1-Zjawisko falowe – polega na przekazaniu energii drgań między cząsteczkami Okresem fali – nazywamy okres drgań cząsteczek Długość fali – to droga jaką przebywa fala wciągu jednego okresu drgań cząsteczek Prędkość fali – to szybkość przekazywania drgań pomiędzy cząsteczkami ośrodka Opisać falę – tzn. podać równanie za pomocą którego można wyznaczyć położenie dowolnej cząsteczki ośrodka w dowolnej części czasu Zjawisko Dopplera – jeżeli źródło i obserwator poruszają się względem siebie to obserwator rejestruje inne częstotliwości niż częstość z którą źródło wytwarza fale Dyfrakcja – to zdolność fal do uginania się na krawędzi przeszkody Załamanie/odbicie fali – to jeżeli fale napotykają na swojej drodze przeszkodę to mogą się odbić załamać lub zostać pochłonięte Siatka dyfrakcyjna – to układ równoległych szczelin i rys Widmo ciągłe – jest to widmo w którym nie można zaobserwować poszczególnych lini ale jasne nie przerwane pasmo w którym poszczególne barwy płynnie przechodzą w siebie Widmo liniowe – to widmo w którym zaobserwujemy strukturę prążków o różnych barwach Promieniowanie elektromagnetyczne – to fale o tej samej naturze co światło ale o mniejszej długości.
2-
Kometa – małe ciało niebieskie poruszające się w układzie planetarnym, które na krótko pojawia się w pobliżu gwiazdy centralnej. Ciepło tej gwiazdy powoduje, że wokół komety powstaje koma, czyli gazowa otoczka. W przestrzeń kosmiczną jądro komety wyrzuca materię, tworzącą dwa warkocze kometarne – gazowy i pyłowy, skierowane pod różnymi kątami do kierunku ruchu komety. Gazowy warkocz komety jest zawsze zwrócony w kierunku przeciwnym do gwiazdy, co spowodowane jest oddziaływaniem wiatru słonecznego, który zawsze jest skierowany od gwiazdy. Pyłowy warkocz składa się z drobin zbyt masywnych, by wiatr słoneczny mógł znacząco zmienić kierunek ich ruchu.
Kometa wykazuje aktywność, kiedy przebywa w pobliżu gwiazdy, a potem znika w odległych rejonach układu planetarnego, gdzie przyjmuje postać zamarzniętej kuli skalno-lodowej. Jądro komety zbudowane jest z mieszaniny pyłów i drobnych odłamków skalno-lodowych, składających się z lodu wodnego, zestalonego dwutlenku węgla, amoniaku i metanu.
Ruch komet jest podatny na wpływy grawitacyjne innych ciał. Niekiedy komety pojawiają się niepostrzeżenie w centrum układu planetarnego i zderzają się z innymi ciałami. Komety okresowe stale tracą materię podczas każdego przelotu w pobliżu gwiazdy, co prowadzi do ich powolnego niszczenia. Kometa, która zanadto zbliży się do gwiazdy lub planety gazowej, może zostać rozerwana na wiele mniejszych ciał, tworzących formację obiektów mknących z ogromną prędkością. Na swoim torze komety pozostawiają drobiny materii. Przejście jakiejś planety przez taki obszar może być przyczyną wystąpienia roju meteorów.
1-Zjawisko falowe – polega na przekazaniu energii drgań między cząsteczkami Okresem fali – nazywamy okres drgań cząsteczek Długość fali – to droga jaką przebywa fala wciągu jednego okresu drgań cząsteczek Prędkość fali – to szybkość przekazywania drgań pomiędzy cząsteczkami ośrodka Opisać falę – tzn. podać równanie za pomocą którego można wyznaczyć położenie dowolnej cząsteczki ośrodka w dowolnej części czasu Zjawisko Dopplera – jeżeli źródło i obserwator poruszają się względem siebie to obserwator rejestruje inne częstotliwości niż częstość z którą źródło wytwarza fale Dyfrakcja – to zdolność fal do uginania się na krawędzi przeszkody Załamanie/odbicie fali – to jeżeli fale napotykają na swojej drodze przeszkodę to mogą się odbić załamać lub zostać pochłonięte Siatka dyfrakcyjna – to układ równoległych szczelin i rys Widmo ciągłe – jest to widmo w którym nie można zaobserwować poszczególnych lini ale jasne nie przerwane pasmo w którym poszczególne barwy płynnie przechodzą w siebie Widmo liniowe – to widmo w którym zaobserwujemy strukturę prążków o różnych barwach Promieniowanie elektromagnetyczne – to fale o tej samej naturze co światło ale o mniejszej długości.
2-
Kometa – małe ciało niebieskie poruszające się w układzie planetarnym, które na krótko pojawia się w pobliżu gwiazdy centralnej. Ciepło tej gwiazdy powoduje, że wokół komety powstaje koma, czyli gazowa otoczka. W przestrzeń kosmiczną jądro komety wyrzuca materię, tworzącą dwa warkocze kometarne – gazowy i pyłowy, skierowane pod różnymi kątami do kierunku ruchu komety. Gazowy warkocz komety jest zawsze zwrócony w kierunku przeciwnym do gwiazdy, co spowodowane jest oddziaływaniem wiatru słonecznego, który zawsze jest skierowany od gwiazdy. Pyłowy warkocz składa się z drobin zbyt masywnych, by wiatr słoneczny mógł znacząco zmienić kierunek ich ruchu.
Kometa wykazuje aktywność, kiedy przebywa w pobliżu gwiazdy, a potem znika w odległych rejonach układu planetarnego, gdzie przyjmuje postać zamarzniętej kuli skalno-lodowej. Jądro komety zbudowane jest z mieszaniny pyłów i drobnych odłamków skalno-lodowych, składających się z lodu wodnego, zestalonego dwutlenku węgla, amoniaku i metanu.
Ruch komet jest podatny na wpływy grawitacyjne innych ciał. Niekiedy komety pojawiają się niepostrzeżenie w centrum układu planetarnego i zderzają się z innymi ciałami. Komety okresowe stale tracą materię podczas każdego przelotu w pobliżu gwiazdy, co prowadzi do ich powolnego niszczenia. Kometa, która zanadto zbliży się do gwiazdy lub planety gazowej, może zostać rozerwana na wiele mniejszych ciał, tworzących formację obiektów mknących z ogromną prędkością. Na swoim torze komety pozostawiają drobiny materii. Przejście jakiejś planety przez taki obszar może być przyczyną wystąpienia roju meteorów.