Pierwszym królem Polski był Bolesław I Chrobry, koronowany w 1025. Tytuł królewski stał się związany na stałe z osobą polskiego monarchy od 1320 aż do likwidacji państwa polskiego w 1795. W okresie zaborów był używany od 1815 przez carów Rosji, będących zarazem władcami Królestwa Polskiego.
Od zawarcia unii lubelskiej (1569) każdy nowo koronowany król Polski automatycznie zostawał władcą Litwy i nigdy nie był podnoszony na Wielkie Księstwo Litewskie.
Koronacje królów Polski odbywały się do 1300 w archikatedrze Wniebowzięcia NMP w Gnieźnie, od 1320 w archikatedrze św. Stanisława i św. Wacława w Krakowie, w 1705 i 1764 odbyły się w kolegiacie św. Jana Chrzciciela w Warszawie.
W 1795 polskie insygnia koronacyjne przechowywane w Skarbcu Koronnym na Wawelu zostały na rozkaz Fryderyka Wilhelma II Pruskiego zrabowane i potajemnie wywiezione do Berlina, skąd w 1809 na rozkaz Fryderyka Wilhelma III Pruskiego przewieziono je do Królewca, gdzie w 1811, w obawie przed rewindykacją, zostały rozbite i przetopione.
Pierwszym królem Polski był Bolesław I Chrobry, koronowany w 1025. Tytuł królewski stał się związany na stałe z osobą polskiego monarchy od 1320 aż do likwidacji państwa polskiego w 1795. W okresie zaborów był używany od 1815 przez carów Rosji, będących zarazem władcami Królestwa Polskiego.
Od zawarcia unii lubelskiej (1569) każdy nowo koronowany król Polski automatycznie zostawał władcą Litwy i nigdy nie był podnoszony na Wielkie Księstwo Litewskie.
Koronacje królów Polski odbywały się do 1300 w archikatedrze Wniebowzięcia NMP w Gnieźnie, od 1320 w archikatedrze św. Stanisława i św. Wacława w Krakowie, w 1705 i 1764 odbyły się w kolegiacie św. Jana Chrzciciela w Warszawie.
W 1795 polskie insygnia koronacyjne przechowywane w Skarbcu Koronnym na Wawelu zostały na rozkaz Fryderyka Wilhelma II Pruskiego zrabowane i potajemnie wywiezione do Berlina, skąd w 1809 na rozkaz Fryderyka Wilhelma III Pruskiego przewieziono je do Królewca, gdzie w 1811, w obawie przed rewindykacją, zostały rozbite i przetopione.