W twórczości F. Chopina zauważamy patriotyzm wyrażony za pomocą akcentowania w utworach pierwiastków narodowych. Jednak nie mamy do czynienia z folklorem autentycznym, gdzie występują cytaty rdzennych melodii ludowych, lecz z tzw. folklorem wyimaginowanym. Polega on na artystycznym przetwarzaniu charakterystycznych dla muzyki ludowej zwrotów melodyczno-artystycznych. Chopin stylizował zasłyszane melodie w sposób odległy tak, że w pierwszym rzędzie rozpoznajemy jego indywidualny język muzyczny, bardzo wyrazisty i charakterystyczny, a później doszukujemy się związków z folklorem. Związki te mają różne oblicza. Oprócz wspomnianych już zwrotów melodyczno-rytmicznych, kompozytor stosuje archaiczne skale ludowe i typowe dla tej muzyki brzmienia, które poszerza w aspekcie wyrafinowanej i trudnej harmonii. Był mistrzem stylizacji, wykorzystywał polskie tańce narodowe: kujawiak, mazur, oberek, krakowiak, polonez.
Przykłady zastosowania elementów ludowych w muzyce Chopina:
Fantazja A-dur na tematy polskie op. 13
Rondo a la Krakowiak F-dur op. 14
Polonez F-dur op. 22
16 polonezów ( w tym 7 opusowanych )
57 mazurków
19 pieśni i piosenek ( np. „Hulanka”, „Wojak”, „Życzenie”, „Leci liście z drzewa”, „Moja pieszczotka” )
W 1831 r. rozpoczął komponowanie utworu – Scherza h-moll z melodią kolędy Lulajże, Jezuniu.
F. Chopin głęboko przeżywał tragedię swego narodu. Odzwierciedlenie tego znajdujemy nie tylko w jego listach, ale i w muzyce, która wykazywała coraz silniejsze akcenty protestu, rozpaczy i tęsknoty. Bezskutecznie znajomi starali się go przekonać, że każdy artysta jest kosmopolitą.
„Choćby i tak było — zwierza się Chopin w jednym z listów - to jako artysta jestem jeszcze w kolebce, a jako Polak - trzeci krzyżyk zacząłem."
Fryderyk, kiedy dowiedział się tu o upadku powstania listopadowego, odczuł głęboką rozpacz i żal. W notatkach własnoręcznie napisał słowa pełne patosu:
„Boże, Boże, wzrusz ziemię, niech pochłonie ludzi tego wieku! Niech najsroższe męczarnie dręczą Francuzów, co nam na pomoc nie przyszli".
„Czasem tylko stękam, boleję nad fortepianem - rozpaczam..."
Wówczas prawdopodobnie stworzył słynną Etiudę c-moll op. 10, zwaną Rewolucyjną.
Cały tekst jest moim opracowaniem i jest pisany ręcznie. Nie jest to kopia z netu. Pozdrawiam.
W twórczości F. Chopina zauważamy patriotyzm wyrażony za pomocą akcentowania w utworach pierwiastków narodowych. Jednak nie mamy do czynienia z folklorem autentycznym, gdzie występują cytaty rdzennych melodii ludowych, lecz z tzw. folklorem wyimaginowanym. Polega on na artystycznym przetwarzaniu charakterystycznych dla muzyki ludowej zwrotów melodyczno-artystycznych. Chopin stylizował zasłyszane melodie w sposób odległy tak, że w pierwszym rzędzie rozpoznajemy jego indywidualny język muzyczny, bardzo wyrazisty i charakterystyczny, a później doszukujemy się związków z folklorem. Związki te mają różne oblicza. Oprócz wspomnianych już zwrotów melodyczno-rytmicznych, kompozytor stosuje archaiczne skale ludowe i typowe dla tej muzyki brzmienia, które poszerza w aspekcie wyrafinowanej i trudnej harmonii. Był mistrzem stylizacji, wykorzystywał polskie tańce narodowe: kujawiak, mazur, oberek, krakowiak, polonez.
Przykłady zastosowania elementów ludowych w muzyce Chopina:
Fantazja A-dur na tematy polskie op. 13
Rondo a la Krakowiak F-dur op. 14
Polonez F-dur op. 22
16 polonezów ( w tym 7 opusowanych )
57 mazurków
19 pieśni i piosenek ( np. „Hulanka”, „Wojak”, „Życzenie”, „Leci liście z drzewa”, „Moja pieszczotka” )
W 1831 r. rozpoczął komponowanie utworu – Scherza h-moll z melodią kolędy Lulajże, Jezuniu.
F. Chopin głęboko przeżywał tragedię swego narodu. Odzwierciedlenie tego znajdujemy nie tylko w jego listach, ale i w muzyce, która wykazywała coraz silniejsze akcenty protestu, rozpaczy i tęsknoty. Bezskutecznie znajomi starali się go przekonać, że każdy artysta jest kosmopolitą.
„Choćby i tak było — zwierza się Chopin w jednym z listów - to jako artysta jestem jeszcze w kolebce, a jako Polak - trzeci krzyżyk zacząłem."
Fryderyk, kiedy dowiedział się tu o upadku powstania listopadowego, odczuł głęboką rozpacz i żal. W notatkach własnoręcznie napisał słowa pełne patosu:
„Boże, Boże, wzrusz ziemię, niech pochłonie ludzi tego wieku! Niech najsroższe męczarnie dręczą Francuzów, co nam na pomoc nie przyszli".
„Czasem tylko stękam, boleję nad fortepianem - rozpaczam..."
Wówczas prawdopodobnie stworzył słynną Etiudę c-moll op. 10, zwaną Rewolucyjną.
Cały tekst jest moim opracowaniem i jest pisany ręcznie. Nie jest to kopia z netu. Pozdrawiam.