We Florencji podjęto próby rekonstrukcji teatru. Powstała tam akademia artystyczno-filozoficzna pod nazwą CAMERATA FLORENCKA. Skupiała ona ówczesną inteligencję twórców: filozofów, poetów, kompozytorów i myślicieli. Przewodniczył jej mecenas sztuki Giovanni de Bardi. W traktacie Vincenco Galilei z 1581 r., twierdził, że poezja, poszarpana ze względu na zazębianie się fraz w poszczególnych głosach, nie dociera do słuchacza. Pierwszym znaczącym dziełem twórców Cameraty było widowisko teatralne o tematyce mitologicznej pt. „La Pellegrina”. Składała się z muzyki, tańca i poezji, z rozbudowaną scenografią i maszynerią. W ten sposób powstała sztuka sceniczna wyposażona w sześć intermediów muzycznych, które były przeznaczone do wystawienia między poszczególnymi aktami w czasie zmian dekoracji. W przeciwieństwie do intermediów, cała sztuka była na przeciętnym poziomie. Dlatego „La Pellegrina” przeszła do historii jako cykl intermediów wyjętych z oryginalnego kontekstu.
W 1597 r. członkowie Cameraty florenckiej dokonali inscenizacji pierwszego w dziejach spektaklu składającego się wyłącznie z elementów muzycznych. W „dramie per musica” pt. „Dafne”, pojawił się nowy współczynnik formy „recytatyw”. Istotę recytatywu stanowi deklamacja tekstu na określonych wysokościach dźwięków. Recytatyw wyznaczył początek nowej praktyce wykonawczej o nazwie monodia akompaniowana. Dramma per musica: Dafne stworzył Jacopo Peri do libretta Ottavio Rinucciniego. Pierwszą zachowaną operą tego kompozytora jest Eurydyka z roku 1600.
Ta pierwsza „drama per musica” zaginęła, ale rok wystawienia „Dafne” uznany został przez historyków muzyki za początek sztuki operowej.
Opera to nazwa większego utworu muzycznego, w którym muzyka współdziała z akcją dramatyczną. Istnieją różne gatunki opery ze względu na charakter treści i rodzaj jej współczynników. Pod względem treści rozróżniamy dwa podstawowe gatunki: operę poważną (seria) i komiczną (buffa). Ponadto istnieje gatunek pośredni, tzw. opera semiseria – jest to zazwyczaj opera poważna z elementami komicznymi.
Podstawowymi współczynnikami są:
partie wokalne – solowe, zespołowe i chóralne,
partie instrumentalne, wstawki baletowe, w niektórych gatunkach partie mówione.
We Florencji podjęto próby rekonstrukcji teatru. Powstała tam akademia artystyczno-filozoficzna pod nazwą CAMERATA FLORENCKA. Skupiała ona ówczesną inteligencję twórców: filozofów, poetów, kompozytorów i myślicieli. Przewodniczył jej mecenas sztuki Giovanni de Bardi. W traktacie Vincenco Galilei z 1581 r., twierdził, że poezja, poszarpana ze względu na zazębianie się fraz w poszczególnych głosach, nie dociera do słuchacza. Pierwszym znaczącym dziełem twórców Cameraty było widowisko teatralne o tematyce mitologicznej pt. „La Pellegrina”. Składała się z muzyki, tańca i poezji, z rozbudowaną scenografią i maszynerią. W ten sposób powstała sztuka sceniczna wyposażona w sześć intermediów muzycznych, które były przeznaczone do wystawienia między poszczególnymi aktami w czasie zmian dekoracji. W przeciwieństwie do intermediów, cała sztuka była na przeciętnym poziomie. Dlatego „La Pellegrina” przeszła do historii jako cykl intermediów wyjętych z oryginalnego kontekstu.
W 1597 r. członkowie Cameraty florenckiej dokonali inscenizacji pierwszego w dziejach spektaklu składającego się wyłącznie z elementów muzycznych. W „dramie per musica” pt. „Dafne”, pojawił się nowy współczynnik formy „recytatyw”. Istotę recytatywu stanowi deklamacja tekstu na określonych wysokościach dźwięków. Recytatyw wyznaczył początek nowej praktyce wykonawczej o nazwie monodia akompaniowana. Dramma per musica: Dafne stworzył Jacopo Peri do libretta Ottavio Rinucciniego. Pierwszą zachowaną operą tego kompozytora jest Eurydyka z roku 1600.
Ta pierwsza „drama per musica” zaginęła, ale rok wystawienia „Dafne” uznany został przez historyków muzyki za początek sztuki operowej.
Opera to nazwa większego utworu muzycznego, w którym muzyka współdziała z akcją dramatyczną. Istnieją różne gatunki opery ze względu na charakter treści i rodzaj jej współczynników. Pod względem treści rozróżniamy dwa podstawowe gatunki: operę poważną (seria) i komiczną (buffa). Ponadto istnieje gatunek pośredni, tzw. opera semiseria – jest to zazwyczaj opera poważna z elementami komicznymi.
Podstawowymi współczynnikami są:
partie wokalne – solowe, zespołowe i chóralne,
partie instrumentalne, wstawki baletowe, w niektórych gatunkach partie mówione.
W razie pytań, proszę o kontakt. Pozdrawiam.