Kiedy czarownice i czarownicy „rzucają uroki”, to nie chodzi tu o dosłowne „rzucanie”, lecz o specyficzne działanie magiczne. „Urok” to według dawnych wierzeń ludowych siła magiczna, mogąca komuś lub czemuś zaszkodzić lub źle wpływać na czyjeś losy . Może to również być jakaś formuła, w której można użyć zaklęć (czyli słow recytowanych lub śpiewanych monotonnym głosem), mikstur i rekwizytów. Te elementy przeznaczone do zbierania mocy kierują ją na określony cel – osobę lub rzecz, którą chce się „zaczarować”. Podobne znaczenie ma „zaklinanie”. Z pewnością każdy z nas pamięta królewicza zaklętego w żabę, którego, musiała pocałować królewna. Od słowa „zaklinanie” pochodzi właśnie wyżej wspomniane „zaklęcie”, czyli magiczna formuła, wywołująca nadprzyrodzone skutki. Ciekawą praktyką magiczną jest przeklinanie lub wyklinanie, które współcześnie ma zgoła odmienne znaczenie. Jeśli mówimy o przekleństwie, kojarzy nam się ono głównie z obrażeniem kogoś za pomocą wulgarnych słów. Jednak „wykłąć” znaczyło pierwotnie wyrzec się kogoś, potępić go „przeklinając”, czyli życzyć mu złego losu lub nieszczęścia. Wiele tysięcy lat temu nasi przodkowie zaczęli z wolna porzucać prosty, koczowniczy tryb zycia, dając początek wielkim cywilizacjom starożytnego świata – Asyrii, Babilonu, Egiptu, a później Grecji, Persji i Rrzymu. U ludów pierwotnych magia była związana wyłącznie ze zdobywaniem żywnośći, pozwalała uniknąć chorób, zgłębić tajemnice natury, zjednywała bogów i duchów. Stała się wysoko rozwiniętą profesją, opartą na skomplikowanym systemie wierzeń, które obejmowały także bogactwo tajemniczych tradycji. Wiele starożytnych praktyk egipskich przetrwało do dzisiaj we współczesnej magii. Dałoby się sporządzić katalog greckich i łacińskich słów na określenie magii i magów. Najbliższe i najczęściej wskazywane przez źródła jest greckie mageia, co oznacza wiedzę Magów - plemienia perskiego, zajmującego się kultem ognia. Podobnie „osoba uprawiająca magię” w poszczególnych kulturach była róznie nazywana, jak i spełniała odmienne role. Wiele religii określa maga jako człowieka spełniającego czynności magiczne, mające na celu pozyskanie przychylności sił nadprzyrodzonych, bóstw lub bóstwa. Mag może też być określany mianem czarownika lub kapłana . Natomiast mag w starożytnej Persji zajmował się równocześnie magią i astrologią. W Biblii z kolei określany jest mianem mędrca ze Wschodu. W tradycji apokryficznej jest to jeden z Trzech Króli.
Kiedy czarownice i czarownicy „rzucają uroki”, to nie chodzi tu o dosłowne „rzucanie”, lecz o specyficzne działanie magiczne. „Urok” to według dawnych wierzeń ludowych siła magiczna, mogąca komuś lub czemuś zaszkodzić lub źle wpływać na czyjeś losy . Może to również być jakaś formuła, w której można użyć zaklęć (czyli słow recytowanych lub śpiewanych monotonnym głosem), mikstur i rekwizytów. Te elementy przeznaczone do zbierania mocy kierują ją na określony cel – osobę lub rzecz, którą chce się „zaczarować”. Podobne znaczenie ma „zaklinanie”. Z pewnością każdy z nas pamięta królewicza zaklętego w żabę, którego, musiała pocałować królewna. Od słowa „zaklinanie” pochodzi właśnie wyżej wspomniane „zaklęcie”, czyli magiczna formuła, wywołująca nadprzyrodzone skutki. Ciekawą praktyką magiczną jest przeklinanie lub wyklinanie, które współcześnie ma zgoła odmienne znaczenie. Jeśli mówimy o przekleństwie, kojarzy nam się ono głównie z obrażeniem kogoś za pomocą wulgarnych słów. Jednak „wykłąć” znaczyło pierwotnie wyrzec się kogoś, potępić go „przeklinając”, czyli życzyć mu złego losu lub nieszczęścia. Wiele tysięcy lat temu nasi przodkowie zaczęli z wolna porzucać prosty, koczowniczy tryb zycia, dając początek wielkim cywilizacjom starożytnego świata – Asyrii, Babilonu, Egiptu, a później Grecji, Persji i Rrzymu. U ludów pierwotnych magia była związana wyłącznie ze zdobywaniem żywnośći, pozwalała uniknąć chorób, zgłębić tajemnice natury, zjednywała bogów i duchów. Stała się wysoko rozwiniętą profesją, opartą na skomplikowanym systemie wierzeń, które obejmowały także bogactwo tajemniczych tradycji. Wiele starożytnych praktyk egipskich przetrwało do dzisiaj we współczesnej magii.
Dałoby się sporządzić katalog greckich i łacińskich słów na określenie magii i magów. Najbliższe i najczęściej wskazywane przez źródła jest greckie mageia, co oznacza wiedzę Magów - plemienia perskiego, zajmującego się kultem ognia. Podobnie „osoba uprawiająca magię” w poszczególnych kulturach była róznie nazywana, jak i spełniała odmienne role.
Wiele religii określa maga jako człowieka spełniającego czynności magiczne, mające na celu pozyskanie przychylności sił nadprzyrodzonych, bóstw lub bóstwa. Mag może też być określany mianem czarownika lub kapłana . Natomiast mag w starożytnej Persji zajmował się równocześnie magią i astrologią. W Biblii z kolei określany jest mianem mędrca ze Wschodu. W tradycji apokryficznej jest to jeden z Trzech Króli.