Janusz Korczak był nie tylko żarliwym trybunem i rzecznikiem spraw i praw dziecka, lecz był - i to nade wszystko - wychowawcą, wychowawcą-nowatorem, który nie tylko głosił i upominał się o prawa dziecka do szczęśliwego dzieciństwa, ale który życie dziecka w myśl swoich ideałów organizował przynajmniej w takiej skali, na jaką mu warunki i możliwości pozwalały. Był reformatorem wychowania, zwłaszcza wychowania zbiorowego, zakładowego; jest twórcą oryginalnego systemu wychowania opiekuńczego, wychowania opartego na zaufaniu, miłości, szacunku i porozumiewaniu się z dzieckiem, a realizowanego przede wszystkim poprzez samorząd dziecięcy i inspirowanie pożytecznej i ciekawej autoedukacyjnej działalności dziecka. System ten zachował trwałe wartości. Nowatorskie poczynania wychowawcze Korczaka koresponduj ą z ruchem tzw. nowego wychowania, wychowania progresywnego z pedagogiką reform", jaka ogarnęła Europę i Amerykę w pierwszych dziesięcioleciach XXw. Dziecko, jego potrzeby i jego dobro stawało się owym słońcem", wokół którego powinno być organizowane i którego funkcją miało być wszelkie wychowanie. W szkole i w innych instytutach wychowawczych zamiast koszarowej i policyjnej" atmosfery chciał widzieć miejsce życia i wyżycia się młodzieży". Od wychowania żądał uwzględniania samorzutnych zainteresowań młodzieży, indywidualizowania, wyrabiania samodzielności, oparcia się na wrodzonej dzieciom spontanicznej aktywności, rozwijania pełni sił fizycznych i psychicznych człowieka, rozwijania zdolności ekspresywnych, uznania prawa każdego do sukcesu, do wybicia się - na miarę jego sił i możliwości. Szczególną zasługą Janusza Korczaka jest, że przedmiotem swoich reformatorskich poczynań wychowawczych uczynił właśnie wychowanie przytułkowe. Organizując i prowadząc Dom Sierot, a następnie współdziałając w powstaniu i prowadzeniu Naszego Domu - pokazuje czym może i powinien być prawdziwy zakład wychowawczy. Jego zakłady stają się prawdziwymi domami dla dziecka sierocego i opuszczonego, domami zastępującymi mu dom rodzinny, w pełni organizującymi życie dziecka. W tym sensie musi się uznać Korczaka za pioniera i twórcę nowego kierunku w pedagogice opiekuńczej. Korczakowskie domy dziecięce dzieli przepaść od tradycyjnych ochronek i przytułków, a jego system wychowawczy jest wręcz odwrotnością tradycyjnego systemu popychania" i musztrowania" dziecka.
Janusz Korczak był nie tylko żarliwym trybunem i rzecznikiem spraw i praw dziecka, lecz był - i to nade wszystko - wychowawcą, wychowawcą-nowatorem, który nie tylko głosił i upominał się o prawa dziecka do szczęśliwego dzieciństwa, ale który życie dziecka w myśl swoich ideałów organizował przynajmniej w takiej skali, na jaką mu warunki i możliwości pozwalały.
Był reformatorem wychowania, zwłaszcza wychowania zbiorowego, zakładowego; jest twórcą oryginalnego systemu wychowania opiekuńczego, wychowania opartego na zaufaniu, miłości, szacunku i porozumiewaniu się z dzieckiem, a realizowanego przede wszystkim poprzez samorząd dziecięcy i inspirowanie pożytecznej i ciekawej autoedukacyjnej działalności dziecka. System ten zachował trwałe wartości.
Nowatorskie poczynania wychowawcze Korczaka koresponduj ą z ruchem tzw. nowego wychowania, wychowania progresywnego z pedagogiką reform", jaka ogarnęła Europę i Amerykę w pierwszych dziesięcioleciach XXw. Dziecko, jego potrzeby i jego dobro stawało się owym słońcem", wokół którego powinno być organizowane i którego funkcją miało być wszelkie wychowanie. W szkole i w innych instytutach wychowawczych zamiast koszarowej i policyjnej" atmosfery chciał widzieć miejsce życia i wyżycia się młodzieży". Od wychowania żądał uwzględniania samorzutnych zainteresowań młodzieży, indywidualizowania, wyrabiania samodzielności, oparcia się na wrodzonej dzieciom spontanicznej aktywności, rozwijania pełni sił fizycznych i psychicznych człowieka, rozwijania zdolności ekspresywnych, uznania prawa każdego do sukcesu, do wybicia się - na miarę jego sił i możliwości.
Szczególną zasługą Janusza Korczaka jest, że przedmiotem swoich reformatorskich poczynań wychowawczych uczynił właśnie wychowanie przytułkowe.
Organizując i prowadząc Dom Sierot, a następnie współdziałając w powstaniu i prowadzeniu Naszego Domu - pokazuje czym może i powinien być prawdziwy zakład wychowawczy. Jego zakłady stają się prawdziwymi domami dla dziecka sierocego i opuszczonego, domami zastępującymi mu dom rodzinny, w pełni organizującymi życie dziecka.
W tym sensie musi się uznać Korczaka za pioniera i twórcę nowego kierunku w pedagogice opiekuńczej. Korczakowskie domy dziecięce dzieli przepaść od tradycyjnych ochronek i przytułków, a jego system wychowawczy jest wręcz odwrotnością tradycyjnego systemu popychania" i musztrowania" dziecka.
- założyciel pierwszego pisma redagowanego przez dzieci.
- stworzył samorząd wychowanków
- osiągnięcia naukowe w resocjalizacji i nauki dzieci