Question

1. Wymień przyczyny i okoliczności zjednoczenia Niemiec i Włoch.
2. Czym była komuna paryska?


to na jutroo !!

Answer 1

1.Przyczyny zjednoczenia Włoch i Niemiec:
a) polityczne
-dążenie do wyeliminowania obcych władców z terytoriów kraju
b) ekonomiczne
-likwidacja licznych granic celnych, odmiennych systemów pieniężnych, różnych rodzaju miar i wag
Przebieg zjednoczenia Włoch:
a) wojna Piemontu z Austrią (1859)
b) powstania w państwach Włoskich, wypędzenie książąt
c) wyprawa tysiąca na Sycylię
Przebieg zjednoczenia Niemiec:
a) wojna z Danią (1864)
b) wojna prusko-austriacka (1866)
c) wojna prusko-francuska
Jeśli chodzi o okoliczności to tu masz wszystko opisane
http://www.historycy.org/index.php?showtopic=8792

2. Komuna Paryska – zryw rewolucyjny ludności Paryża, przede wszystkim inteligencji i robotników. Trwała od 18 marca do 28 maja 1871 roku. W zależności od punktu widzenia uważana za ostatnią rewolucję romantyczną, przez anarchistów za nie do końca konsekwentną próbę likwidacji państwa, a przez marksistów za przykład dyktatury proletariatu

Answer 2

Pierwsze dwie cechy wspólne rzucają się od razu na oczy:
- w jedności siła, zarówno polityczna jak i militarna.
- korzystna koniunktura międzynarodowa (Włochy- osłabienie Austrii, konflikt z Francją i Niemcami; Prusy- osłabienie Austrii oraz wewnętrzne chęci "bycia jednym", jedyny autorytet w Rzeszy)


Po wyborach 26 marca, w których wzięło udział 47% uprawnionych do głosowania paryżan, do władz Komuny Paryża (90 członków) weszli w większości radykalni republikanie, tzw. neojakobini i blankiści, opowiadający się za rewolucją społeczną, dyktatorską władzą polityczną i dalszą wojną z Prusami. Ważniejszymi działaczami byli Charles Delescluze, Felix Pyato i Raoul Rigault; w Radzie znalazł się malarz Gustave Courbet. Początkowo, zwłaszcza czynili to proudhoniści, głoszono ideę utworzenia z Paryża wolnego miasta. Jak pisano w Le Cri du Peuple Paryż miał uzyskać autonomię wobec rządu wybranego przez prowincję. Autorami nazwy Komuna Paryża byli blankiści, którzy zgłosili taki projekt na posiedzeniu Rady Komuny 29 marca. Wniosek przyjęto przez aklamację. Rada Komuny zaproponowała Thiersowi zwolnienie wziętych zakładników m.in. arcybiskupa Paryża Darboya w zamian za uwolnienie aresztowanego wcześniej Augusta Blanqui. Propozycja została odrzucona. Rada przejęła w mieście pełnię władzy, jednak nie potrafiła uporządkować chaosu. Rada ogłosiła szereg dekretów i uchwał, ustalających nowy ustrój społeczny. Dotyczyły min. przejęcia przez robotników opuszczonych fabryk, powszechnego nauczania, rozdziału Kościoła od państwa, równouprawnienia kobiet, minimum płacowego.
2 kwietnia rządowe wojska wzmocnienie przez 100 tys. zwolnionych z pruskich obozów jenieckich żołnierzy spod Sedanu, rozpoczęły walki uliczne z uzbrojoną ludnością Paryża. Komunardzi bronili się zaciekle na ulicznych barykadach, nie mieli jednakże żadnych szans w starciu z regularnym wojskiem. Dowódcą wojskowym Komuny został, po dymisji gen. Bergereta, polski generał Jarosław Dąbrowski. Na barykadach walczyła spora grupa ochotników zagranicznych, w tym także 400-600 Polaków, m.in. gen. Walery Wróblewski, gen. August Okołowicz i gen. Roman Czarnomski. 21 maja wojska rządowe wdarły się do Paryża. Następnego dnia Dąbrowski przestał pełnić funkcję dowódcy i zginął w ataku na barykadę przy ul. Myrruha. Walki trwały do 28 maja, gdy opór komunardów został stłumiony. Wersalczycy stracili 1 tys. żołnierzy i 84 osoby, wśród nich arcybiskup Paryża, rozstrzelane przez komunardów. Straty komunardów były większe, zabito i rozstrzelano około 30 tys. paryżan. Po zakończeniu walk aresztowano tysiące powstańców i wielu stracono min. z rozkazu gen. Galliffeta pod mur des fdrs na cmentarzu Père-Lachaise.