W wieku XVII sarmatyzm stał się podstawą szlacheckiego światopoglądu, stanową ideologią. Carakteryzowała się ona przede wszystkim przekonaniem o absolutnej wyższości polskiego modelu politycznego, sposoby życia, obyczaju, ba, nawet stroju nad wszystkimi innymi. Szlachta polska krytycznie zaczęła patrzeć na kulturę Zachodu. Obyczaje szlacheckie i moda cechowały się orientalnym zgoła przepychem. W wielu utworach późnobarokowych pojawia się zagadnienie przywilejów bez obowiązków. Ideologia sarmacka bowiem dawała szlachcie nie tylko ogromne przywileje w państwie, ale wymaga od niej również wielu obowiązków.
Sarmatyzm wywodzi się z legendy, która głosiła, że polskie elity - szlachta i magnateria, wywodziły się od starożytnego ludu irańskiego - Sarmatów. Koczownicze plemiona sarmackie istniały naprawdę, spokrewnione były z takimi starożytnymi ludami jak Persowie czy Scytowie. Zamieszkiwali oni dorzecze Donu i wybrzeża Morza Czarnego, a na skutek wędrówek ludów zawędrowali w dorzecze Dunaju, gdzie mieli styczność ze starożytnymi Rzymianami, którzy opisali ich kulturę. Za potomków "prawdziwych" Sarmatów uznaje się dzisiejsze ludy Kaukazu, przede wszystkich Osetyjczyków.
Pomysł na to, by właśnie Sarmatów uczynić praprzodkami polskiej szlachty może wynikać z pism i map Ptolemeusza, który Sarmatię umieścił właśnie na wschód od Germanii, pomiędzy rzekami Wisła i Dniepr. Przywiązanie do legendy Sarmatów u polskiej szlachty wynikało między innymi z potrzeby poszukiwania własnej odrębnej tożsamości w realiach I Rzeczpospolitej - państwa kulturowo i politycznie odbiegającego od standardów reszty Europy. Gdy państwa Europy Zachodniej pogrążały się w wojnach religijnych, państwo polsko-litewskie było oazą tolerancji religijnej. Europa Zachodnia coraz bardziej dążyła do rządów absolutnych, natomiast I Rzeczpospolita była miejscem rozwoju demokracji szlacheckiej, gdzie przedstawiciele najważniejszego stanu - szlachty - byli równi sobie i mieli zdecydowany wpływ na politykę kraju i ogół stosunków społecznych. Odrębność polityczna i gospodarcza Polski, ale także jej rosnąca wielokulturowość (na skutek wojen religijnych na terenach Polski i Litwy osiadło się wielu uchodźców przewożących własną obyczajowość) stwarzała potrzebę uzasadnienia i podkreślenia własnej tożsamości oraz dumy, doszukania się wspólnych ram dla życia szlachty.
Cały tekst: http://www.edulandia.pl/edukacja/1,124764,6674635,Sarmatyzm.html#ixzz2CmTC3GsR
W wieku XVII sarmatyzm stał się podstawą szlacheckiego światopoglądu, stanową ideologią. Carakteryzowała się ona przede wszystkim przekonaniem o absolutnej wyższości polskiego modelu politycznego, sposoby życia, obyczaju, ba, nawet stroju nad wszystkimi innymi. Szlachta polska krytycznie zaczęła patrzeć na kulturę Zachodu. Obyczaje szlacheckie i moda cechowały się orientalnym zgoła przepychem. W wielu utworach późnobarokowych pojawia się zagadnienie przywilejów bez obowiązków. Ideologia sarmacka bowiem dawała szlachcie nie tylko ogromne przywileje w państwie, ale wymaga od niej również wielu obowiązków.
:)
Źródła sarmatyzmu
Sarmatyzm wywodzi się z legendy, która głosiła, że polskie elity - szlachta i magnateria, wywodziły się od starożytnego ludu irańskiego - Sarmatów. Koczownicze plemiona sarmackie istniały naprawdę, spokrewnione były z takimi starożytnymi ludami jak Persowie czy Scytowie. Zamieszkiwali oni dorzecze Donu i wybrzeża Morza Czarnego, a na skutek wędrówek ludów zawędrowali w dorzecze Dunaju, gdzie mieli styczność ze starożytnymi Rzymianami, którzy opisali ich kulturę. Za potomków "prawdziwych" Sarmatów uznaje się dzisiejsze ludy Kaukazu, przede wszystkich Osetyjczyków.
Pomysł na to, by właśnie Sarmatów uczynić praprzodkami polskiej szlachty może wynikać z pism i map Ptolemeusza, który Sarmatię umieścił właśnie na wschód od Germanii, pomiędzy rzekami Wisła i Dniepr. Przywiązanie do legendy Sarmatów u polskiej szlachty wynikało między innymi z potrzeby poszukiwania własnej odrębnej tożsamości w realiach I Rzeczpospolitej - państwa kulturowo i politycznie odbiegającego od standardów reszty Europy. Gdy państwa Europy Zachodniej pogrążały się w wojnach religijnych, państwo polsko-litewskie było oazą tolerancji religijnej. Europa Zachodnia coraz bardziej dążyła do rządów absolutnych, natomiast I Rzeczpospolita była miejscem rozwoju demokracji szlacheckiej, gdzie przedstawiciele najważniejszego stanu - szlachty - byli równi sobie i mieli zdecydowany wpływ na politykę kraju i ogół stosunków społecznych. Odrębność polityczna i gospodarcza Polski, ale także jej rosnąca wielokulturowość (na skutek wojen religijnych na terenach Polski i Litwy osiadło się wielu uchodźców przewożących własną obyczajowość) stwarzała potrzebę uzasadnienia i podkreślenia własnej tożsamości oraz dumy, doszukania się wspólnych ram dla życia szlachty.
Cały tekst: http://www.edulandia.pl/edukacja/1,124764,6674635,Sarmatyzm.html#ixzz2CmTC3GsR