W III części "Dziadów" Adama Mickiewicza pojawia się postać senatora, która jest negatywnie przedstawiona. Oto kilka fragmentów, które opisują senatora:
"Śród gości nie ma senatora ani urzędnika, który by się z nim zetknął, bez niechęci na jego temat mówić nie mógł. [...] Jak bardzo go ludzie znienawidzili, jak bardzo go ludzie porzucili, ilekroć jawnie występował, ilekroć tylko jego imię słyszeli, ilekroć tylko jego zamiary zgadywali – trudno opowiedzieć."
"Senatorem był człek jedwabny, upiększony złotem i srebrem, o oczach pełnych zgryzoty, i o sercu bez miłości; zapalczywy w słowach, nieczuły w uczuciach."
"W tem czasie senatorem był Bonawentura Niemojowski, człowiek tłusty, o oczach małych, ale natarczywych i bezwzględnych. Umiłowany w towarzystwie, bowiem był zabawny, umiał bajdurzyć i błyszczeć, ale nieznoszony przez lud, który znał jego duszę skąpstwa, pożądliwości, chciwości, kłamstwa, i okrucieństwa, i dlatego tylko, że zgodził się w ciągu roku przemówić pięciokrotnie w imieniu powiatu, jak mówiąc, ale słowa nie mało ważnego rzekł."
Z powyższych fragmentów wynika, że senator był osobą skąpą, chciwą, kłamliwą, okrutną i nienawidzoną przez ludzi. Był jednak lubiany w towarzystwie dzięki swojej zabawności i błyskotliwości.
III część "Dziadów" Adama Mickiewicza składa się z kilku aktów, w których pojawiają się różni bohaterowie. Jednym z nich jest senator, którego można poznać dzięki kilku fragmentom tekstu.
Pierwszy raz senator pojawia się w scenie drugiej, aktu pierwszego. Opisany jest tam jako osoba z dużą władzą i bogatym życiem:
"Senator w środku z orszakiem, z wielką czapą, w peruce, w siermiężnych ubraniach, ale z miną wysoko postawioną, władną, doskonale wychowaną, a obok niego dwaj strażnicy. Za senatorem dwaj młodzieńcy, jeden z książąt Sanguszków, drugi z ks. Czartoryskich, w mundurach wojskowych, uśmiechają się i szeptają."
Drugie spotkanie z senatorem odbywa się w scenie szóstej, aktu pierwszego. Tam zostaje opisany jako osoba skupiona na swoich interesach, ale jednocześnie mająca wiedzę o aktualnej sytuacji w kraju:
"Senator z książętami idą ku oknu, rozmawiając. Senatorem rządzi pragnienie władzy, ale wiele wie o narodzie i o sytuacji kraju."
Ostatnie pojawienie się senatora w III części "Dziadów" ma miejsce w scenie piątej, aktu czwartego. Tam zostaje opisany jako osoba pełna pychy, która chce przemówić do tłumu:
"Senator stoi dumny, z rozpuszczoną kitą i patrzy na tłum, którego się wystraszył. Chce przemawiać, ale nie wie, co powiedzieć."
Na podstawie tych fragmentów można wywnioskować, że senator przedstawiony w III części "Dziadów" to osoba o dużej władzy i bogatym życiu, skupionej na swoich interesach, ale jednocześnie mająca wiedzę o sytuacji w kraju. Jest osobą dumna i pełną pychy, ale jednocześnie niepewną siebie w kontaktach z tłumem.
Verified answer
Odpowiedź:
W III części "Dziadów" Adama Mickiewicza pojawia się postać senatora, która jest negatywnie przedstawiona. Oto kilka fragmentów, które opisują senatora:
"Śród gości nie ma senatora ani urzędnika, który by się z nim zetknął, bez niechęci na jego temat mówić nie mógł. [...] Jak bardzo go ludzie znienawidzili, jak bardzo go ludzie porzucili, ilekroć jawnie występował, ilekroć tylko jego imię słyszeli, ilekroć tylko jego zamiary zgadywali – trudno opowiedzieć."
"Senatorem był człek jedwabny, upiększony złotem i srebrem, o oczach pełnych zgryzoty, i o sercu bez miłości; zapalczywy w słowach, nieczuły w uczuciach."
"W tem czasie senatorem był Bonawentura Niemojowski, człowiek tłusty, o oczach małych, ale natarczywych i bezwzględnych. Umiłowany w towarzystwie, bowiem był zabawny, umiał bajdurzyć i błyszczeć, ale nieznoszony przez lud, który znał jego duszę skąpstwa, pożądliwości, chciwości, kłamstwa, i okrucieństwa, i dlatego tylko, że zgodził się w ciągu roku przemówić pięciokrotnie w imieniu powiatu, jak mówiąc, ale słowa nie mało ważnego rzekł."
Z powyższych fragmentów wynika, że senator był osobą skąpą, chciwą, kłamliwą, okrutną i nienawidzoną przez ludzi. Był jednak lubiany w towarzystwie dzięki swojej zabawności i błyskotliwości.
III część "Dziadów" Adama Mickiewicza składa się z kilku aktów, w których pojawiają się różni bohaterowie. Jednym z nich jest senator, którego można poznać dzięki kilku fragmentom tekstu.
Pierwszy raz senator pojawia się w scenie drugiej, aktu pierwszego. Opisany jest tam jako osoba z dużą władzą i bogatym życiem:
"Senator w środku z orszakiem, z wielką czapą, w peruce, w siermiężnych ubraniach, ale z miną wysoko postawioną, władną, doskonale wychowaną, a obok niego dwaj strażnicy. Za senatorem dwaj młodzieńcy, jeden z książąt Sanguszków, drugi z ks. Czartoryskich, w mundurach wojskowych, uśmiechają się i szeptają."
Drugie spotkanie z senatorem odbywa się w scenie szóstej, aktu pierwszego. Tam zostaje opisany jako osoba skupiona na swoich interesach, ale jednocześnie mająca wiedzę o aktualnej sytuacji w kraju:
"Senator z książętami idą ku oknu, rozmawiając. Senatorem rządzi pragnienie władzy, ale wiele wie o narodzie i o sytuacji kraju."
Ostatnie pojawienie się senatora w III części "Dziadów" ma miejsce w scenie piątej, aktu czwartego. Tam zostaje opisany jako osoba pełna pychy, która chce przemówić do tłumu:
"Senator stoi dumny, z rozpuszczoną kitą i patrzy na tłum, którego się wystraszył. Chce przemawiać, ale nie wie, co powiedzieć."
Na podstawie tych fragmentów można wywnioskować, że senator przedstawiony w III części "Dziadów" to osoba o dużej władzy i bogatym życiu, skupionej na swoich interesach, ale jednocześnie mająca wiedzę o sytuacji w kraju. Jest osobą dumna i pełną pychy, ale jednocześnie niepewną siebie w kontaktach z tłumem.