze barkowej bardzo szeroko stosowano również efekty światła i cienia, które były uzyskiwane na przykład dzięki deformacji elewacji i gzymsów. W baroku budowle były bardzo masywne, budowane z brył przestrzennych; często inwestowano również w liczne dzieła malarskie, aby upiększyć wnętrze, a także liczne rzeźby o charakterystycznych, dynamicznych pozach.
Bardzo charakterystyczne dla achitektury barkowoej była kompozycja, zakładająca połączenie architektoniczne pałaców z ogrodami (np. Wersal). Jedną z ostatnich faz baroku, nazwaną rokoko, charakteryzuje zastosowanie jeszcze większego przepychu, muszlowej ornamentyki. Architektura baroku wydawała się sprzyjać zasadzie "przerost formy nad treścią".
Przykłady architektury barkowej to m.in.:
Kościół Santa Maria della Salute w Wenecji,
Kościół II Gesu w Rzymie,
Katedra św. Pawła w Londynie
Kościół św. Anny w Krakowie.
Sztuka w baroku często realizowała kontrreformacyjny pogląd Kościoła, artyści starali się w swoich dziełach umieszczać wiele symboli i zawiłych metafor. Malarstwo świecie zdominowane było przez portrety (często samych twórców, którzy dzięki temu prezentowali proces starzenia się i upływania czasu). Bardzo często wykorzystywano światłocień, upowszechnił się również iluzjonizm.
Rzeźby barokowe bardzo często charakteryzowały się tearralnością gestu (sztuczną dynamiką), a same stawały się też elementami zdobień kościołów czy ogrodów przy pałacach.
Przykłady:
Diego Velazquez, "Infantka Małgorzata"
Rembrandt "Straż nocna"
Murillo, "Chłopcy jedzący winogrona i melona"
Lorenzo Bernini, popiersie Ludwika XIV