Question

3 lub 4 zdania o Mironie Białoszewskim

Answer 1

Miron Białoszewski urodził się w 1922 r. w Warszawie, tamże zmarł w 1983 r. nie opublikował żadnego tomu wierszy aż do „ odwilży” 1956 r. , kiedy to wydano jego Obroty rzeczy. W czasie wojny rozpoczął studia polonistyczne, po powstaniu wywieziony na przymusowe roboty do Niemiec . Po powrocie studiowałi pracował jako dziennikarz. Wkrótce założył eksperymentalny Teatr na Tarczyńskiej, w którym wraz z przyjaciółmi wystawiał- głównie napisane przez siebie sztuki, cieszące się dużą sławą także poza granicami kraju. Kontynuacją tego przedsięwzięcia był Teatr Osobny.   

                Białoszewskiego wiązano z nurtem poezji lingwistycznej, gdyż szczególnie przeciwstawiał się konwencji językowej, regułom języka poprawnego, potocznego i poetyckiego, usiłując z języka utworzyć terytorium suwerenne, niezależne, indywidualne, tożsame  z używającym go podmiotem, negujące odgórnie narzucone normy gramatyki, stylu, frazeologii i pisowni.

                Kolejne tomy: Rachunek zachciankowy, Mylne wzruszenia, Było i było, Odczepić się, Oho i Obmapywanie Europy. AAAmeryka. Ostatnie wiersze stanowią zapis zadziwienia światem, czułego zachwytu dla tego, co po prostu jest, radości istnienia, poczucia wewnętrznej wolności. To poczucie nie pozwalało dokonywać Białoszewskiemu żadnych wyborów podyktowanych gorączką spraw publicznych.

W późniejszych  tomikach poety coraz bardziej dochodzą do głosu elementy metafizyczne, widoczne jest przekraczanie granic gatunkowych, redukcja słów i związków frazeologicznych , gwarantująca autentyczność wypowiedzi. O wierszach Białoszewskiego możemy powiedzieć , że są zdecydowanie egocentryczne, egotyczne, silnie zanurzone w jego życiorysie. To pozwoliło określić  jego twórczość mianem „poezji rzeczywistości”.

Białoszewski wydał także tomy prozy: Pamiętnik z powstania warszawskiego, Donosy rzeczywistości, Zawał, Rozkurz i Szumy, zlepy, ciągi oraz utwory sceniczne. Pisarz często odwołuje się swojej twórczości do dowcipu słownego i sytuacyjnego, prowadzi zabawy słowem, wykorzystując elementy parodii i autoparodii.

Białoszewski, odrzucając kulturę wysoką, stał się piewcą przedmieść i peryferii, kultury niskiej. Stąd w jego utworach tak wiele błahych rekwizytów: wesołe miasteczka, kawiarnie, blokowiska; stąd „szare eminencje zachwytu”: dla pieca, stołu, durszlakowej łyżki- zachwyt dla tego co prymitywne, tandetne, codzienne. To właśnie z rzeczy najprostszych, najbardziej pospolitych można odczytać prawdę o rzeczywistości, np. wiersz Namuzowanie zachowuje klasyczną formę apostrofy , zwrotu, prośby do Muzy o poetyckie natchnienie,  natomiast  w wierszu BLOK, JA W NIM mówiący stara się oddać nastrój niedzielnego poranka w blokowiskach.

Wydarzeniem literackim stało się wydanie Pamiętnika z powstania warszawskiego. Powieść wyrosła z wewnętrznej potrzeby opowiedzenia, przypomnienia tamtego czasu, precyzyjnego odtworzenia kolejnych faktów, dokładnego przytoczenia dat i miejsc. Wspomnienia Białoszewskiego to utrwalony na papierze zapis magnetofonowy. Pisarz odtworzył drobiazgowo dwa miesiące trudu cywili, z godną uwagi dokładnością nakreślił obraz ludzi, miejsc, stanów emocjonalnych- strachu, marzeń i pragnień. To dzieło stanowi epickie epitafium złożone Staremu Miastu.