Zgłoś nadużycie!O zaszczyt bycia największym lądowym drapieżnikiem na ziemi starają się biały olbrzym- niedźwiedź polarny oraz brunatny kodiak (Ursus arctos middedorffi) żyjący na Alasce. Niedxwiedx polarny o łacińskiej nazwie Ursus maritimus, oznaczającej pływającego „niedźwiedzia morskiego”, jest najmłodszym wśród ośmiu gatunków niedźwiedzi żyjących jeszcze na Ziemi. To kolos o masie ciała sięgającej 1 tony i wysokości, w pozycji wyprostowanej, około 3,5 m. jego kuzynami są niedźwiedzie brunatne (Ursus arctos), spośród których tylko grizzly (Ursus arctos horribilis) oraz baribal (Ursus americanus)dzielą z nim skłonność do wędrówek. W poszukiwaniu pokarmu oraz w ucieczce przed śniegiem i lodem, zwierzęta te pokonują zawsze te same trasy. Ojczyzną niedźwiedzi polarnych są wybrzeża Arktyki oraz obszary dryfującego lodu. Tam znajduje swoją główną zdobycz- foki wąsate i obrączkowane, ale również odpowiednie warunki do zimowania w norach wykopanych w śniegu. Do niedawna sądzono, że zwierzęta te, wędrując na obszarach wokół bieguna północnego, pokonują rocznie odległości do 1000km.Zazwyczaj przemieszczają się pasywnie, ale potrafią też wędrować również wbrew dryfowi i nie są bezradne, gdy napotykają silne prądy, nawet jeśli znajdują się na krze odległej 300 km od wybrzeża. Niedźwiedzie polarne są świetnymi pływakami i mogą pokonać dystans do 95 km z prędkością 10 km/ h. Obecnie wiadomo, że zwierzęta te przez całe życie związane są z określonym regionem geograficznym, gdzie tworzą odrębne grupy. Duże populacje tego gatunku występują na Wyspie Wrangla, w północnej części Alaski, na Grenlandii, Spitsbergenie i na ziemi Franciszka Józefa. Najbardziej na południe wysunięte populacje tego drapieżnika znajdują się nad zatokami Hudsona i Jamesa. Zatoka Hudsona ma 1287 km szerokości i 1609km długości. Kiedy zimą obszar ten zamarza, niedźwiedzie trzymają się na lodzie w odległości 60- 250 km od lądu. Wzdłuż nie zamarzniętej powierzchni polują na foki. Wiosną duże kry lodowe, a wraz z nimi niedźwiedzie dryfują w kierunku południowych wybrzeży zatoki. Do czerwca zwierzęta rozpraszają się wokół zatoki, wędrując 160 km w głąb lądu; odżywiają się w tym czasie małymi zwierzętami i pokarmem roślinnym. Późnym latem drapieżniki wracają na północ, ale za nim osiągną obszary wybrzeża obfitujące w foki, pokonują dystans 140 km. Całe grupy niedźwiedzi, najczęściej samców, wyczekuje na wysuniętych cyplach i skałach na pierwsze listopadowe mrozy, które spowodują, że zatoka zamarznie i wtedy będą mogły wyruszyć na łowy. Do wielkich wędrowców wśród niedźwiedzi należy również podgatunek niedźwiedzia brunatnego, grizzly. Najważniejszym momentem w cyklu rocznym tych włóczęgów jest letnie spotkanie w dolinie rzeki Khutzeymateen w Kolumbii brytyjskiej. Tam drapieżniki polują na łososie, które w ogromnych stadach wędrują pod prąd na tarliska. Jednak coraz mniej niedźwiedzi bierze udział w tym obżarstwie, gdyż intensywne polowania w ciągu ostatnich lat mocno przetrzebiły populacje tych zwierząt. Znacznie pospolitsze, i to nie tylko w Kanadzie, są niedźwiedzie czarne, czyli baribale. Pokarm tych drapieżników zmienia się w zależności od pór roku. Kiedy w końcu marca lub na początku kwietnia opuszczają zimowe legowiska, odżywiają się świeżymi pędami roślin, a później przede wszystkim młodymi łosiami. Latem baribale żyją nad wodami, gdzie łowią ryby. Jesienią jadłospis tych drapieżników uzupełniają jagody i łososie łowione w rzekach. Zimą przesypiają w legowiskach ukrytych w lasach. Grizzly i niedźwiedzie polarne ukryły się obecnie na niedostępnych dla człowieka obszarach. Baribale przystosowały się do życia w sąsiedztwie człowieka i kiedy nie mają ochoty na wędrówki, jedzą mu z ręki.
