Question

3 ŁATWE ZADANIA Z CZYTANIA ZE ZROZUMIENIEM
PROSZĘ O SZYBKIE ROZWIĄZANIE :(
ZAŁĄCZNIKI

Answer 1

1. pobudzać, pobudzić do działania, do działalności w czymś, zachęcać, zachęcić do czegoś, ożywiać, ożywić;
2. poruszać, poruszyć kukiełkami w teatrzyku lalkowym;
3. rysować, narysować lub wykonywać, wykonać zdjęcia do filmu rysunkowego;
4. tworzyć, stworzyć ruchome obrazy za pomocą komputera   Animacja film animowany animacja komputerowa animacja społeczno-kulturalna animacja czasu wolnego
6)
Realizm  wyrasta na gruncie literatury drugiej połowy XIX wieku jako odpowiedź na coraz szerzej propagowane ideały pracy organicznej, pracy u podstaw oraz kapitalizmu. Nurt ten szybko staje się siłą demaskującą zakłamanie polskiego społeczeństwa, jego "wstecznictwo" (jak często już Fredro pisał o polskiej szlachcie) oraz próżniactwo. Głównym celem realizmu krytycznego jest pokazanie wad i przywar społeczeństwa, zwrócenie uwagi na jego negatywne cechy w celu zmotywowania tegoż społeczeństwa do ciężkiej pracy nad sobą, do próby zmiany siebie. Nurt ten zrywa z konwencją literatury sielankowej i tyrtejskiej, jakże popularnej w kulturze polskiej. Do najwybitniejszych twórców realizmu krytycznego zdecydowanie należy Bolesław Prus-nie tylko ze względu na powieść "Lalka" (choć głównie dlatego), ale również ze względu na swoje opowiadania i nowele, np. "Sen". Pisarz ten jako pierwszy odchodzi od pokutującej w XIX wieku teorii, iż świat przedstawiony w dziele literackim to jedynie naiwna rekonstrukcja rzeczywistości. Ukazując rzeczywistość za pomocą mimesis, a jednocześnie poddając tę rzeczywistość ciągłemu procesowi oceniania oraz wartościowania, zbliża się on najbardziej do założeń realizmu krytycznego. Na czym zatem polega realizm  w "Lalce"? Głównie na odważnym diagnozowaniu społeczeństwa polskiego. Krytyce w "Lalce" podlegają wszystkie warstwy społeczeństwa polskiego. Bardzo wyraziście jest zarysowany obraz arystokracji. Jej wizerunek jest wizerunkiem próżniaków, nieudaczników i przegranych. Arystokracjanie mogąc się pogodzić z nowymi realiami polityczno-gospodarczymi, wciąż czuje się najsilniejszą klasą. Wierzy ona, że mimo próżniaczego trybu życia, nadal będzie bogata i będzie kierować sytuacją kraju. Z tego założenia wynika też ich brak zainteresowania edukacją czy założeniem własnej firmy-arystokracji przystoi jedynie zajmować się zbożem, a nie np. kupiectwem. Do czego doprowadzają takie przeświadczenia? Do bezużyteczności arystokracji na tle innych klas społecznych. Młode arystokratki nie potrafią poradzić sobie z podstawowymi zadaniami stawianymi kobietom - nie potrafią gotować, prać, czasami nawet i haftować (choć haftowanie uchodziło za zajęcie wprost wymarzone dla bogatych szlachcianek). Młodzi arystokraci potrafią zaś doskonale odnaleźć się w hazardzie lub na wielkich balach- nie potrafią za to sprostać wymaganiom życia codziennego. Cała edukacja arystokracji sprowadza się do zapoznawania się z zasadami dobrego wychowania i nauki modnych języków obcych- za taki język w czasach Wokulskiego uważany jest język angielski , którym doskonale włada przecież Izabela Łęcka. Prus, najwybitniejszy obserwator rzeczywistości XIX-wiecznej, trafnie diagnozuje otaczający go świat: arystokracja jest już