Kultura hellenistyczna- terminem tym określa się kulturę, która wykształciła się po podbojach Aleksandra Wielkiego. Była ona efektem osiedlania się Greków w nowych ośrodkach, do których przynosili własne tradycje i osiągnięcia, konfrontowane ze zdobyczami starych cywilizacji Bliskiego Wschodu. W wyniku rozpadu państwa Aleksandra powstawały wielkie monarchie i nowe społeczności. Wytworzył się nowy język grecki. Nowa kultura miała charakter elitarny i obejmowała przede wszystkim miasta i wyższe warstwy społeczne nowych państw. Ludność wiejska pozostawała poza jej zasięgiem, często odnosząc się do niej wrogo.
Okres ten zaowocował wielkim rozwojem filozofii, m.in. powstaniem obok Akademii i Gimnazjum nowych szkół filozoficznych- stoickiej i epikurejskiej. Szczególne znaczenia kultura hellenistyczna miała dla rozwoju nauk, przede wszystkim geografii, astronomii, medycyny, matematyki i mechaniki. Powstała słynna Biblioteka Aleksandryjska, będąca również wielkim ośrodkiem badawczym. Fazę wielkiego rozwoju przeżywały sztuki plastyczne, głównie rzeźba. Najważniejszym ośrodkami kultury stały się Aleksandria, Pergamon, Rodos i Ateny.
Rzeźba i malarstwo W hellenistycznej rzeźbie i malarstwie wzrost zainteresowań analitycznych, zrozumiały w epoce gwałtownego rozszerzenia się horyzontów i konfrontacji różnych środowisk, spotyka się z równie zrozumiałymi próbami kontynuowania osiągnięć epoki klasycznej, rozwijania się jej zdobyczy, podtrzymywania zagrożonych przez nowe możliwości tradycji. W tej skomplikowanej sytuacji szczególnego znaczenia nabiera w sztuce temat i fabuła. Duży wpływ ma literatura, zamiłowanie do satyry, parodii, dramatyczności, sielanki, liryki. Kształtują się nowe gatunki: pejzaż, portret, rodzi się zainteresowanie wszelką anormalnością i egzotyką. Wszystko to razem sprawia, że sztuka hellenistyczna w wielu wypadkach jest sztuką nowatorską. Cechuje ją nieznany dotychczas rozmach, efektowność, swoboda, świeckość zainteresowań.
Kultura hellenistyczna- terminem tym określa się kulturę, która wykształciła się po podbojach Aleksandra Wielkiego. Była ona efektem osiedlania się Greków w nowych ośrodkach, do których przynosili własne tradycje i osiągnięcia, konfrontowane ze zdobyczami starych cywilizacji Bliskiego Wschodu. W wyniku rozpadu państwa Aleksandra powstawały wielkie monarchie i nowe społeczności. Wytworzył się nowy język grecki. Nowa kultura miała charakter elitarny i obejmowała przede wszystkim miasta i wyższe warstwy społeczne nowych państw. Ludność wiejska pozostawała poza jej zasięgiem, często odnosząc się do niej wrogo.
Okres ten zaowocował wielkim rozwojem filozofii, m.in. powstaniem obok Akademii i Gimnazjum nowych szkół filozoficznych- stoickiej i epikurejskiej. Szczególne znaczenia kultura hellenistyczna miała dla rozwoju nauk, przede wszystkim geografii, astronomii, medycyny, matematyki i mechaniki. Powstała słynna Biblioteka Aleksandryjska, będąca również wielkim ośrodkiem badawczym. Fazę wielkiego rozwoju przeżywały sztuki plastyczne, głównie rzeźba. Najważniejszym ośrodkami kultury stały się Aleksandria, Pergamon, Rodos i Ateny.
Rzeźba i malarstwo
W hellenistycznej rzeźbie i malarstwie wzrost zainteresowań analitycznych, zrozumiały w epoce gwałtownego rozszerzenia się horyzontów i konfrontacji różnych środowisk, spotyka się z równie zrozumiałymi próbami kontynuowania osiągnięć epoki klasycznej, rozwijania się jej zdobyczy, podtrzymywania zagrożonych przez nowe możliwości tradycji. W tej skomplikowanej sytuacji szczególnego znaczenia nabiera w sztuce temat i fabuła. Duży wpływ ma literatura, zamiłowanie do satyry, parodii, dramatyczności, sielanki, liryki. Kształtują się nowe gatunki: pejzaż, portret, rodzi się zainteresowanie wszelką anormalnością i egzotyką. Wszystko to razem sprawia, że sztuka hellenistyczna w wielu wypadkach jest sztuką nowatorską. Cechuje ją nieznany dotychczas rozmach, efektowność, swoboda, świeckość zainteresowań.
Rzymianie przejeli od greków bógów( nadali im jedynie inne imiona) , style wielu budowli oraz sztukę.
w europie nowożytnej zaczęto tworzyć na wzór hellenistyczny w renesansie