Ojczyzną niedźwiedzi polarnych są wybrzeża Arktyki oraz obszary dryfującego lodu. Tam znajduje swoją główną zdobycz- foki wąsate i obrączkowane, ale również odpowiednie warunki do zimowania w norach wykopanych w śniegu. Do niedawna sądzono, że zwierzęta te, wędrując na obszarach wokół bieguna północnego, pokonują rocznie odległości do 1000km.Zazwyczaj przemieszczają się pasywnie, ale potrafią też wędrować również wbrew dryfowi i nie są bezradne, gdy napotykają silne prądy, nawet jeśli znajdują się na krze odległej 300 km od wybrzeża. Niedźwiedzie polarne są świetnymi pływakami i mogą pokonać dystans do 95 km z prędkością 10 km/ h. Obecnie wiadomo, że zwierzęta te przez całe życie związane są z określonym regionem geograficznym, gdzie tworzą odrębne grupy. Duże populacje tego gatunku występują na Wyspie Wrangla, w północnej części Alaski, na Grenlandii, Spitsbergenie i na ziemi Franciszka Józefa. Najbardziej na południe wysunięte populacje tego drapieżnika znajdują się nad zatokami Hudsona i Jamesa.
Zatoka Hudsona ma 1287 km szerokości i 1609km długości. Kiedy zimą obszar ten zamarza, niedźwiedzie trzymają się na lodzie w odległości 60- 250 km od lądu. Wzdłuż nie zamarzniętej powierzchni polują na foki. Wiosną duże kry lodowe, a wraz z nimi niedźwiedzie dryfują w kierunku południowych wybrzeży zatoki. Do czerwca zwierzęta rozpraszają się wokół zatoki, wędrując 160 km w głąb lądu; odżywiają się w tym czasie małymi zwierzętami i pokarmem roślinnym. Późnym latem drapieżniki wracają na północ, ale za nim osiągną obszary wybrzeża obfitujące w foki, pokonują dystans 140 km. Całe grupy niedźwiedzi, najczęściej samców, wyczekuje na wysuniętych cyplach i skałach na pierwsze listopadowe mrozy, które spowodują, że zatoka zamarznie i wtedy będą mogły wyruszyć na łowy.
Do wielkich wędrowców wśród niedźwiedzi należy również podgatunek niedźwiedzia brunatnego, grizzly. Najważniejszym momentem w cyklu rocznym tych włóczęgów jest letnie spotkanie w dolinie rzeki Khutzeymateen w Kolumbii brytyjskiej. Tam drapieżniki polują na łososie, które w ogromnych stadach wędrują pod prąd na tarliska. Jednak coraz mniej niedźwiedzi bierze udział w tym obżarstwie, gdyż intensywne polowania w ciągu ostatnich lat mocno przetrzebiły populacje tych zwierząt.
Znacznie pospolitsze, i to nie tylko w Kanadzie, są niedźwiedzie czarne, czyli baribale. Pokarm tych drapieżników zmienia się w zależności od pór roku. Kiedy w końcu marca lub na początku kwietnia opuszczają zimowe legowiska, odżywiają się świeżymi pędami roślin, a później przede wszystkim młodymi łosiami. Latem baribale żyją nad wodami, gdzie łowią ryby. Jesienią jadłospis tych drapieżników uzupełniają jagody i łososie łowione w rzekach. Zimą przesypiają w legowiskach ukrytych w lasach.
Grizzly i niedźwiedzie polarne ukryły się obecnie na niedostępnych dla człowieka obszarach. Baribale przystosowały się do życia w sąsiedztwie człowieka i kiedy nie mają ochoty na wędrówki, jedzą mu z ręki.