Karol Szymanowski interesował się muzyką ludową, głównie folklorem góralskim, jego charakterem, cechami pieśni oraz tańcami podhalańskimi. W czasie pobytu w Paryżu i Londynie zapoznał się z twórczością C. Debussy’ego i M. Ravela, co skierowało jego uwagę na muzykę francuskiego impresjonizmu. Zainteresowanie kulturami Wschodu i Starożytnością wiązało się z odbytymi podróżami do Włoch i północnej Afryki.
W muzyce M. Karłowicza, w jego poematach symfonicznych, odnajdujemy szczytowe osiągnięcia polskiej muzyki symfonicznej, pierwszych lat ubiegłego stulecia, swym poziomem odpowiadające twórczości europejskiej. Tragiczna śmierć uniemożliwiła jeszcze pełniejszy rozwój jego oryginalnego talentu.
Twórczość L. Różyckiego odznaczała się dużym zmysłem kolorystycznym, pomysłowością instrumentacji, inwencją melodyczną, dążeniem do połączenia słowiańskiego liryzmu z cechami włoskiej, zdobyczami Wagnera, Pucciniego.
Kompozytorzy powojenni początkowo musieli tworzyć kompozycje przystające do panujacego socrealizmu w Polsce. Muzyka musiała być przystępna i narodowa, a w słowach wychwalająca przywódców i osiągnięcia socjalistycznego państwa.
Po 1956 roku zostały odrzucone dogmaty realizmu socjalistycznego w muzyce. W październiku 1956 roku zorganizowano Międzynarodowy Festiwal Muzyki Współczesnej "Warszawska Jesień".
Utwory, które zapamiętam:
K. Szymanowski: cykle utworów fortepianowych – „Metopy”, „Maski”; „Mity” – na skrzypce i fortepian, III Symfonia „Pieśń o nocy”, opera „Król Roger”, balet „Harnasie”, „Stabat Mater”,
Mieczysław Karłowicz: poematy symfoniczne „Powracające fale”, „Odwieczne pieśni”, „Stanisław i Anna Oświecimowie”;
Ludomir Różycki: scherzo symfoniczne „Stańczyk”, opera „Eros i Psyche”, balet „Pan Twardowski”.
Odp. 3 – 2 – b - poemat symfoniczny
3 – 4 – c – król Ubu
W razie pytań, proszę o kontakt. Nie mam tej książki, gdyby więc chodziło o inne utwory do zapamiętania, to proszę napisać, gdyż ja ujęłam kompozycje tych trzech wcześniej wspomnianych kompozytorów. Pozdrawiam.
Karol Szymanowski interesował się muzyką ludową, głównie folklorem góralskim, jego charakterem, cechami pieśni oraz tańcami podhalańskimi. W czasie pobytu w Paryżu i Londynie zapoznał się z twórczością C. Debussy’ego i M. Ravela, co skierowało jego uwagę na muzykę francuskiego impresjonizmu. Zainteresowanie kulturami Wschodu i Starożytnością wiązało się z odbytymi podróżami do Włoch i północnej Afryki.
W muzyce M. Karłowicza, w jego poematach symfonicznych, odnajdujemy szczytowe osiągnięcia polskiej muzyki symfonicznej, pierwszych lat ubiegłego stulecia, swym poziomem odpowiadające twórczości europejskiej. Tragiczna śmierć uniemożliwiła jeszcze pełniejszy rozwój jego oryginalnego talentu.
Twórczość L. Różyckiego odznaczała się dużym zmysłem kolorystycznym, pomysłowością instrumentacji, inwencją melodyczną, dążeniem do połączenia słowiańskiego liryzmu z cechami włoskiej, zdobyczami Wagnera, Pucciniego.
Kompozytorzy powojenni początkowo musieli tworzyć kompozycje przystające do panujacego socrealizmu w Polsce. Muzyka musiała być przystępna i narodowa, a w słowach wychwalająca przywódców i osiągnięcia socjalistycznego państwa.
Po 1956 roku zostały odrzucone dogmaty realizmu socjalistycznego w muzyce. W październiku 1956 roku zorganizowano Międzynarodowy Festiwal Muzyki Współczesnej "Warszawska Jesień".
Utwory, które zapamiętam:
K. Szymanowski: cykle utworów fortepianowych – „Metopy”, „Maski”; „Mity” – na skrzypce i fortepian, III Symfonia „Pieśń o nocy”, opera „Król Roger”, balet „Harnasie”, „Stabat Mater”,
Mieczysław Karłowicz: poematy symfoniczne „Powracające fale”, „Odwieczne pieśni”, „Stanisław i Anna Oświecimowie”;
Ludomir Różycki: scherzo symfoniczne „Stańczyk”, opera „Eros i Psyche”, balet „Pan Twardowski”.
Odp. 3 – 2 – b - poemat symfoniczny
3 – 4 – c – król Ubu
W razie pytań, proszę o kontakt. Nie mam tej książki, gdyby więc chodziło o inne utwory do zapamiętania, to proszę napisać, gdyż ja ujęłam kompozycje tych trzech wcześniej wspomnianych kompozytorów. Pozdrawiam.