Wypracowanie:Odwołując się do przytoczonego fragmentu oraz całości utworu,skomentuj postawę moralną głównego bohatera ,,Dżumy'' Alberta Camusa.
Albert Camus, ,,Dżuma''(ten fragment jest na ostatniej stronie lektury)
,,Z ciemnego portu wzlatywały rakiety towarzyszące oficjalnym zabawom.Miasto powitało je długim i głuchym okrzykiem.Cottard,Tarrou,Ona,wszyscy,których kochał i stracił,martwo lub winni,byli zapomniani.Stary miał rację,ludzie są zawsze tacy sami.Ale w tym była ich siła i ich niewinność,i mimo całego bólu Rieux czuł,że tu z nimi się łączy.Wśród mocniejszych i dłuższych teraz okrzyków,które echo niosło aż do stóp tarasu,w miarę jak coraz więcej różnokolorowych bukietów pojawiało się na niebie,doktor Rieux postanowił napisać opowiadanie,które tu się kończy,żeby nie należeć do tych,co milczą,żeby świadczyć na korzyść zadżumionych,żeby zostawić przynajmniej wspomnienie niesprawiedliwości i gwałtu,jakich doznali,i powiedzieć po prostu to,czego można się nauczyć,gdy trwa zaraza:że w ludziach więcej rzeczy zasługuje na podziw niż na pogardę.
Wiedział jednak,że ta kronika nie może być kroniką ostatecznego zwycięstwa.Może być tylko świadectwem tego,co należało wypełnić i co niewątpliwie powinni wypełniać nadal,wbrew terrorowi i jego niestrudzonej broni,mimo rozdarcia osobistego,wszyscy ludzie,którzy nie mogąc być świętymi i nie chcąc zgodzić się na zarazy,starają się jednak być lekarzami.
Słuchając okrzyków radości dochodzących z miasta,Rieux pamiętał,że ta radość jest zawsze zagrożona.Wiedział bowiem to,czego nie wiedział ten radosny tłum i co można przeczytać w książkach,że bakcyl dżumy nigdy nie umiera i nie znika,że może przez dziesiątki lat pozostać uśpiony w meblach i bieliźnie,że czeka cierpliwie w pokojach,w piwnicach,w kufrach,w chustkach i w papierach i że nadejdzie być może dzień,kiedy na nieszczęście ludzi oraz dla ich nauki dżuma obudzi swe szczury i pośle je,aby umierały w szczęśliwym mieście.''.
Pomocy,próbuję to zrobić od kilku dni i nie wiem,jak się za to zabrać.Za odpowiedź daję naj i dużo punktów :)
Albert Camus, ,,Dżuma''(ten fragment jest na ostatniej stronie lektury)
,,Z ciemnego portu wzlatywały rakiety towarzyszące oficjalnym zabawom.Miasto powitało je długim i głuchym okrzykiem.Cottard,Tarrou,Ona,wszyscy,których kochał i stracił,martwo lub winni,byli zapomniani.Stary miał rację,ludzie są zawsze tacy sami.Ale w tym była ich siła i ich niewinność,i mimo całego bólu Rieux czuł,że tu z nimi się łączy.Wśród mocniejszych i dłuższych teraz okrzyków,które echo niosło aż do stóp tarasu,w miarę jak coraz więcej różnokolorowych bukietów pojawiało się na niebie,doktor Rieux postanowił napisać opowiadanie,które tu się kończy,żeby nie należeć do tych,co milczą,żeby świadczyć na korzyść zadżumionych,żeby zostawić przynajmniej wspomnienie niesprawiedliwości i gwałtu,jakich doznali,i powiedzieć po prostu to,czego można się nauczyć,gdy trwa zaraza:że w ludziach więcej rzeczy zasługuje na podziw niż na pogardę.
Wiedział jednak,że ta kronika nie może być kroniką ostatecznego zwycięstwa.Może być tylko świadectwem tego,co należało wypełnić i co niewątpliwie powinni wypełniać nadal,wbrew terrorowi i jego niestrudzonej broni,mimo rozdarcia osobistego,wszyscy ludzie,którzy nie mogąc być świętymi i nie chcąc zgodzić się na zarazy,starają się jednak być lekarzami.
Słuchając okrzyków radości dochodzących z miasta,Rieux pamiętał,że ta radość jest zawsze zagrożona.Wiedział bowiem to,czego nie wiedział ten radosny tłum i co można przeczytać w książkach,że bakcyl dżumy nigdy nie umiera i nie znika,że może przez dziesiątki lat pozostać uśpiony w meblach i bieliźnie,że czeka cierpliwie w pokojach,w piwnicach,w kufrach,w chustkach i w papierach i że nadejdzie być może dzień,kiedy na nieszczęście ludzi oraz dla ich nauki dżuma obudzi swe szczury i pośle je,aby umierały w szczęśliwym mieście.''.
Pomocy,próbuję to zrobić od kilku dni i nie wiem,jak się za to zabrać.Za odpowiedź daję naj i dużo punktów :)
Odpowiedź:
Jest rzeczą równie rozsądną ukazać jakiś rodzaj uwięzienia przez inny, jak ukazać coś, co istnieje rzeczywiście, przez coś innego, co nie istnieje.
(motto Dżumy) Daniel Defoe Dżuma Alberta Camusa została napisana tuż po wojnie w 1947 roku. Jest to powieść o charakterze parabolicznym. Camus umieszcza akcję w północnoafrykańskim Oranie lat czterdziestych, dlatego tuż po opublikowaniu książki uważano, iż utwór jest metaforą chyba tak
Wyjaśnienie: