Question

Z jakich materiałow szczytnik wykonywal uzbrojenie dla wojów oraz w jaki sposob je wytwarzal?

Answer 1

Wśród rzemieślników produkujących broń najistotniejszą rolę odgrywali specjaliści obróbki żelaza . Z tego surowca poddawanego z reguły dodatkowym zabiegom wydobywającym niektóre cechy ? np. twardość czy sprężystość , wykonywano większość broni bądź jej zasadniczych części . Znaczny był także udział metalurgii kolorowej , zwłaszcza w zdobieniu oręża a później w produkcji luf broni palnej . Ważna była obróbka drewna ? wyrób drzewc włóczni i kopii, łóż kuszy, łęczysk łuków promieni strzał i bełtów, terlic siodeł, szkieletów tarcz etc. Istotną rolę odgrywało skórnictwo w wyrobie tarcz , siodeł i innych elementów rzędu końskiego, kubraków do których nitowano płytki pancerza. Spore znaczenie w wytwórczości zbrojeniowej miały także róg, kość i włókno. Na ornamentowanie oręża nie żałowano ani cennych materiałów, ani trudu artystów i rzemieślników tworzących, niekiedy prawdziwe dzieła sztuki. Na dekoracyjne i estetyczne walory broni zwracano baczną uwagę szczególnie w latach, gdy oręż służył nie tylko do boju, ale był też widomym symbolem społecznej pozycji właściciela . Produkcja uzbrojenia wiąże się także z innymi , na pozór zupełnie odległymi , zjawiskami, takimi jak choćby struktura ekonomiki polskiego państwa wczesnośredniowiecznego . Przykładem może być sieć osad służebnych , w tym również pracujących na potrzeby sił zbrojnych . Dla ich zaspokojenia trudziła się ludność Kobylnik , Szczytnik , Grotnik czy Kowali Od XIII w. poczynając zasadnicze znaczenie w produkcji uzbrojenia miało rzemiosło miejskie , z czasem grupujące się w cechach . W XIV w. korporacje te okrzepły , w ich składzie znaleźli się mieczownicy , płatnerze pancernicy , hełmiarze, łucznicy i puszkarze . Na potrzeby wojenne część wyrobów przeznaczali nożownicy , siodlarze , rymarze , wędzidlarz, kowale, ludwisarze i inni . Badania bronioznawcze , zwłaszcza analiza technologii produkcji oręża oraz studia nad znakami , napisami oraz innymi sygnaturami umieszczanymi zwłaszcza na mieczach średniowiecznych , przyniosły sporo informacji o organizacji wytwórczości zbrojeniowej . Okazało się , że kierowały nią skomplikowane, niekiedy , prawa . Gotowa broń zanim dotarła do rąk użytkowników , przechodziła częstokroć przez liczne , wyspecjalizowane pracownie . Warsztaty owe wcale nie musiały znajdować się w tym samym mieście, a nawet kraju .Zjawisko to można zilustrować na przykładzie mieczów. Brzeszczot wykuty przez specjalistę kowala w Pasawie , Augsburgu czy Solingen , zahartowany przez specjalistę hartownika, oszlifowany przez szlifierza , wypolerowany przez polernika ,mógł być wyeksponowany np. do Skandynawii , na Ruś czy do Polski . Tu , w warsztacie mieczownika montowano miecz , osadzano rękojeść , niekiedy zdobioną zgodnie z lokalną modą . Tak , więc , nierzadko swój ostateczny kształt miecz otrzymywał daleko od produkcji głowni . Oprawiający broń mieczownik kupował u skórnika także pochwę i rapcie . Zdarzało się , gdy odbiorcą był zamożny klient , że zajęcie przy mieczu znajdował złotnik ,dekorujący bądź rękojeść , bądź całą oprawę .