1) sytuacja Włoch po I wojnie świetowej, powstanie związków bojowych.
2) Marsz czrnych koszul na Rzym i jego skutki.
3) Organizacja państwa włoskiego poroku 1926.
4) Plusy i minusy włoskiego faszyzmu i jego zwolennicy.
5) Sytuacja Niemiec po I wojnie światowej. powstanie DAP i jej przemiana NSDAP.
6) Pucz w Monachium i jego skutki.
7) Światowy kryzys gospodarczy w latach 1929 - 1933 i jego wpływ na losy Niemiec.
8) Hasła Mein Kampf.
9) Kumulacja władzy w rękach Hitlera po przyjęciu przez niego funkcji kanckerza Niemiec.
10) Łamanie przez Niemcy postanowień traktatu wersalskiego
11) Państwa faszystowskie przed II wojną światową i ich cele.
12) Początek podbojów faszystów i reakcja zachodu na nie.
13) 7 kongres międzynarodówki komunistycznej.
14) Wojna domowa w Hiszpani i jej skutki.
15) Powstanie osi i Paktu Antykominternowskiego.
16) Podboje Niemiec przed II Wojną Światową
17) Podboje Włoch.
18) Pierwszy układ Ribbentrop - Mołotow: data powstania, postanowienia, ocena
19) Przejęcie władzy z ZSRR przez Józefa Stalina w 1924 r., kult jego osoby.
20) Idustrializacja kraju po 1927 r.- warunki jej przeprowadzenia, rozbudowa obozów pracy (łagrów)
21) kolektywizacja i jej skutki.
22) Procesy polityczne, zastraszanie społeczeństwa, kult donosicielstwa.
23) przyczyna kryzysu, jego początek i cechy.
24) walka z kryzysem w USA i w państwach faszystowskich.
Klęska państw centralnych w I wojnie światowej postawiła Włochy w obozie zwycięzców. Jednak olbrzymie poniesione straty – 650 000 zabitych, zrujnowana ekonomia, narastający kryzys społeczny, których nie rekompensowały warunki traktatu pokojowego (określane jako vittoria mutilata – kalekie zwycięstwo) powodowały poczucie krzywdy i radykalizację nastrojów.
W obliczu groźby rewolty komunistycznej Mussolini, stojący na czele ruchu faszystowskiego (fasci), jawił się jako mąż opatrznościowy. Umiarkowana lewica ceniła go za społeczny radykalizm. Nacjonalistom odpowiadały jego patriotyzm i militaryzm. Kościół i konserwatyści traktowali go jako mniejsze zło.
W marcu 1919 r. Mussolini założył pierwszy Związek Kombatancki (Fasci Italiani di Combattimento), na początku tzw. "dwóch czerwonych lat" (biennio rosso), czyli okresu dominacji agitacji socjalistycznej. Jako polityk poniósł porażkę w wyborach w październiku 1919 r. Ale w wyniku wyborów w 1921 r. udało mu się wejść do parlamentu.
Częścią ruchu faszystowskiego były tzw. Czarne Koszule (Squadristi). W sierpniu 1920 r. ta formacja milicyjna została użyta do złamania strajku w fabryce Alfa Romeo w Mediolanie. W październiku 1920 r., po zabójstwie prawicowego radnego w Bolonii, Czarne Koszule rozpoczęły walki z ruchem socjalistycznym (w którym spore znaczenie miało skrzydło anarchosyndykalistyczne) w dolinie Padu. Związki zawodowe były rozwiązywane, a lewicowi burmistrzowie rezygnowali ze swoich funkcji. Faszyści znaleźli się na liście wyborczej Unii Narodowej Giovanniego Giolittiego w wyborach w maju 1921 r., wprowadzając do parlamentu 36 posłów. Wówczas Mussolini wycofał swe poparcie dla Giolittiego i zawarł tymczasowy rozejm z socjalistami w lecie 1921 r., znany jako "pakt pacyfikacyjny". To doprowadziło do konfliktu z najbardziej fanatycznym skrzydłem ruchu faszystowskiego i jego przywódcami, nazywany rasami. W lipcu 1921 r. Giolitti spróbował rozwiązać Squadristi, jednak bezskutecznie. W ten sposób jego stosunki z faszystami zostały zerwane, a listopadzie 1921 r. Mussolini zaadaptował większość nacjonalistycznego i konserwatywnego programu, tworząc Narodową Partię Faszystowską, która już w lipcu 1922 r. liczyła 700 tys. członków. W sierpniu rozpoczął się antyfaszystowski strajk generalny, który został jednak zdławiony. Gdy Mussolini dowiedział się, że premier Luigi Facta polecił Gabriele d'Annunzio zorganizowanie dużej demonstracji w dniu 4 listopada 1922 r. w związku z rocznicą zwycięstwa w wojnie światowej, zdecydował się na podjęcie radykalnych działań, aby przejąć władzę i pozbyć się potencjalnej konkurencji.