Wytłumaczcie mi proszę, o co chodzi z orzeczeniem czasownikowym. Mam to jutro na sprawdzianie i nie wiem jak bym miała to zaznaczyć w zdaniu. I ogólnie jak mam np. funkcje składniowe czasownika, rzeczownika to co chodzi? Jak mam zaznaczyć to w zdaniu? Proszę o pomoc...:)
onasama999
Orzeczenie wyrażamy najczęściej czasownikiem w formie osobowej. Np.: Pracujemy. Takie orzeczenie nazywa się orzeczeniem czasownikowym. Ale bywają orzeczenia inaczej wyrażone. Gdy np. porównujemy zdania: 1. Był sad. 2. Pociąg był opóźniony
W obu odnajdujemy ten sam czasownik w formie osobowej: był. Ale tylko w pierwszym zdaniu pełni on funkcję orzeczenia, to znaczy informuje, co się dzieje z podmiotem. W zdaniu tym nie chcemy nic więcej powiedzieć, jak tylko to, że był. Podobnie gdy mówimy: Wczoraj był mróz. Inaczej jest w zdaniu: Pociąg był opóźniony. Nie zamierzamy w nim poinformować tylko o pociągu, że w ogóle był, ale że był opóźniony, spóźnił się. Mamy tu zatem orzeczenie złożone z dwóch części. 1) czasownika posiłkowego: był, który nazywa się łącznikiem 2) drugiego wyrazu, który nosi nazwę orzecznika: opóźniony. Orzeczenie złożone z dwóch części, a mianowicie z łącznika i orzecznika, nazywa się orzeczeniem imiennym; Łącznikiem bywają czasowniki: być, stać się, zostać. Orzecznik bywa rzeczowny i przymiotny. Orzecznik wyrażony rzeczownikiem nazywa się orzecznikiem rzeczownym; odpowiada on na pytania: kim lub czym jest podmiot? i występuje przeważnie w narzędniku, np.: On jest pilotem.. Orzecznik wyrażony przez przymiotnik nazywa się orzecznikiem przymiotnym; odpowiada na pytania: jaki lub czyj jest podmiot? i występuje przeważnie w mianowniku, np.: On jest m ł o d y.
Orzecznikiem może też być: 1) zaimek, np.: Ten dom był n a s z; 2) liczebnik, np.: Roman był zawsze p i e r w s z y; 3) imiesłów przymiotnikowy, np.: Stół był nakryty; 4) przysłówek, np.: Spać w namiocie jest zdrowo. 5) połączenie przyimka z rzeczownikiem, np.: Okna były bez szyb.
formie osobowej.
Np.:
Pracujemy. Takie orzeczenie nazywa się orzeczeniem czasownikowym.
Ale bywają orzeczenia inaczej wyrażone. Gdy np. porównujemy zdania:
1. Był sad.
2. Pociąg był opóźniony
W obu odnajdujemy ten sam czasownik w formie osobowej: był. Ale tylko w pierwszym zdaniu pełni on funkcję orzeczenia, to znaczy informuje, co się dzieje z podmiotem. W zdaniu tym nie chcemy nic więcej powiedzieć, jak tylko to, że był. Podobnie gdy mówimy: Wczoraj był mróz.
Inaczej jest w zdaniu: Pociąg był opóźniony. Nie zamierzamy w nim poinformować tylko o pociągu, że w ogóle był, ale że był opóźniony, spóźnił się.
Mamy tu zatem orzeczenie złożone z dwóch części.
1) czasownika posiłkowego: był, który nazywa się łącznikiem
2) drugiego wyrazu, który nosi nazwę orzecznika: opóźniony. Orzeczenie złożone z dwóch części, a mianowicie z łącznika i orzecznika, nazywa się orzeczeniem imiennym;
Łącznikiem bywają czasowniki: być, stać się, zostać.
Orzecznik bywa rzeczowny i przymiotny. Orzecznik wyrażony rzeczownikiem nazywa się orzecznikiem rzeczownym; odpowiada on na pytania: kim lub czym jest podmiot? i występuje przeważnie w narzędniku, np.: On jest pilotem..
Orzecznik wyrażony przez przymiotnik nazywa się orzecznikiem przymiotnym; odpowiada na pytania: jaki lub czyj jest podmiot? i występuje przeważnie w mianowniku, np.:
On jest m ł o d y.
Orzecznikiem może też być:
1) zaimek, np.: Ten dom był n a s z;
2) liczebnik, np.: Roman był zawsze p i e r w s z y;
3) imiesłów przymiotnikowy, np.: Stół był nakryty;
4) przysłówek, np.: Spać w namiocie jest zdrowo.
5) połączenie przyimka z rzeczownikiem, np.: Okna były bez szyb.