Question

Zbierz informacje o orle królewskim ptaku.PLISSS NA JUTRO SZYBKO DAM 25 PK I DAM NAJ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Answer 1

Cechy gatunku
Samice są nieznacznie większe od samców, lecz w upierzeniu nie ma różnic między płciami. Głowa i szyja jasnobrązowe, grzbiet i brzuch ciemnobrunatne. Ogon biały, w kształcie klina. Dziób ciemny, nogi żółte.
Wymiary średnie
dł. ciała ok. 85 - 95 cm
rozpiętość skrzydeł 220 - 250 cm
waga ok. 3 - 6 kg
Biotop
Starodrzewia w pobliżu dużych, otwartych zbiorników wodnych. Osobniki przed osiągnięciem dojrzałości (5 rok życia) koczują.
Gniazdo
Na drzewie, w pobliżu pnia. Zazwyczaj jedna para buduje ich kilka.
Jaja
W ciągu roku wyprowadza jeden lęg, składając dwa jaja w marcu lub kwietniu.
Wysiadywanie
Jaja wysiadywane są przez okres około 35 dni przez obydwoje rodziców. Pisklęta opuszczają gniazdo po około 70 dniach.
Pożywienie
Średniej wielkości kręgowce, głównie ptaki, na które poluje w locie. Jeśli jest możliwość, zjada padlinę.
Ochrona
Chronione są zarówno ptaki jak i gniazda w promieniu 500m
Opis gatunku
Nazwa rodzajowa bielika - Haliaeetus jest pochodzenia greckiego i powstała z połączenia słów: hals - morze oraz aetos - orzeł. Taki źródłosłów sprawił, że w większości języków europejskich ptak ten nazywany jest właśnie orłem morskim np. Seeadler (niem.), whitetailed sea eagle (ang.), aquila di mare (wł.), a nawet nasi południowi sąsiedzi pozbawieni widoku morza, używają nazwy orel morsky.
Bielik (Haliaeetus albicilla L.) jest największym współcześnie gniazdującym gatunkiem ptaka szponiastego w Polsce. Rozpiętość skrzydeł bielika jest znacznie większa niż rozpiętość ramion rosłego mężczyzny. Samice osiągają masę ciała 5 kg, niekiedy ponad 6 kg. Rozpiętość ich skrzydeł wynosi 230-240 cm, niekiedy nawet dochodzi do 250 cm. Samce są wyraźnie mniejsze (odpowiednio ok. 4 kg i 215-225 cm). Różnica ta jest najlepiej widoczna przy obserwacji dwóch osobników tworzących parę. Orły te wyraźnie różnią się od wszystkich innych krajowych gatunków. Cechą ptaków dorosłych jest śnieżnobiały, klinowaty ogon, nieopierzone żółte skoki, intensywnie żółty dziób oraz ogromne „deskowate" skrzydła, z wyraź-nie widocznymi u szybujących ptaków lotkami. Można je więc łatwo rozpoznać nawet z dużej odległości. Ptaki młodociane są ciemno ubarwione. W miarę dorastania jaśnieją i około 5. roku życia są już podobne do rodziców. Bieliki są ptakami długowiecznymi. Mogą osiągnąć wiek ponad 30 lat, a w niewoli nawet 42 lata. Tworzą trwałe pary, które starają się odchować co roku jedno lub dwa młode (a w sprzyjających warunkach czasami nawet trojaczki).

