W historii muzyki okres obejmujący lata ok. 1760–1820 nazywamy muzyką klasycyzmu. Klasycyzm rozwinął się we Francji (reforma operowa Ch.W. Glucka, działalność kompozytorów francuskich czasów rewolucji), azwłaszcza wWiedniu — działalność tzw. klasyków wiedeńskich: J. Haydna, W.A. Mozarta, L. van Beethovena, wmuzyce instrumentalnej przygotowana była przez szkołę mannheimską i starowiedeńską, wdziedzinie opery zaś (Mozart) przez ośrodki francuskie, włoskie (późna szkoła neapolitańska) iniemieckie (singspiel). W klasycyzmie skrystalizował się ostatecznie funkcyjny system dur-moll, nastąpiło rozwinięcie faktury instrumentalnej, zwłaszcza orkiestrowej (sprecyzowanie składu orkiestry symfonicznej), ściśle związanej zformą dzieła. Wprowadzono nowe środki harmoniczne ifakturalne, atakże zasady budowy okresowej (okres muzyczny) ipracy tematycznej, które doprowadziły do wykształcenia głównej formy klasycyzmu — cyklu sonatowego, który był podstawą wszystkich zasadniczych gatunków klasycystycznej muzyki instrumentalnej (sonata, symfonia, koncert, kwartet smyczkowy). Nastąpił także bujny rozwój formy wariacyjnej. Niekiedy klasycyzm wmuzyce rozumie się szerzej jako okres ok. 1720–1820 — obejmujący również szkoły przedklasycystyczne (berlińską, mannheimską, starowiedeńską, atakże późnych klawesynistów francuskich iD. Scarlattiego).
Formy muzyki klasycznej. Każda epoka w muzyce wykształca formy muzyczne dla niej charakterystyczne. Tym czym dla średniowiecza stał się chorał, dla renesansu madrygał, a dla baroku fuga, w klasycyzmie okazał się cykl sonatowy. Składał się on z czterech części skontrastowanych pod względem tempa i charakteru: Część i - allegro sonatowe Część II - część wolna o schemacie ABA lub u Haydna wariacje Część III - umiarkowany w tempie menuet lub u Beethovena scherzo Część IV - allegro sonatowe lub rondo. W oparciu o ten schemat budowy komponowano w klasycyzmie sonaty, kwartety smyczkowe, symfonie - czołowe formy tej epoki Obok muzyki instrumentalnej - kameralnej i symfonicznej nadal niezwykle popularna była opera. Zgodnie z założeniami stylu klasycznego forma ta musiała ulec pewnym zmianom. Tej przemiany dokonał uznawany za wielkiego reformatora opery, niemiecki kompozytor Christoph Willibald Gluck, autor Orfeusza i Eurydyki, Alcesty czy Armidy.
Cechy muzyki klasycznej >> Elegancja, umiar, prostota >> Odrzucenie basso continuo >> Powstanie klasycznej orkiestry symfonicznej >> Przewaga faktury homofonicznej >> Harmonika funkcyjna >> Dążenie do nadania utworom doskonałej formy w oparciu o budowę okresową >> Wykształcenie typowych dla klasycyzmu form opartych na cyklu sonatowym : sonaty, kwartetu, symfonii
Muzyka klasyczna
W historii muzyki okres obejmujący lata ok. 1760–1820 nazywamy muzyką klasycyzmu. Klasycyzm rozwinął się we Francji (reforma operowa Ch.W. Glucka, działalność kompozytorów francuskich czasów rewolucji), azwłaszcza wWiedniu — działalność tzw. klasyków wiedeńskich: J. Haydna, W.A. Mozarta, L. van Beethovena, wmuzyce instrumentalnej przygotowana była przez szkołę mannheimską i starowiedeńską, wdziedzinie opery zaś (Mozart) przez ośrodki francuskie, włoskie (późna szkoła neapolitańska) iniemieckie (singspiel). W klasycyzmie skrystalizował się ostatecznie funkcyjny system dur-moll, nastąpiło rozwinięcie faktury instrumentalnej, zwłaszcza orkiestrowej (sprecyzowanie składu orkiestry symfonicznej), ściśle związanej zformą dzieła. Wprowadzono nowe środki harmoniczne ifakturalne, atakże zasady budowy okresowej (okres muzyczny) ipracy tematycznej, które doprowadziły do wykształcenia głównej formy klasycyzmu — cyklu sonatowego, który był podstawą wszystkich zasadniczych gatunków klasycystycznej muzyki instrumentalnej (sonata, symfonia, koncert, kwartet smyczkowy). Nastąpił także bujny rozwój formy wariacyjnej. Niekiedy klasycyzm wmuzyce rozumie się szerzej jako okres ok. 1720–1820 — obejmujący również szkoły przedklasycystyczne (berlińską, mannheimską, starowiedeńską, atakże późnych klawesynistów francuskich iD. Scarlattiego).Formy muzyki klasycznej.
Każda epoka w muzyce wykształca formy muzyczne dla niej charakterystyczne. Tym czym dla średniowiecza stał się chorał, dla renesansu madrygał, a dla baroku fuga, w klasycyzmie okazał się cykl sonatowy. Składał się on z czterech części skontrastowanych pod względem tempa i charakteru:
Część i - allegro sonatowe
Część II - część wolna o schemacie ABA lub u Haydna wariacje
Część III - umiarkowany w tempie menuet lub u Beethovena scherzo
Część IV - allegro sonatowe lub rondo.
W oparciu o ten schemat budowy komponowano w klasycyzmie sonaty, kwartety smyczkowe, symfonie - czołowe formy tej epoki Obok muzyki instrumentalnej - kameralnej i symfonicznej nadal niezwykle popularna była opera. Zgodnie z założeniami stylu klasycznego forma ta musiała ulec pewnym zmianom. Tej przemiany dokonał uznawany za wielkiego reformatora opery, niemiecki kompozytor Christoph Willibald Gluck, autor Orfeusza i Eurydyki, Alcesty czy Armidy.
Cechy muzyki klasycznej
>> Elegancja, umiar, prostota
>> Odrzucenie basso continuo
>> Powstanie klasycznej orkiestry symfonicznej
>> Przewaga faktury homofonicznej
>> Harmonika funkcyjna
>> Dążenie do nadania utworom doskonałej formy w oparciu o budowę okresową
>> Wykształcenie typowych dla klasycyzmu form opartych na cyklu sonatowym : sonaty, kwartetu, symfonii