Termin kolęda przybył do Polski z tradycji rzymskiej około VII wieku n.e. Jego pochodzenie przypisuje się m.in. Kalendzie - łacińskiemu określeniu calendae. W pierwotnym rzymskim kalendarzu księżycowym słowo to oznaczało pierwszy dzień po nowiu, czyli dzień, w którym po zapadnięciu zmroku księżyc powinien znowu stać się widoczny. Po reformie kalendarza dokonanej w roku 45 p.n.e. z rozkazu Juliusza Cezara, Kalendy oznaczyły wezwanie pierwszego dnia roku. Nowy Rok Rzymianie obchodzili niezwykle. Podług wielowiekowej tradycji odwiedzali się wzajemnie, a podczas składania życzeń, niejednokrotnie dedykowanych gospodarzom w formie radosnej pieśni, wymieniali się prezentami. Termin ten przyjął się tylko w niektórych krajach słowiańskich i bałkańskich, a początkowo określał jedynie świecki charakter tradycji.
Kolęda w swym pierwszym znaczeniu była zatem pieśnią powitalną i pochwalną na cześć gospodarzy, przekazywała życzenia szczęścia i pomyślności. Kolęda w rozumieniu pieśni religijnej związanej z narodzinami Jezusa Chrystusa wykształciła się później, wraz z rozwojem i umacnianiem się chrześcijaństwa w centralnej i północnej Europie, gdzie dopiero kształtowały się tradycje, jakimi były francuskie Carole i Noële – pieśni bożonarodzeniowe, których źródeł doszukuje się w średniowiecznym tańcu kołowym. Taniec ten to jedna z najstarszych form tańca grupowego bazującego na greckich khoraules - tanecznej grze na flecie połączonej ze śpiewem - wywodzącej się z pogańskich obrzędów rytualnych i religijnych. Termin Carole przeszedł do francuskiego jako carole, a do włoskiego jako carola i oznaczał w obu wypadkach śpiew ze specyficznym rodzajem tańca, który miał przede wszystkim charakter celebracyjny i nasiąknięty był elementami ludycznymi. To z niego wzięły początek pieśni ludowe zwane potem w Anglii jako "carols", a w Polsce "pastorałki" i "rotuły". W innych krajach tradycja kolęd dotarła już jako zdefiniowane pieśni bożonarodzeniowe.
Termin kolęda przybył do Polski z tradycji rzymskiej około VII wieku n.e. Jego pochodzenie przypisuje się m.in. Kalendzie - łacińskiemu określeniu calendae. W pierwotnym rzymskim kalendarzu księżycowym słowo to oznaczało pierwszy dzień po nowiu, czyli dzień, w którym po zapadnięciu zmroku księżyc powinien znowu stać się widoczny. Po reformie kalendarza dokonanej w roku 45 p.n.e. z rozkazu Juliusza Cezara, Kalendy oznaczyły wezwanie pierwszego dnia roku. Nowy Rok Rzymianie obchodzili niezwykle. Podług wielowiekowej tradycji odwiedzali się wzajemnie, a podczas składania życzeń, niejednokrotnie dedykowanych gospodarzom w formie radosnej pieśni, wymieniali się prezentami. Termin ten przyjął się tylko w niektórych krajach słowiańskich i bałkańskich, a początkowo określał jedynie świecki charakter tradycji.
Kolęda w swym pierwszym znaczeniu była zatem pieśnią powitalną i pochwalną na cześć gospodarzy, przekazywała życzenia szczęścia i pomyślności. Kolęda w rozumieniu pieśni religijnej związanej z narodzinami Jezusa Chrystusa wykształciła się później, wraz z rozwojem i umacnianiem się chrześcijaństwa w centralnej i północnej Europie, gdzie dopiero kształtowały się tradycje, jakimi były francuskie Carole i Noële – pieśni bożonarodzeniowe, których źródeł doszukuje się w średniowiecznym tańcu kołowym. Taniec ten to jedna z najstarszych form tańca grupowego bazującego na greckich khoraules - tanecznej grze na flecie połączonej ze śpiewem - wywodzącej się z pogańskich obrzędów rytualnych i religijnych. Termin Carole przeszedł do francuskiego jako carole, a do włoskiego jako carola i oznaczał w obu wypadkach śpiew ze specyficznym rodzajem tańca, który miał przede wszystkim charakter celebracyjny i nasiąknięty był elementami ludycznymi. To z niego wzięły początek pieśni ludowe zwane potem w Anglii jako "carols", a w Polsce "pastorałki" i "rotuły". W innych krajach tradycja kolęd dotarła już jako zdefiniowane pieśni bożonarodzeniowe.