Orzeł bielik jest gatunkiem prawnie chronionym. Szczególnej ochronie podlega też jego gniazdo. W promieniu 200 m od niego tworzone są strefy ochronne. W ciągu całego roku zabroniony jest wstęp do nich oraz wykonywanie wszelkich prac leśnych, melioracyjnych.
W szczególnych przypadkach zgodę na prace mogą wydać Wojewódzcy Konserwatorzy Przyrody. W okresie od 1 stycznia do 31 lipca zasięg strefy zwiększa się do 500 metrów. Tak więc wszelkie planowane w tej części strefy prace powinny być wykonane w terminie od 1 sierpnia do 31 grudnia. Wprowadzenie tych przepisów w lasach państwowych i przychylna postawa leśników niewątpliwie przyczyniła się do znaczącej poprawy sytuacji bielika w Polsce. Obecny bardzo dobry stan populacji bielika w Polsce i w wielu krajach Europy jest efektem wdrożenia wielu form ochrony. Trudno jednoznacznie stwierdzić wyeliminowanie którego czynnika miało decydujące znaczenie. Zaprzestano tępienia ptaków, niszczenia ich gniazd, wybierania jaj. Zakazano stosowania DDT. Zapewniono ptakom możliwość spokojnego odchowywania potomstwa poprzez wdrożenie ochrony strefowej w lasach. Przypomnieć należy zasługi naszego czołowego ornitologa Władysława Taczanowskiego. Już w połowie XIX wieku podał on cały szereg faktów obalających opinie o „nadmiernej szkodliwości" ptaków drapieżnych. Wykazał wpływ odstrzału na bezprecedensowy spadek ich liczebności.
Jego argumenty warto tu przytoczyć: „... nie należy się kierować jedynie samemi tylko materyalnemi względami: są bowiem inne, na które także powinniśmy zwracać uwagę; czyż bowiem nie sprawia już w nas rozkoszy widok pławiącego się w powietrzu orła lub kani albo też uderzającego w wodę rybołowa, i czyż rozkosz ta nie jest zdolna nagrodzić szkód, jakie te wspaniałe ptaki wyrządzają. Nie potrzeba na to być koniecznie naturalistą: każdy człowiek zastanawiający się nad pięknością natury doskonale to rozumie i niechętnie pogląda na to, że się jej ciągle i uporczywie wyrzekamy".
Wszelkie informacje o gniazdowaniu bielików i innych gatunków strefowych należy zgłaszać właściwym nadleśnictwom, wojewódzkim konserwatorom przyrody oraz Komitetowi Ochrony Orłów, skr. pocztowa 55,10-001 Olsztyn 1
Niektórzy ornitolodzy stoją na stanowisku, że bielik nie jest orłem, przytaczając przy tym argument, że nazwa ta przynależy tylko większym przedstawicielom rodzaju Aquila (np. o. przedni, o. cesarski, o. stepowy), których wspólną cechą są opierzone skoki (nogi). Na świecie żyje 59 gatunków ptaków noszących zaszczytną nazwę „orzeł". Jest to grupa bardzo zróżnicowana, a to sprawia, że trudno o precyzyjną definicję „orła". Można przyjąć, że orły - to duże lub bardzo duże dzienne ptaki drapieżne, które nie są kaniami, myszołowami, sępami, sokołami lub jastrzębiami. Najwięcej, bo 30 gatunków, zalicza się do grupy orłów „właściwych", posiadających opierzony skok, należących do rodzajów: Aquila, Hieraaetus, Spizastur, Spizaetus, Stephanoaetus, Oroaetus i Polemaetus. Ponadto do orłów zalicza się olbrzymie harpie z Ameryki Południowej (6 gatunków), gadożery (12) oraz orły morskie (11). Niektóre z orłów są mniejsze od dużych myszołowów, jak np. orzełek włochaty (poniżej 600 g). Najmniejszym orłem świata jest zamieszkujący Nową Gwineę orzełek australijski z podgatunku Hieraaetus morphnoides weskei. Samce tego gatunku ważą około 480 g, a rozpiętość ich skrzydeł osiąga zaledwie 100 centymetrów.
Ostatnio w fachowej literaturze ornitologicznej preferowane jest używanie krótkiej nazwy - bielik. Ornitolodzy nie mają wątpliwości, że jest to ściśle określony ptak. Gdy jednak przypomnieć sobie nazwy innych gatunków zwierząt: bielaczek, bieługa, bielinek, białucha, bielak, białogłówka... Botanik dorzuci tu jeszcze: białodrzew, bielmo... Wówczas zdanie: „bielik odżywia się bielakami, bielaczkami i padła bieługą, a gniazdo umieszcza na białodrzewie", dla nieprofesjonalisty może stać się niezrozumiałe, W tym galopie do skracania nazw ornitologia traci niejednokrotnie kontakt z żywym językiem. Sądzę, że byłoby znacznie sensowniej, gdyby zwierzęta określać jednak nieco dłuższymi nazwami: zając bielak, bielinek kapustnik czy też orzeł bielik. Powszechnie czynią to wszyscy Europejczycy. Nadal w potocznej mowie Polaków egzystuje skrót myślowy: orzeł - to rzadki, godny ochrony ptak. A bielik? Niektórym może się mylić z bielinkiem.
Według mnie właściwsza nazwa „orzeł bielik" może przyczynić się do zmniejszenia presji kłusowniczej w stosunku do tego gatunku. Szczególnie dotyczy to strzelania do „szkodników" na stawach rybnych. W opinii ich właścicieli, rybołów to taki sam szkodnik jak czapla, kormoran lub wydra. Na zamkniętych obiektach rybackich niejednokrotnie dochodzi do bezpardonowej walki z wszelkimi rybożercami. Można przytoczyć wiele smutnych faktów o zastrzelonych lub złapanych w paści rybołowach. Do „orłów bielików" strzela się na szczęście dużo rzadziej; „bieliki" - można by tępić bez wyrzutów sumienia. Jestem przekonany, że właśnie nazwa „orzeł" odgrywa tu istotną rolę. Korzystną propozycją jest wprowadzenie zmiany nazwy rzędu „ptaki drapieżne" na - ptaki szponiaste. Słowo drapieżnik ma w potocznym języku polskim niekorzystne konotacje i niejako usprawiedliwia zabijanie tych zwierząt, uznawanych powszechnie za „szkodniki". Być może „szponiaści" unikną tego losu.