bezużyteczna! Jej czasy świetności minęły, w realiach kapitalizmu bierne poddawanie się biegowi historii i oczekiwanie za to pochwały jest szczytem bezmyślności! Arystokracja nie włącza się aktywnie w budowę Polski jako ekonomiczno-gospodarczej potęgi, nie wspomaga osób z niższych klas społecznych, nie potrafi także dysponować nawet swoim majątkiem-roztrwania go bowiem na bankiety, podróże i kosztowności, wierząc, że bogactwo trwa wiecznie. Dlatego właśnie bohaterowie pochodzący z najwyższej klasy społecznej są charakteryzowani w tak nieprzychylny sposób-pisarz dostrzega ich zacofanie myślowe względem innych klas, a takim osobom nie można przecież powierzyć losu całego kraju. Prus nie boi się pokazywać wad Polaków, wręcz przeciwnie-wielokrotnie je wyjaskrawia, podkreśla, zestawiając społeczeństwo polskie z innymi nacjami. Taki proces charakteryzacji i oceniania spotykamy w przypadku mieszczaństwa.Narrator ukazuje nam Wokulskiego jako przedstawiciela polskiego mieszczaństwa. Jaki jest Wokulski? Bierny-przede wszystkim. Brakuje mu chęci do pracy, energii, zapału. Jeżeli podejmuje się jakiś działań, robi to jedynie dla Izabeli Łęckiej. Ona staje się jego źródłem natchnienia-ale jest to źródło ulotne. Dlaczego taka postawa podlega krytyce? Ponieważ Wokulski powinien realizować ideały pozytywistyczne, powinien hołdować pracy, być jej pasjonatem- on tymczasem hołduje, ale... miłości. Wokulskiemu przeciwstawione zostaje mieszczaństwo niemieckie (Minclowie) i żydowskie (Szlangbaum). Jest to zupełnie inne mieszczaństwo- są oni dumni ze swojej przynależności do klasy mieszczan, dążą do stworzenia własnej kultury, starają się rozwijać swoje przedsiębiorstwa, praca  jest ich pasją. Nie marzą o upodobnieniu się do arystokracji, o przejęciu ich zwyczajów, kultury, życia- taka postawa cechuje jedynie Wokulskiego i innych polskich mieszczan. Pisarz sygnalizuje tutaj problem, z jakim zmagała się Polska wieku XIX- każdy chciał upodobnić się do próżniaczej klasy arystokracji, a przecież takie upodobnienie powinno być źródłem wstydu, a nie zachwytu. Prus nie tylko więc krytykuje Polaków, ale daje im także przykład zachowania preferowanego przez niego, przykład zachowania zmierzającego do samo-rozwoju, do wzbogacenia kraju, podniesienia go z kryzysu. Postaci ukazane w utworze to bohaterowie reprezentatywni dla klasy mieszczańskiej- każdy z nich ukazuje nam jedną z warstw ówczesnego warszawskiego mieszczaństwa, dlatego też każdy z tych bohaterów podlega procesowi oceniania. Prus nie pozostał obojętny również na problemy najniższej klasy. Prezentując nam Powiśle nie stroni od szczegółów, od ukazywania problemów zamieszkujących tę okolicę osób. Tutaj krytyce podlega zobojętnienie społeczeństwa polskiego na kłopoty bliźniego, ignorancja oraz tendencjado wykorzystywania najbiedniejszych. Ci ludzie każdego dnia walczą o przeżycie i nikt nie chce im pomóc. Pisarz starał się uświadomić czytelnikom skalę tego zjawiska. Na co dzień zapominano bowiem o tych najuboższych, pozostawiając ich samym sobie. Prus ocenia tutaj nie konkretną klasę, lecz całe społeczeństwo- bo to całe społeczeństwo powinno włączyć się w odbudowę państwa i pracę na rzecz ubogich, w organizowanie pomocy finansowej i stworzenie przytułków lub organizacji pomocy.