Duchowieństwo, także kler (łac. clerus z gr. kléros) – część społeczeństwa danego kraju będąca kapłanami określonego kościoła.
Pojęcie stanu duchownego powstało w prawie wyznaniowym, które zazwyczaj odróżnia duchowieństwo, czyli kler (gr. kleros 'udział'), od wiernych, czyli laikatu (gr. laos 'lud').
W Kościele katolickim duchownym jest ten, który przyjął święcenia, czyli diakon, prezbiter i biskup. Zakonnicy, którzy nie przyjęli świeceń kapłańskich, określani są poprawnie jako osoby konsekrowane. Tak więc osoba zakonna może być osobą konsekrowaną nie należącą do stanu duchownego lub należeć do obu tych stanów jednocześnie. Z tego punktu widzenia rozróżnia się duchowieństwo zakonne (osoby duchowne, które złożyły równocześnie śluby zakonne) i świeckie (osoby duchowne, które nie złożyły ślubów zakonnych). Osobami konsekrowanymi są także członkowie instytutów świeckich, którzy jednak z definicji - jako konsekrowane osoby świeckie - nie mogą być osobami duchownymi.
Duchowieństwo:należący do tego stanu posiadali odrębne prawa kanoniczne a ich przywileje wynikały z pozycji Kościoła katolickiego w społeczeństwie.Posiadali własny system organizacji dóbr.Wobec ograniczoności prze celibat liczby osób duchownych i poprzez nadania ziemskie i imunitety duchowieństwo stalo się samodzielną siłą,która często występowała przeciwko władcy.
Duchowieństwo, także kler (łac. clerus z gr. kléros) – część społeczeństwa danego kraju będąca kapłanami określonego kościoła.
Pojęcie stanu duchownego powstało w prawie wyznaniowym, które zazwyczaj odróżnia duchowieństwo, czyli kler (gr. kleros 'udział'), od wiernych, czyli laikatu (gr. laos 'lud').
W Kościele katolickim duchownym jest ten, który przyjął święcenia, czyli diakon, prezbiter i biskup. Zakonnicy, którzy nie przyjęli świeceń kapłańskich, określani są poprawnie jako osoby konsekrowane. Tak więc osoba zakonna może być osobą konsekrowaną nie należącą do stanu duchownego lub należeć do obu tych stanów jednocześnie. Z tego punktu widzenia rozróżnia się duchowieństwo zakonne (osoby duchowne, które złożyły równocześnie śluby zakonne) i świeckie (osoby duchowne, które nie złożyły ślubów zakonnych). Osobami konsekrowanymi są także członkowie instytutów świeckich, którzy jednak z definicji - jako konsekrowane osoby świeckie - nie mogą być osobami duchownymi.
Duchowieństwo:należący do tego stanu posiadali odrębne prawa kanoniczne a ich przywileje wynikały z pozycji Kościoła katolickiego w społeczeństwie.Posiadali własny system organizacji dóbr.Wobec ograniczoności prze celibat liczby osób duchownych i poprzez nadania ziemskie i imunitety duchowieństwo stalo się samodzielną siłą,która często występowała przeciwko władcy.